เฝ้ารอจนสิ้นหวัง..
1143 Words
นี่เป็นเวลากี่ปีแล้วนะที่เธอมาอยู่ที่นี่.. การมาอยู่ในเรือนจำของเธอมันเนิ่นนานจนเธอเองก็หลงลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าชีวิตภายนอกเรือนจำมันจะเป็นยังไง… ทุกคนจะยังใจดีกับเธอเหมือนเดิมรึเปล่า.. ทุกคนจะคุยกับเธอไหม?
ตึกตึกตึก…
“นี่.. ยังไม่ล้มเลิกที่จะรอให้ใครมาช่วยให้แกออกไปจากที่นี่อีกเหรอลี..”
ขวับ…
“มันคือความหวังนี่จ๊ะพี่หมี.. จะให้ลีหยุดเพ้อฝันไปแบบนี้ได้ยังไงกัน.. ความหวังและความฝันของลีมันไม่ได้มีอะไรมากนอกจากการกลับไปหาแม่จ๊ะ.. ต่อให้ความหวังของลีมันจะเหลือน้อยจนแทบจะมองไม่เห็นแล้วก็ตาม.. แต่ลีก็ขอรอและขอหวังแบบนี้ต่อไปก็พอแล้ว..”
ตึกตึก.. หมับ..
“ลี พี่ถามแกหน่อย.. แกเข้ามาในนี้เพราะแกเป็นคนทำจริงๆ น่ะเหรอ? แกไม่ต้องห่วงหรอกพวกพี่รู้จักหลายคนที่ยอมรับผิดแทนเพื่อคนที่ตัวเองรักโดยที่ลืมไปอย่างหนึ่งว่าโลกแห่งความเป็นจริงมันเกิดขึ้นได้เพราะคนคนนั้นเป็นคนลงมือทำ การกระทำคือบ่อเกิดเรื่องราวทั้งหมด.. ต่อให้คนคนหนึ่งทำเรื่องร้ายแรงไปแต่คนคนนั้นไม่แม้แต่จะรู้สึกสลดใจและเสียใจในการกระทำของตัวเองเลยสักนิด.. แต่จงอย่าลืมว่าความจริงมันยังคงฝังลึกอยู่ภายในใจและทุกครั้งที่หายใจนั่นย่อมแสดงให้คนคนนั้นรู้ว่า.. ตัวเองยังคงมีลมหายใจอยู่และไม่สามารถลบเลือนเรื่องราวต่างๆ ที่ตัวเองได้กระทำมาก่อนหน้านั้นได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว.. พวกพี่เชื่อว่าเราไม่ได้เป็นคนทำ แต่ถ้าลีมัวแต่รอให้คนคนนั้นมาช่วยล่ะก็.. ล้มเลิกไปเถอะเพราะถ้าเขาจะช่วยเขาคงจะมาช่วยลีตั้งแต่หนึ่งเดือนหรือหนึ่งอาทิตย์แรกแล้ว เขาคงไม่ปล่อยให้ลีอยู่ที่นี่มาถึงสี่ปีแล้ว.. ลี.. พี่ไม่ได้ซ้ำเติมนะ แต่ลีต้องตระหนักได้แล้วว่าคนพวกนั้นไม่ได้หวังดีกับลีเลยสักนิด.. ลีจงเอาตัวเองออกมาจากการรอคอยที่ไร้ค่าและไม่สามารถเป็นจริงได้แล้ว.. ทำตัวเองให้ดี ประพฤติตัวให้ดี ถ้าดีแล้วและดีพอ.. พี่เชื่อว่าลีจะพ้นโทษได้เร็วกว่ากำหนด.. ลีเป็นเด็กดี พี่เชื่อว่าถ้าก้าวออกไปจากที่นี่ยังไงก็จะมีคนใจดีที่เขายังรอคอยให้ลีออกมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในบั้นปลายชีวิต”
"นั่นสิ.. ทำไมเธอถึงคิดไม่ได้.. ทำไมเธอถึงยังหลอกตัวเองไปเรื่อยๆ แบบนี้กันนะทั้งที่เธอเองก็พอจะรู้แล้วว่าเธอถูกทิ้ง.. เธอโกหกตัวเองไปทุกวันว่าเจี๊ยบและพ่อของเจี๊ยบจะมาช่วยเธอ… เธอหวังว่าทั้งสองคนจะช่วยทำให้เธอออกไปจากเรือนจำแห่งนี้ได้ในเร็ววัน.. แต่มันไม่ใช่ไง.. เธออยู่ที่นี่มาสี่ปีแล้วแต่มันไม่มีวี่แววของทั้งสองคนเลย.. สิ่งที่เธอเป็นห่วงในตอนนี้ก็คือแม่.. แม่ของเธอจะเป็นยังไงบ้าง.. แม่จะได้รับจดหมายของเธอรึเปล่านะ.. ถึงแม้ว่าการส่งจดหมายของเธอนั้นมันไม่ง่ายเลยสักนิดแต่เธอก็ได้ส่งให้แม่เธอ.. เธอหวังแค่ว่าแม่ของเธอจะรอให้เธอได้กลับไปหา.. "
……
“ไอ้ยุต.. ฉันถามแกหน่อยแกจะปล่อยวางเรื่องนั้นได้ตอนไหน…”
“เมื่อไหนก็เมื่อนั้นแหละครับพ่อ..”
