ขอโทษที่ฉันไม่ผิด

ไม่ทำให้ลำบากใจ..

ตอนแรกเธอคิดว่าผู้ชายคนนั้นเขาจะหยุดแค่เพียงเท่านี้แต่เปล่าเลย.. เขาไม่หยุด เขากลับมาอีกและทำลายข้าวของอีก ตอนนี้เขาก็กลับมาอีกครั้งและเขาได้สั่งให้คนทำลายข้าวของที่ร้านพี่บอยหยุดงานและพยายามขัดขวางไว้ทุกทางแต่มันก็ไม่เป็นผล..

ผลัวะ.. ผลัวะ.. ผลัวะ..

"พอ.. พอแล้ว.. อย่านะ อย่าทำอะไรพี่บอย อย่าทำอะไรพวกเราเลย.. ฉันขอร้อง.. ได้โปรด.." เธอทนดูไม่ไหวแล้ว.. ผู้ชายคนนั้นลงมือทุบตีพี่บอยจนทำให้พี่บอยปากแตกเลือดไหล และที่หน้ายังมีรอยฟกช้ำหลายจุด.. เธอทนเห็นมันไม่ได้อีกแล้ว เธอทนดูไม่ได้อีกแล้ว..

ฮ๊า... กร๊อบ.. กร๊อบ..

"ไม่ได้ออกกำลังกายนานไปหน่อยสินะ.. พอได้ออกกำลังกายเรียกเหงื่อแบบนี้แล้วมันก็.. สนุกดี.."

ผลัวะ..

กรี๊ด...

หมับ..

"ขอร้อง.. ฉันขอร้อง.. คุณต้องการอะไร.. คุณต้องการอะไรคะ ได้โปรดอย่าทำอะไรพี่บอยและป้าศรีเลย.. "

ฮ่าๆๆ

"เธอ.. ฉันอยากได้ชีวิตเธอ.."

อึก..

"ลี.. อึก.. อย่านะ.. "

ฮึก..

"ค่ะ.. ถ้าคุณต้องการ.. เชิญเลย ฆ่าฉันให้ตายได้เลยเพราะฉันเองก็ไม่มีอะไรที่ต้องให้เป็นห่วงแล้ว.. แต่ได้โปรด.. อย่าทำร้ายพวกเขาอีกเลย อย่าทำอะไรป้าศรีและพี่บอยอีกเลย.. "

ชีวิตเธอมันไม่มีค่าอะไรมากหรอก.. เรื่องนี้เธอรู้ดี คนขี้คุกแบบเธอใครมันจะมาใส่ใจ คนขี้คุกแบบเธอใครมันจะต้องการถึงแม้ว่าในช่วงชีวิตสุดท้ายของเธอจะมีป้าศรีและพี่บอยเท่านั้นที่รักและเอ็นดูเธอแต่เธอไม่อยากทำให้ทั้งสองคนต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอ เธอจะไม่มีทางให้มันเป็นเช่นนั้นแน่นอน..

ตึกตึกตึก…

หมับ..

“มันง่ายไปน่ะสิ.. ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอตายง่ายๆ แบบนั้นแน่นอน..” คิดเหรอว่าเพียงแค่ยัยผู้หญิงโสโครกคนนี้ไปหยิบมีดมาแทงตัวเองให้ตายแล้วเขาจะพอใจ.. ไม่มีทาง ถ้าจะตายก็ต้องตายด้วยน้ำมือของเขาเท่านั้นคนอื่นไม่มีสิทธิ์และแม้แต่เจ้าตัวก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินโทษตายให้ตัวเองถ้าเขาไม่อนุญาตก็ไม่มีทาง..

“แล้วคุณจะเอายังไงอีก.. ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายๆ ไปเลย.. คุณต้องการอะไร บอกมาสิว่าคุณต้องการอะไรกันแน่ บอกมา..”

พรึบ..

“เธอได้ตายแน่แต่ฉันจะเป็นคนจัดการเธอเอง.. และถ้าเธอยังอยากจะให้ฉันไว้ชีวิตสองคนนี้ล่ะก็.. ตามฉันมาโดยดี หรือถึงแม้ว่าเธอจะเรียกให้ใครต่อใครได้ยินจนมา กองรวมกันหน้าบ้านหลังนี้ฉันรับรองได้เลยว่าไม่มีใครช่วยเธอแน่นอน..”

