ขอโทษที่ฉันไม่ผิด

สวัสดี..

หลังจากที่เขาใช้เวลาในการตามหามานานถึงสามเดือนในที่สุดเขาก็ได้เจอผู้หญิงคนนั้นสักที.. ถามว่าเขาดีใจมากไหมที่ได้เจอ.. ตอบได้เลยว่าดีใจมาก ดีใจจนตัวสั่น เพราะในที่สุดเขาก็จะได้จัดการเรื่องราววุ่นวายทุกอย่างให้ถูกต้องอย่างที่มันสมควรจะเป็น…

“คนนั้นใช่ไหม?”

“ใช่ครับคุณยุต.. ตอนนี้อาจจะเปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อยด้วยทรงผมที่เปลี่ยนไปแต่ใบหน้ายังคงเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเป็นผู้ใหญ่แล้ว..”

“ไม่น่าโตเลย..”

เฮ้อ.. ถามว่าคุณยุตใจร้ายไหมก็น่าจะใช่ แต่เขาหวังว่าคุณยุตจะไม่ทำอะไรเกินเลยจนถึงขึ้นต้องมีงานดำนะ.. เขารู้ว่าครอบครัวนี้โหดกันขนาดไหนแต่ถึงอย่างไรเด็กคนนั้นก็คือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขาคิดว่าเด็กคนนั้นไม่มีทางทำเรื่องร้ายแรงแบบนั้นได้… แต่ถามว่าเขาทำอะไรได้ไหมก็ต้องตอบเลยว่าไม่ได้...

ตึกตึกตึก...

หมับ..

"อ๊ะ.."

"สวัสดี.."

"สวัสดีค่ะ.. คุณเป็นใครคะต้องการอะไรรึเปล่า หรือว่าคุณต้องการความช่วยเหลือ.."

อะไรกันเนี่ยอยู่ๆ ก็มาจับแขนเธอเสียแรง เจ็บนะเนี่ยหน้าตาของเขาก็ดูคุ้นอยู่นะเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่เธอนึกไม่ออกจริงๆ จะถามว่าคุ้นไหม.. ก็มีบ้างนิดหน่อย หรือว่าจะเป็นเพื่อนพี่บอยนะ แต่เพื่อนพี่บอยจะมีคนหน้าตาแบบนี้เหรอ? ไม่รู้ด้วยแล้ว

"ใช้ชีวิตสบายดีนี่.. คงจะไม่สำนึกเลยสินะ..."

ฮ๊ะ..

"อะ.. อะไรคะ? คุณพูดอะไรของคุณฉันไม่เข้าใจ.."

พรึบ...

"ไม่เข้าใจ.. ฆาตกรอย่างเธอน่ะเหรอจะไม่เข้าใจ.."

ผลั่ก..

"คุณเป็นบ้าอะไรกัน เป็นประสาทเหรอคะ? ถ้าเป็นก็ต้องไปหาหมอนะคะอย่าปล่อยไว้นานมันจะเป็นอันตรายต่อคนอื่น.."

ขวับ..

"เธอคิดว่าเธอจะหนีฉันพ้นเหรอ?"

ตึกตึกตึก...

ทำไมเธอจะต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยมันน่ากลัวมากๆ เลยนะ.. ดวงตาสีฟ้าของเขามันไม่ได้น่าหลงใหลเลยสักนิดแต่มันทำให้เธอต้องรู้สึกหวาดกลัวจนเธอไม่อยากคิดว่าถ้าดวงตาสีฟ้าดวงนั้นของเขามันกลายมาเป็นสีแดงราวกับปีศาจขึ้นมา.. เธอจะเป็นยังไง..

-----

แฮ่ก แฮ่ก..

"ลี.. เป็นอะไรลูก.."

"คือหนู วิ่งหนีหมามาน่ะค่ะป้า.. มันวิ่งไล่ตรงปากซอยค่ะ.." เธอจะทำให้ปาศรีเป็นห่วงเธอไม่ได้เธอจะเอาเรื่องบ้าบอแบบนี้มาทำให้ป้าศรีลำบากใจไม่ได้..

"หมาตัวไหนกัน ไอ้พวกนี้นิ แล้วแบบนี้จะไม่ให้คนตีมันได้ยังไงกัน.. ไปๆ ไปอาบน้ำไปลูกไปจะได้ลงมากินข้าว.."