“เฮ้อ.. แต่แกอย่าลืมนะว่าชีวิตแกต้องก้าวต่อไปแกจะมาจมปลักอยู่กับเรื่องนี้ต่อไปไม่ได้นะ…”
“ผมก็ใช้ชีวิตของผมต่อไปนี่ครับและตอนนี้ผมก็กำลังดูแลธุรกิจของพ่อต่อด้วย พ่อไม่ชอบเหรอที่ผมดูแลเรื่องต่างๆ ของพ่อแทน..”
“ไอ้ยุตถ้าการที่แกมารับช่วงต่อแล้วมันจะทำให้แกเดินไปในทางที่ผิด.. ฉันไม่รู้สิว่าฉันควรจะดีใจรึเปล่า แกจะทำอะไรแกก็ช่วยคิดหน้าคิดหลังให้มันมากๆ หน่อยก็แล้วกัน.. แกโตแล้วฉันห้ามอะไรแกไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วแต่แกก็ต้องคิดให้มากอย่าใช้แต่อารมณ์เกินไปก็แล้วกัน.. ฉันเตือนแกในฐานะพ่อและแกก็ต้องคอยเตือนสติของแกในฐานะคนด้วย…”
พรึบ..
“น้องสาวแกกำลังจะกลับมายังไงแกก็ช่วยดูแลน้องให้ดีด้วยล่ะ..”
“ยัยตัวปัญหากลับมาวันไหนครับ?”
“ยังไม่รู้เลยเห็นว่าจะแวะเที่ยวหลายที่ก่อน.. อย่าตีกันให้ฉันปวดหัวล่ะ..”
ฮ่าๆๆ
“พ่อต้องบอกยัยนั่นครับ…”
เฮ้อ…
“พวกแกนี่นะ.. แกมีกันอยู่แค่สองคน ถ้าฉันเลือกได้ฉันก็ไม่อยากให้แม่ของพวกแกจากพวกเราไปเร็วขนาดนี้.. ถ้าฉันขออะไรสักอย่างได้.. ฉันอยากให้คนที่ฉันรักกลับมา..”
อึก…
“ผมก็เหมือนกัน.. ถ้าผมขอได้ ผมอยากให้คนรักของผมกลับมาเหมือนกัน…”
‘แต่ไม่เป็นไรครับพ่อ.. ถึงผมจะช่วยพ่อเรื่องแม่ไม่ได้.. แต่ผมจะทำเรื่องของผมให้มันถูกและควร.. ถึงคนรักของผมจะไม่สามารถกลับมากได้แต่ผมก็สามารถทำให้คนที่มันพรากคนรักของผมตกนรกทั้งเป็นได้ครับ.. เรื่องนั้นพ่อไม่จำเป็นต้องช่วยเลย.. เพราะผมจะจัดการเองทุกอย่างด้วยมือของผมเอง…’
“ฉันไปล่ะ ดูแลตัวเองดีๆ ก็แล้วกันอย่าหาเรื่องให้ฉันปวดหัวมากนะฝากบอกน้องแกด้วยล่ะไอ้ยุตอย่าพากันดื้อให้มันมากนัก…”
“ครับ…”
ขวับ…
“ฐา ฉันเคยดื้อเหรอ?”
“ก็ครับ ดื้อครับ บางครั้งผมก็คิดว่าคุณยุตได้นิสัยของคุณท่านมาล้านเปอร์เซ็นต์ครับจะบอกว่าร้อยก็คงน้อยไป…”
“ฐา.. นายชมใช่ไหม..”
“ก็ไม่ได้ว่าร้ายนะครับ.. เอาเป็นว่าตอนนี้คุณยุตจะทำอะไรต่อครับ…”
“นั่นสิ.. ฉันควรจะทำอะไรก่อนดีเพราะยังไงคนที่ฉันจะต้องแก้แค้นก็ยังไม่ออกจากคุกเร็วแน่.. ฉันคงต้องสร้างฐานชื่อเสียง เงินทอง และอำนาจให้มากกว่านี้สักหน่อย..”
“แต่เท่าที่มีในตอนนี้ก็…”
“ไม่ฐามันยังไม่พอ.. ถ้ามีมากกว่านี้มันจะยิ่งดีกว่านี้เชื่อฉันสิ..” ทุกอย่างต้องมีมากกว่านี้ เพราะการที่เขาจะแก้แค้นใครสักคนมันก็ต้องมีรากฐานแห่งเงินทองและอำนาจมากพอ.. ไม่ใช่เหรอ?
- Writer
