รับน้อง…
938 Words
เพียงแค่เธอก้าวขาลงมาจากรถที่มีเจ้าหน้าที่ควบคุมนักโทษเอาไว้ขาของเธอมันก็สั่นจนทำให้เธอเกือบทรุดลงไปกับพื้น… วันนี้เธอต้องมาคนเดียวเพราะแม่ของเธอเข้าโรงพยาบาลเธอหวังว่าแม่ของเธอจะได้รับการผ่าตัดหัวใจโดยเร็ววัน.. การเสียสละของเธอในครั้งนี้เธอหวังว่าจะทำให้แม่ของเธอได้มีชีวิตที่อยู่กับเธอยาวนานกว่าที่คุณหมอเคยพูดเอาไว้..
“ไปๆ เดินไปๆ”
เมื่อก้าวเข้ามาเรื่องที่น่าอายก็บังเกิดขึ้น.. เธอต้องถอดเสื้อผ้าออกหมดทุกชิ้นและให้ผู้คุมตรวจทุกอย่าง.. มันน่าอายมากเธอที่เกิดมาจนอายุสิบแปดปีเธอไม่เคยแก้ผ้าให้ใครได้เห็นเลยสักครั้งแม้แต่แม่ของเธอท่านก็ยังไม่เคยเห็นเลย.. แต่จะให้เธอทำยังไงได้เล่าในเมื่อเธอก้าวเข้ามาในสถานที่แห่งนี้แล้วเธอก็ต้องทำตามกฎเกณฑ์ที่ตั้งเอาไว้.. ผมที่เคยยาวของเธอก็ต้องถูกตัดสั้นโดยที่เธอไม่มีโอกาสได้ร้องขอ.. เสื้อผ้าที่สวมใส่มันก็เป็นสีเดียวกับที่เธอเคยเห็นในละครทีวี..
ตึกตึกตึก..
สถานที่แรกที่เธอจะต้องไปก็คือแดนแรกรับ.. เธอไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไรแต่คนที่มากับเธอก็ต้องไปทิศทางเดียวกับเธอหมดดังนั้นเธอคิดว่าน่าจะเป็นสถานที่ที่พวกเราจะได้อยู่ที่นั่นก็ได้… การมาของเธอในครั้งนี้เธอได้พูดคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุไม่ต่างจากเธอมากนักน่าจะห่างจากเธอสองปีเมื่อคุยกันเธอก็ถึงรู้ว่าเธอคนนั้นได้ฆ่าพ่อเลี้ยงของเธอโดยที่แม่ของเธอคนนั้นไม่ขอยื่นอุทธรณ์ใดๆ เธอไม่เข้าใจเลยว่าคนเป็นแม่ แม่แท้ๆ ไม่รักลูกตัวเองเลยสักนิดเลยรึยังไง.. บางคนที่มาก็มาด้วยข้อหาค้ายาเสพติด บ้างก็ลักขโมยแต่น่าจะติดกันไม่นานนักมีแค่เธอกับผู้หญิงอีกคนที่ถูกตัดสินให้จำคุกสิบปีและอีกคนที่ฆ่าพ่อเลี้ยงแต่กี่ปีนั้นเธอเองก็ไม่ได้ถามนัก…
กึง กึง กึง… วู้…. วู้…
ขวับ..
หมับ…
“ฉันกลัว..”
เธอเองก็กลัว.. มันเป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆ เลย.. เธอจะมีชีวิตรอดออกไปรึเปล่า.. เธอจะได้กลับไปหาแม่ของเธออย่างมีลมหายใจรึเปล่า…
“เราต้องรอด.. เราต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้.. ไม่ต้องกลัวนะพี่…”
….
ตุบตับ ตุบตับ.. เพี้ยะ.. เพี้ยะ.. ตุบตับ ตุบตับ…
“อะไรกัน.. จะเอาให้ถึงตายเลยรึยังไง.. ไม่อยากจะออกจากคุกกันแล้วสินะ…”
“พี่ใหญ่….”