"แล้วพี่บอยยังไม่กลับเหรอจ๊ะ?"

"กำลังมาน่ะแต่เห็นว่าให้กินก่อนเลยไม่ต้องรอ.."

"ไม่เป็นไรค่ะรอกินพร้อมพี่บอยดีกว่าลีมีเรื่องจะถามด้วยเผื่อพี่บอยช่วยได้.."

"เอาๆ แล้วแต่งั้นป้ากินก่อนก็แล้วกันนะ.."

"ค่ะ ป้าศรีกินก่อนเลยเดี๋ยวช่วงที่ป้าศรีกินข้าว ลีจะไปดูร้านให้เองจ๊ะ.."

"ได้ๆ งั้นรีบไปอาบน้ำปะ.."

"ค่ะ.."

ตึกตึกตึก..

ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องบ้าๆ แบบนี้ด้วยนะ.. แล้วทำไมผู้ชายคนนั้นทำเหมือนรู้จักเธอดีล่ะ.. ตกลงแล้วเขาเป็นใครกัน สมองของเธอตอนนี้มีแค่เรื่องนี้จริงๆ เธอกลัว เธอระแวงนะ เธอไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แล้วเขาต้องการอะไรจากเธอ..

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา..

โครม.. โครม..

ตึกตึกตึก..

"อะ.. อะไรกัน.. เกิดอะไรขึ้น.. หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้.."

เธอมาถึงบ้านก็ต้องตกใจเพราะสิ่งที่เธอเห็นในตอนนี้ก็คือมีชายฉกรรจ์ห้าคนกำลังทำลายข้าวของในร้านของป้าศรีอยู่..

"อย่านะ.. พอแล้ว.. อย่าทำ.. หยุดเดี๋ยวนี้.."

ตึกตึกตึก..

"หยุด.."

ขวับ..

"คุณ.. คุณเป็นใครทำไมต้องมาทำลายข้าวของของพวกเราด้วย.. คนนิสัยไม่ดี เราไม่เคยรู้จักกันเลยแต่ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย.." ผู้ชายคนนั้น ผู้ชายตาสีฟ้าคนนั้น เขาเป็นอะไรแล้วทำไมเขาต้องมาทำลายทรัพย์สินและข้าวของด้วย..

"ฉันจะแจ้งความ.."

"เอาสิ.. เชิญ.. ออ.. ฉันโทรให้ก็แล้วกัน.."

สิบนาทีต่อมา..

"อะไรกันคะคุณตำรวจ.. คุณก็เห็นว่าคนพวกนี้ทำลายข้าวของในร้านของพวกเราแล้วทำไมคุณตำรวจไม่จับล่ะคะ.." อะไรกันเนี่ย ตำรวจบ้านเราทำไมเขาถึงทำกับเราแบบนี้..

"มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันครับคุณเองก็ควรจะใจเย็นๆ บ้าง.."

"ไม่ได้สิ เข้าใจผิด เข้าใจผิดอะไรคะ? ทั้งที่เห็นอยู่ว่าร้านเราเละขนาดนี้แต่คุณตำรวจบอกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดเนี่ยนะ.. ไม่ยุติธรรมเลย.."

"ระวังคำพูดด้วยนะครับ.."

หมับ..

"ลี.. ลีลูก.. "

"ป้าศรีคะหนูไม่ยอม.. เรื่องนี้หนูจะไม่ยอมเด็ดขาด คนบ้าอะไรมาหาเรื่องคนอื่นถึงที่นี่ มาทำลายข้าวของในร้านจนพังแบบนี้แต่กลับไม่โดนอะไรเลย.. "

ตึกตึกตึก..

"ทีเธอทำให้คนตาย.. ฉันยังไม่พูดเลยแถมยังได้ออกมาก่อนกำหนดอีก.. มันก็ไม่ยุติธรรมเหมือนกันนะ.."

ว๊าบ..

แขนขาของเธอมันรู้สึกชาขึ้นมาทันที.. ขนอ่อนตามร่างกายของเธอมันต่างพากันลุกชูชันขึ้นมาอัตโนมัติ.. เขาเป็นใคร เขารู้ได้ยังไง

พรึบ..

"คุณ.. คุณเป็นใคร ทำไม.. ทำไมคุณ.."

ฮ่า ฮ่า ฮ่า..