ทำไมนะ.. การที่เธอเป็นคนดีเพื่อใครสักคนมันถึงทำให้ชีวิตเธอตกต่ำได้ถึงเพียงนี้.. ความดีที่เธอทำมันไม่มีคุณค่ามันไม่สนองกลับคืนมาสู่เธอเลยสักนิดเหรอ? ทำไมกัน.. ถ้าการเป็นคนดีแล้วต้องย่ำแย่ขนาดนี้.. ต่อไปเธอก็ขอเป็นคนเลวก็แล้วกัน..

“ฉันจะไปถ้าคุณต้องการ.. แต่คุณได้โปรดสัญญากับฉันทีว่าคุณจะทำร้ายพวกเขาอีก.. คุณสัญญากับฉันได้ไหม?”

“หึ.. เธอสำคัญตัวผิดไปรึเปล่า? เธอมีค่าขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันจำเป็นต้องทำตามเธอด้วยเหรอ? ตลกสิ้นดี…”

ขวับ…

ตึกตึกตึก..

“พี่บอย.. ป้าศรี.. ถ้าลีไม่ได้กลับมาอีก.. ลีขอให้ป้าศรีกับพี่บอยจงมีชีวิตที่ดีด้วยนะคะ.. อย่าเป็นห่วง อย่ากังวลให้กับคนแบบลีอีกเลย.. ไม่ต้องลำบากใจที่ลีต้องไปกับเขาคนนั้น.. มันคงเป็นเวรกรรมที่ลีเคยทำมาตั้งแต่ชาติไหนชาติใด.. ถ้ามันเป็นการตัดกรรมให้สิ้นสุดในชาตินี้แล้วล่ะก็.. ลียินดีค่ะ ลีจะทำให้มันจบๆ ไป.. แต่หลังจากนี้ลีขอให้พี่บอยดูแลป้าลีแทนลีด้วยนะคะ.. พี่บอยต้องมีความสุขนะคะ สัญญากับลีได้ไหมแต่ถ้าลีมีโอกาสรอดชีวิตกลับมา.. ลีจะมาหาป้าศรีและพี่บอยทันทีดังนั้น.. ช่วยเก็บลีเอาไว้ในใจลึกๆ ก็พอไม่ต้องนึกถึงลีตลอดเวลาแค่บางเวลาก็พอนะคะ..”

พรึบ

“ลี.. ลีลูก.. อย่าไป อย่าไปนะลูก..”

ฮือ.. ฮือ…

“ลี.. โอ๊ย.. ลี..”

“ลีลาแล้วนะคะป้าศรี.. คุณ.. ฉันขอร้อง.. ช่วยรักษาและดูแลพี่บอยให้ฉันทีนะคะ.. หลังจากนี้ถ้าคุณต้องการทำร้ายหรือทำลายฉัน.. เชิญค่ะ ตามใจคุณเลย..”

“แหม.. พูดอย่างกับฉันเป็นคนชั่วร้ายซะงั้น..”

“หรือไม่ใช่เล่า..”

หมับ…

“ตามมา..”

โอ๊ย…

“ฉันเดินเองได้ ไม่ต้องลาก.. โอ๊ย..”

“ดัดจริต.. แค่นี้ทำมาร้องโอดโอยแต่คนที่เขาตายไปแล้ว.. เขามีโอกาสได้ร้องบ้างไหม? ห๊ะ..”

ต้องใช่แน่ๆ ต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ แต่ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันเล่า.. เขาเป็นใคร เขาเป็นอะไรกับผู้หญิงคนนั้น เป็นพี่ชายอย่างนั้นเหรอ?

“ขอโทษ.. แต่ฉันไม่ได้ทำ..”

ตุบ..

“ไม่ได้ทำเหรอ?”

หมับ..

“ไม่ได้ทำเหรอ? หน้าด้าน ตอแหล.. คนแบบเธอไม่น่าจะเกิดมาให้อากาศมันต้องเน่าเหม็นเลย..”

ถุย..

ขวับ..

เธอเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมล่ะ หรือเป็นเพราะความจนกันถึงทำให้เธอเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือได้ขนาดนี้..

“ขึ้นไป.. ขึ้น!!”

งืด.. งืด…

“ฮัลโล.. ใช่.. มีอะไร?”

“ผมอยากรบกวนคุณชยุตสักหน่อยน่ะครับ..”

“เรื่องอะไร?”

“คือว่า.. เมียผมติดหนี้เจ้าหนี้นอกระบบอยู่แล้วทางนั้นพยายามที่จะบ่ายเบี่ยงไม่ยอมปิดหนี้ให้ครับ”

“ใคร?”

“ผมก็ไม่รู้ครับแต่คุณชยุตสักนิดได้ไหมครับ”

“วันไหน”

“วันพรุ่งนี้ครับ…”

เฮ้อ.. เขาก่ะว่าจะพาผู้หญิงคนนี้ไปที่ไร่ทันทีแต่เห็นทีคงจะต้องพับเก็บไว้ก่อนสินะ..

