ชีวิตใหม่ที่มืดดำ
1294 Words
พ้นแล้ว.. ในที่สุดเธอก็พ้นโทษแล้วจากที่เธอต้องใช้ชีวิตในเรือนจำสิบปีเธอได้ลดโทษเหลือเจ็ดปีซึ่งเธอจัดอยู่ในนักโทษที่มีความประพฤติดีและเธอได้รับการลดโทษเนื่องด้วยวันเฉลิมฉลองพระชนมพรรษาของพระองค์ท่านด้วย… เธอดีใจมาก ในที่สุดเธอก็ได้ออกมาใช้ชีวิตข้างนอกสักที..
ตึกตึกตึก…
“อย่ากลับมาอีกนะที่นี่ไม่ต้อนรับแล้ว… จงใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง อย่าไว้ใจคนอื่นนอกจากตัวเรา.. การเป็นคนดีมันไม่ผิดแต่ก็อย่าใจดีเกินไปจนทำให้เราต้องมาเจ็บปวด.. เข้าใจใช่ไหมว่าฉันหมายความว่ายังไง…”
“ค่ะ หนูจะไม่กลับมาที่นี่แล้ว.. ขอบคุณแม่ใหญ่ด้วยนะคะที่คอยสั่งสอนหนูและคอยเตือนหนูมาตลอด.. ถ้าแม่ใหญ่เห็นหนูข้างนอกที่ไหน.. แม่ใหญ่ช่วยทักหนูด้วยนะคะ.. หนูไปแล้วนะคะ..”
ขวับ..
เธอจะไม่มาที่นี่อีก.. วันนี้เธอจะไม่มองย้อนกลับไปอีกแล้ว เรือนจำที่เธอต้องมาอยู่เพราะความโลภและใจดีของเธอ.. มันคือสิ่งที่เธอรู้สึกผิดกับตัวเองมากแต่ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกผิดแต่อย่างน้อยมันก็ทำให้แม่ของเธอได้มีลมหายใจต่อและได้อยู่กับเธอต่อจากนี่..
“จะต้องเริ่มจากตรงไหนดี.. เงินที่มีก็ไม่ได้มากซะด้วยสิ…” ถามว่าเงินมาจากไหน.. เธอรับจ้างทำทุกอย่างที่พอจะทำได้ในเรือนจำ อาทิเช่น เย็บปักถักร้อย ล้างจาน ช่วยงานจิปาถะที่คนอย่างเธอทำได้ เงินที่เธอได้ในแต่ละวันก็ไม่ได้มากมายนัก บางครั้งได้ยี่สิบ บางครั้งได้เจ็ดสิบบาท เธอไม่มีรายได้ทุกวันดังนั้นเธอจึงมีเงินไม่มากสักเท่าไร อย่างแรกที่จะต้องทำคือต้องนั่งรถกลับบ้านสินะ…
ตึกตึกตึก..
“ขอโทษค่ะ คือถ้าฉันจะนั่งรถไปที่xxxต้องนั่งรถเมล์สายไหนคะ?”
“นั่งสายxxxค่ะ นั่งไปลงตรงป้ายxxและต่อด้วยรถเมล์หมายเลขxอีกหนึ่งครั้งแล้วก็จะเลือกป้ายรถเมล์ได้เลยค่ะว่าจะลงตรงไหน..”
“ขอบคุณนะคะ.. ขอบคุณจริงๆ ..”
เธอจะได้เจอแม่แล้ว.. เธอจะได้กลับบ้านแล้ว ขอแค่แม่อยู่ดีมีสุขเรื่องติดคุกแทนเธอก็ไม่อะไรมากแล้ว..
“แม่จ๋า.. รอหนูหน่อยนะจ๊ะ หนูกำลังกลับบ้านไปหาแม่นะ..”
ตึกตึกตึก…..
“ทำไมบ้านเงียบจัง…”
“ใครน่ะ? มาหาใครกันหนู..”