"ฉันเป็นเจ้ากรรมนายเวรเธอยังไงล่ะ.. ฉันจะตามล้างผลาญและจองเวรเธอให้เธอตายลงไปไม่สิ.. ฉันจะไม่ให้เธอตายหรอกเพราะฉันจะทรมานเธอให้ตายทั้งเป็นต่างหากล่ะ.."

พลั่ก..

"ป้าศรี.. ป้าศรีเข้าบ้านไปก่อนนะคะ.."

เขาเลือกที่จะกระซิบให้เธอได้ยินคนเดียว.. ตกลงแล้วเขาเป็นใคร เขาต้องการอะไรกันแน่ เขารู้ว่าเธอเคยเข้าเรือนจำมาก่อน เขาต้องเป็นใครสักคนที่ได้รับผลกระทบจากเรื่องนั้นแน่ๆ แต่เธอทำไมถึงจำเขาไม่ได้เลย เธอจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร

ตึกตึกตึก...

"คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ฉันติดคุกแทนคนไม่ผิดไปตั้งเจ็ดปีแล้ว.. แค่นี้ยังไม่พอใจอีกเหรอ?"

"เฮอะ.. ตอนนี้จะมาอ้างว่าตัวเองบริสุทธิ์สินะ ถ้าตัวเองบริสุทธิ์จริงก็คงไม่ต้องมาเป็นคนขี้คุกหรอก.. จริงไหม?"

"เพราะคนรวยอย่างพวกคุณไงฉันถึงต้องหมดอนาคต เพราะคนแบบพวกคุณที่ไม่เคยเห็นหัวใครแค่ต้องการเอาดีใส่ตัวเอง เพื่อที่ตัวเองมีพื้นที่ในสังคม.. คนรวยอย่างพวกคุณถึงกับต้องทำลายความไว้ใจของผู้บริสุทธิ์อย่างฉันได้.."

ฮ่าๆ

แปะๆ

"เธอลองไปแต่งนิยายดูนะเผื่อจะรุ่ง.. แต่งเรื่องเก่งแบบนี้ต้องโตมายังไงกันแน่.. พ่อแม่คงจะภูมิใจมากๆ สินะ.."

"คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่ของฉัน.. ถ้าคุณไม่รู้จักท่านดีคุณอย่ามาใส่ร้ายและกล่าวหาแม่ของฉันเป็นอันขาด.."

"โอ้.. อย่างนั้นเหรอ? .. พวกมึง.. ทุบ.."

เพล้ง.. เพล้ง.. โครม..

"อย่านะ หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้หยุดไง.. ขอร้อง.. ขอร้องอย่าทำเลยนะ สงสารพวกเราด้วย.."

"แล้วคนอย่างเธอเคยสงสารฉันบ้างรึเปล่า.. ห๊ะ.."

พรึบ..

"ฉันไหว้ละนะคะ.. ได้โปรด.. หยุดเถอะนะคะ.. "

เพี้ยะ..

แค่เขาปัดมือของเธอที่กำลังยกมือไหว้ขอร้องอ้อนวอนให้เขาหยุดทำลายข้าวของแต่เขาไม่มีความปรานีเลยสักนิด.. เขายืนยิ้มและมองเธอด้วยสายตาที่สุดจะเหยียดหยามศักดิ์ศรีความเป็นคนของเธอเลย..

"ฉันจะบอกอะไรให้นะ.. เธอจะได้รับกรรมในแบบที่เธอไม่เคยรู้ว่ามันมีจริงในโลกใบนี้เลยล่ะ.. หยุด!! พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่.."

หมับ..

"ขอร้องนะคะ.. อย่าทำอะไรป้าศรีกับร้านป้าศรีเลย.. คุณต้องการอะไรคะ บอกได้ไหม ฉันยินยอมทำตามที่คุณต้องการเพียงแค่คุณอย่าทำร้ายป้าศรีและร้านของป้า.. ป้าศรีท่านไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยสักนิด.. ถ้าคุณต้องการทำโทษใคร.. ขอให้จบที่ฉันได้ไหมคะ.. ได้โปรด.." ตอนนี้ครอบครัวของเธอมีแค่ป้าศรีและพี่บอยเท่านั้นเธอจะทำให้พวกท่านต้องมารับทุกข์เพราะเธอไม่ได้..

พรึบ..

"ได้สิ.. ฉันจะเอาไปพิจารณา.. "

ฮึ...