ตึกตึกตึก….
พรึบ….
หมับ…
“คงจะสวยใช้ได้เลยสินะ.. เสียดายที่โดนรุมจนแทบจะไม่เหลือเค้าโครงความสวยงามอยู่เลย.. พอๆ แยกย้ายๆ มะลิเอาตัวไป”
“แต่พี่จ๊ะ…”
ขวับ…
“ก็ได้จ้ะ..” ฮึ…
~~~~~~~~~
สองเดือนต่อมา….
อื้อ…. แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ.. จ๊วบ…
“เป็นไงเด็กน้อย… รู้สึกดีไหม…. ยังซิงอยู่นี่นา…”
จ๊วบ… แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ…
แผล็บ แผล็บ แผล็บ.. จ๊วบ…
“อื้อ.. ยะ.. หยุด.. ไม่ไหวแล้ว…”
แผล็บ… จ๊วบ…
“เสียใจด้วยเด็กน้อย.. ตอนนี้เธอเป็นเมียฉันแล้ว… ส่วนพวกแก.. ห้ามแตะต้องคนของฉันเด็ดขาด…”
มันเป็นเรื่องที่น่าอายมาก… เธอถูกหัวหน้าแก๊งทำเรื่องอย่างว่าโชว์เหล่าลูกน้องในกลุ่ม.. ทุกคนยืนดูเธอด้วยความชอบใจถึงแม้ว่าเธอจะไม่ถูกถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแต่บริเวณหน้าอกของเธอก็ไม่ได้ถูกปิดบังเอาไว้.. บางคนที่ยืนดูเธอที่ถูกกระทำก็อดใจกันไม่ไหวและหันไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ .. สถานที่แห่งนี้มันน่ากลัวมาก เธอจะต้องทำตัวดีๆ เพื่อให้เธอได้หลุดพ้นออกไปจากที่นี่โดยเร็ว.. เธอจะต้องออกไปให้ได้.. เธอขอให้เจี๊ยบและพ่อของเจี๊ยบรีบจัดหาทนายมาช่วยให้เธอได้ออกไปอย่างโดยเร็วด้วย.. เธอไม่อยากตายอยู่ที่นี่.. เธอกลัวเหลือเกิน..
…….
“โดนขังแล้วเหรอ? มันแค่นี้จริงๆ เหรอ? ทำไมไม่โดนประหารให้มันตายๆ ไปเลย..”
“ใจเย็นสิยุต… แกก็รู้ว่าเจ้าหน้าที่เขาทำตามกฎหมาย อย่างน้อยๆ เด็กคนนั้นก็ได้รับกรรมแล้ว ติดคุกสิบปีไม่รอลงอาญาและไหนจะโดนปรับอีก…”
“แต่พ่อครับ.. ผมเสียคนรักของผมไปอย่างไม่มีวันกลับนะครับแต่อีเด็กนั่น.. มันยังมีชีวิตลอยหน้าลอยตาอยู่ในสังคมคนคุก.. มันไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรม..”
“ไอ้ยุต.. แกอย่าจองเวรจองกรรมให้มันมากนัก.. ฉันรู้ว่าแกเสียใจ แต่แกก็ต้องเสียใจให้มันอยู่ในขอบเขตบ้าง.. พอๆ ปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรมเถอะแกอย่าไปยุ่งเรื่องนี้ให้มันมากนักเพราะฉันจะต้องลงสมัครxxx ดังนั้นแกอย่าทำอะไรให้มันเกินตัวและสร้างปัญหาให้ฉัน.. แกคงจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดนะไอ้ยุต…”
กรอด… กรอด..
‘ฉันไม่มีทางปล่อยให้คนอย่างเธออยู่ดีมีสุขแน่นอน.. ต่อให้เธอจะตายอยู่ในคุกฉันก็จะเป็นคนเอากระดูกของเธอมากระทืบให้เป็นผุยผงและนำมันไปโรยที่ข้างถนนให้รถเหยียบย่ำ..’
- Writer