“อืม.. นัดสถานที่มาด้วยล่ะ..”

“ขอบคุณครับคุณชยุต”

“กลับบ้านก่อน…”

~~~~~~

“ลงไป..”

สภาพเธอในตอนนี้มันช่างดูไม่ได้จริงๆ เธอใส่เสื้อผ้าตัวเดิมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว และวันนี้เธอก็ถูกพาตัวมาที่ไหนสักที่ ซึ่งเธอไม่รู้หรอกว่ามันคือที่ไหน ที่นี่มีแต่ต้นไม้ใบหญ้า ถ้ามาเที่ยวก็คงจะบอกว่าเป็นสถานที่ที่สงบและร่มเย็นมากแต่กลับกันการที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้ในวันนี้.. มันจะต้องเรียกว่านรกบนดินของเธอดีๆ นี่เอง…

“รู้แล้วค่ะรู้แล้ว.. ไม่ต้องบอกซ้ำก็ได้..”

หมับ..

“อย่ามาอวดดีใส่ฉัน.. แค่ฉันบีบนิดเดียวเธอก็ตายคามือของฉันแล้ว.. อย่ามาอวดดี..”

“ไม่ได้อวดดีค่ะ แค่บอกว่าได้ยินแล้วก็เท่านั้นเอง..”

หมับ..

ถึงแม้ว่าเขาจะบีบที่คางของเธอแรงขนาดไหนแต่เธอจะไม่มีทางแสดงสีหน้าและน้ำตาออกมาให้เขาเห็นเป็นอันขาด.. น้ำตาของเธอ เธอจะไม่ปล่อยมันออกมาให้คนอย่างเขาได้เห็นเป็นอันขาด น้ำตาของเธอมันไม่มีค่าที่จะเสียให้คนอย่างเขา..

“ร้องสิ.. อยากร้องก็ร้องเลยฉันชอบ..”

หึ..

ขวับ.. ตุบ..

“สามหาว.. คนแบบเธอแบบนี้แหละฉันชอบ.. เหมาะกับการเล่นสนุกเป็นบ้าเลย.. เธอไม่ต้องห่วงนะฉันจะค่อยๆ เล่นกับเธอ ฉันจะค่อยๆ เล่น ไม่รุนแรงหรอกเดี๋ยวจะตายก่อน..” เขาเองก็อยากจะรู้นักว่าจะทนกันได้กี่น้ำเชียว.. แค่เมื่อครู่เขาบีบลงไปที่คางจนมันเป็นรอยปื้นแดงแต่เจ้าตัวยังข่มน้ำตาเอาไว้ได้.. เห็นทีครั้งนี้เขาคงจะมีเรื่องสนุกๆ ให้ทำบ่อยขึ้นแล้วสินะ..

“ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้คนแบบคุณแน่นอนค่ะ.. คุณอย่าได้หวังว่าจะเห็นมันจากฉันเลย..”

“แล้วเรามาดูกัน..”

…

เมื่อเธอก้าวเข้ามาในตัวบ้านเธอก็ถูกจัดแจงให้ไปอยู่ที่ห้องเก็บของเล็กๆ .. ตอนนี้ไม่ว่าจะที่ไหนเธอก็นอนได้ทั้งนั้นเธอขอแค่มีที่ซุกหัวนอนก็พอ.. ตอนที่เธอติดคุกพื้นปูนแข็งๆ ผ้าห่มผืนบางๆ และหมอนที่ทำจากผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ ของเธอ.. นั่นมันก็ถือว่าหรูแล้ว ห้องเก็บของแบบนี้มันถือว่าเป็นสถานที่สวยหรูเลยล่ะ..

ก๊อกๆ

“ค่ะ..”

“ออกมากินข้าว..”

“ค่ะ..”

ป้าแม่บ้านสินะ.. แต่ว่าชื่ออะไรน่ะเหรอ? เธอไม่รู้หรอก เพราะคนที่นี่ก็ไม่ได้ยินดียินชอบที่เห็นเธอ.. ทุกคนที่นี่คงจะรู้แล้วว่าเธอเป็นใครทุกคนถึงทำท่ารังเกียจเดียดฉันท์เธอถึงขนาดนี้.. แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะเธอคิดว่าสักวันเธอก็ได้ออกไปจากที่นี่แล้วไม่ว่าจะมีลมหายใจหรือไม่มี.. เธอก็คงต้องได้ไปจากที่นี่แน่นอน..