อ๋องฉินนำพาคนของเขาเข้าไปในโรงเตี๊ยมเล็กๆ หลังหนึ่งเมื่อเข้าไปนั่งด้านในแล้วก็สังเกตมองดูรอบๆ ร้านพบเพียงแขกไม่กี่สิบคนเท่านั้น
พวกเขาเอาแต่ก้มหน้าก้มตามีบางครั้งที่เงยหน้าขึ้นมามองพวกเขาเพียงครู่เดียวเท่านั้นก็หันไปสบตาพูดคุยกันเบาๆ ใบหน้าที่มีริ้วรอยของคมมีดและดวงตาที่ดูแข็งกร้าวเวลาจับจ้องพวกเขานั้นทำให้อ๋องฉินรู้เลยว่าคนพวกนี้ไม่ใช่เพียงชาวบ้านธรรมดาอย่างแน่นอน!
โรงเตี๊ยมแห่งนี้เคยมีคู่สามีภรรยาสูงวัยเป็นเจ้าของแต่มาเวลานี้กลับถูกแทนที่ด้วยชายฉกรรจ์ที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเอาเสียเลย
พวกของอ๋องฉินมองตากันแวบหนึ่งด้วยสายตาเงียบสงบ เฝ้ามองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อตั้งใจจะส่งชิงอีออกไปส่งข่าวให้ทหารที่เหลือทยอยเข้ามารักษาการแต่ก็ดูเหมือนจะสายเกินไปเสียแล้ว
เสียงเกือกม้าดังกึกก้องไปทั่วท้องถนนด้านนอกและแทบจะภายในเวลาเดียวกันแขกในร้านน้ำชาก็พลิกโต๊ะขึ้นมาก่อนที่จะชักกระบี่ที่ซ่อนเอาไว้อ
