ตั้งแต่เธอไม่ได้เข้าไปทำงานที่ไร่เธอเองได้ย้ายมาทำงานในบ้านแทนอย่างที่ใครๆก็รู้ การเป็นอยู่ก็ถือว่าดีขึ้นมาบ้างแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็เบื่อหน่ายกับการได้เห็นเขาในทุกๆวัน.. การเจ็บตัวของเธอในครั้งนั้นมันทำให้คนในไร่นี้เปลี่ยนไป จากที่ไม่ชอบหน้าเธอ ตอนนี้ก็พากันเกลียดเข้าไส้.. แต่ถามว่าเธอสนใจไหม? ตอบเลยว่าไม่ เพราะคนพวกนั้นไม่ได้เป็นคนมาหาข้าวให้เธอกิน เธอหากินเอง ทุกมื้อเธอจะเป็นคนไปหากินเอง เดินไปขอข้าวเองดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องสนใจ..
“อีกสองวันจะเข้ากรุงเทพ เธอเตรียมตัวไปกับฉัน..”
พรึบ..
“ให้ฉันไปด้วยเหรอคะ?”
“หูมีปัญหาในด้านการได้ยินเหรอ? ”
เอ้า.. ก็คนอยากรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดน่ะ เขาพูดกับเธอใช่ไหม เธอแค่อยากได้รับการยืนยันก็เท่านั้นเอง..
“ก็ฉันไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยินนี่ค่ะ ”
“ก็ตามที่ได้ยิน..”
พรึบ.. ขวับ..
ตึกตึกตึก..
“คงจะเข้าวัยทองแล้วมั้งนั่น ”
…..
กรุงเทพมหานคร
“คุณชยุต