ขวับ…
“เอ่อ.. คือ.. มาหาแม่มะลิจ๊ะ…”
“ใคร? ใครกัน..”
ตึกตึกตึก… หมับ..
ขวับ..
“ลี.. ลีใช่ไหมลูก.. ใช่ลีใช่ไหม..”
“ป้าศรี.. ลีเองจ๊ะป้า.. แม่หนูไม่อยู่เหรอจ๊ะป้า..”
ขวับ ขวับ…
“ไม่อยู่ลูก… ไม่อยู่ มะลิไม่อยู่…”
“แล้วแม่จะกลับมาตอนไหนจ๊ะ… หนูเข้าไปนั่งรอในบ้านได้ไหมจ๊ะ..”
หมับ…
“ไปกับป้า.. เดี๋ยวป้าพาไปหามะลิ..”
^_^
…..
“ทำไมมาที่วัดจ๊ะ แม่มาบวชเหรอจ๊ะป้าศรี…”
หมับ…
“ตามป้ามาเถอะลูก…”
ตึกตึกตึก….
“มะลิเอ๊ย… ไอ้ลีมาน่ะ..”
“นั่นมัน… อะไรกันจ๊ะป้าศรี.. ไม่จริงใช่ไหมจ๊ะป้า..”
ตุบ…
ฮึก.. ฮือ…
“แม่จ๋า.. แม่.. แม่จ๋าลีกลับมาแล้ว.. ทำไมแม่ไม่รอลีจ๊ะ.. แม่.. ลีขอโทษ.. หนูขอโทษ.. แม่ตื่นสิจ๊ะ แม่ตื่นมาคุยกับหนู.. แม่..”
ฮือ.. ฮือ…
“แม่ทิ้งหนูไปได้ยังไง.. แล้วหนูจะอยู่ยังไง.. แม่จ๋า…”
แม่ของเธอจากเธอไปแล้ว.. ตั้งแต่ตอนไหน.. ตั้งแต่เมื่อไร.. ทำไมกัน.. แม่ไม่อยู่แล้ว.. ทิ้งไปแล้ว.. แม่ทิ้งเธอให้เธออยู่คนเดียวแบบนี้แล้วเธอจะอยู่ยังไง…
หมับ..
“ลี.. ลีลูก..”
….
ทำไมกัน.. คนพวกนั้นถึงทำกับเธอแบบนั้น ทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้.. เธอจะต้องไปคุยกับคนพวกนั้นให้รู้เรื่อง..
“เดี๋ยวหนูมานะจ๊ะป้าศรี.. หนูจะต้องไปคุยกับคนพวกนั้นให้รู้เรื่อง ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับหนู..”
หมับ..
“ลี ลีลูก.. อย่าไปเลย ป้าขอร้อง อย่าไป.. อย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้นเลย.. นะอย่าไปเลย…”
“ป้าศรี.. ป้ากลัวอะไรจ๊ะ หนูเสียแม่ไปแล้วหนูไม่กลัวอะไรทั้งนั้นไอ้พวกคนเลว.. พวกมันไม่รักษาสัญญาไม่รักษาคำพูด.. หนูจะไปฆ่ามัน..”
หมับ..
“ลี.. ไม่เอา ไม่เอาไม่คิดแบบนั้น..”
ฮึก.. ฮึก..
“ลีใจเย็นๆ ลูก.. ใจเย็นกว่านี้หน่อย ป้าดีใจที่ลีออกมาจากที่นั่นได้ป้าไม่อยากให้ลีกลับไปอีก.. มะลิฝากลีไว้กับป้า.. ให้ป้าได้ดูแลลีต่อนะลูก.. อย่าทำอะไรแบบนั้นเลย.. มะลิไม่ติดใจในสิ่งที่ลีทำเพราะมะลิเข้าใจในสิ่งที่ลีตัดสินใจ มะลิคิดเสมอว่าลีไม่ได้ขับชนคนตาย แต่ลีตัดสินใจรับผิดแทนเพราะมีบางสิ่งที่ลีตกลงกับคนพวกนั้น.. อย่าไปคิดแก้แค้น อย่าไปตามหาคนพวกนั้นเพราะมะลิเป็นห่วงความปลอดภัยของลี.. เชื่อป้านะลูก.. เราอยู่ของเราเงียบๆ กันเถอะนะ.. เชื่อป้า….”
ฮึก.. ฮือ…
“ป้าศรี.. แต่หนูคิดถึงแม่.. ถ้าหนูไม่รับผิดแทน.. แม่จะอยู่กับหนูไหมจ๊ะป้าศรี.. แม่จะอยู่กับหนูไหม…”
ถ้าเธอไม่รับผิดแทน.. แม่จะอยู่กับเธอวันนี้รึเปล่า.. แม่จะอยู่กับเธอไหม.. เธอสามารถเลือกทางไหนได้บ้าง.. ทางที่เธอเลือกนั้นมันทำให้เธอนึกไม่ออกเลยว่าเธอนั้นทำถูกหรือผิด.. การที่เธอตกลงกับคนพวกนั้นไปว่าเธอจะรับผิดแทนเพื่อให้คนพวกนั้นช่วยรักษาแม่ของเธอให้ท่านได้มีชีวิตต่อเพื่อรอการกลับของเธอแต่เธอคิดผิด คนพวกนั้นไม่ช่วยทั้งเธอและแม่เธอ.. ป้าศรีได้บอกว่าคนพวกนั้นไม่แม้แต่จะย่างก้าวมาที่บ้านของเธอแม้แต่งานศพของแม่เธอคนพวกนั้นยังไม่มากันเลย.. คนที่มาก็มีแต่คนของฝั่งผู้เสียชีวิต แต่การมาของคนพวกนั้นไม่ได้มาแบบเป็นมิตร แต่เป็นการมาที่พร้อมจะทำลายให้มันราบเป็นหน้ากลองต่างหาก..
“แล้วคนพวกนั้นยังมากันอยู่รึเปล่าจ๊ะป้า…”
“มาสิมาเกือบทุกอาทิตย์เลยแวะมาดูว่ามีคนอยู่รึเปล่า พวกป้าก็บอกไปแล้วว่าบ้านน่ะมีคนอื่นมาอยู่แล้วแต่คนพวกนั้นก็ไม่เชื่อ ป้าไม่รู้หรอกว่าคนพวกนั้นต้องการอะไรอีกในเมื่อลี.. ลีก็รับโทษแทนคนอื่นไปแล้ว ทำไมคนพวกนั้นถึงไม่พอใจอีก.. ป้าว่าลีอย่าทำอะไรที่เสี่ยงกับตัวเองเลยนะลูก.. ป้ารับปากมะลิเอาไว้แล้วว่าจะดูแลลีต่อจากมะลิ ดังนั้น.. เชื่อป้านะลูก มาอยู่ด้วยกัน ช่วยงานป้าที่บ้านก็พอ ไม่ต้องไปติดใจเรื่องที่ผ่านมาแล้ว คนพวกนั้นมันน่าจะมีอำนาจมากเลยทีเดียวเราอย่าไปยุ่งกับคนพวกนั้นเลยนะลูกป้าเป็นห่วง..”
หรือเธอจะต้องหยุดทุกอย่างเอาไว้แค่นี้… แต่ไม่สิ คนพวกนั้น.. คนที่เธอเคยคิดว่าเป็นเพื่อนรักของเธอกลับทำกับเธอแบบนี้.. เธอจะต้องปล่อยให้คนพวกนั้นลอยนวลเหรอ? เธอสามารถทำใจยอมรับในการสูญเสียของเธอได้เหรอ? เธอทำใจได้จริงๆ เหรอ?
- Writer
