ขยะในไร่..

1525 Words

เธอมาอยู่ที่ได้น่าจะหนึ่งอาทิตย์ได้แล้วแต่การเป็นอยู่ของเธอนั้นไม่ได้สะดวกสบายเลยสักนิด.. เธอไม่ได้มาอยู่ที่นี่ในฐานะนักท่องเที่ยวหรือแขกอันมีเกียรติ แต่เธอมาอยู่ในฐานะของแขกอันมีแต่ความเกลียด เธอจำได้เลยว่าวันแรกที่เธอเข้าไปในไร่ ผู้ชายคนนั้น.. เขาได้แนะนำเธอให้คนงานที่ไร่ได้รู้จักในฐานะ.. “ผู้หญิงคนนี้จะมาช่วยงานที่นี่หวังว่าทุกคนจะช่วยสอนงานให้เป็นอย่างดี.. ฉันว่าทุกคนอยากจะรู้แล้วสินะว่าผู้หญิงที่ฉันพามาแนะนำวันนี้คือใคร? ผู้หญิงคนนี้คือคนคุก พวกเหลือเดน พวกเดนตาย และที่สำคัญ.. ผู้หญิงคนนี้ทำให้ กุ้งนางตาย.. ฉันหวังว่าทุกคนที่นี่จะต้อนรับกันเป็นอย่างดีล่ะ..” นั่นคือคำแนะนำของเขาที่เป็นคนอธิบายและบอกเล่าเรื่องราวของเธอให้ทุกคนในไร่ได้ฟัง.. ดังนั้นไม่แปลกใจหรอกที่ทุกคนในที่นี้จะไม่ชอบเธอ.. แต่ไม่เป็นไร แค่เธอมีชีวิตรอดในแต่ละวันไปให้ได้แค่นั้นมันก็ดีมากแล้ว.. ฟิวส์~~ “อุ๊ย.. โทษทีนึกว่ากองขยะ..” ฮ่าๆๆ “นั่นสิเห็นโสโครกๆ ไอ้เราก็นึกว่าขยะเปียกซะอีก..” เฮ้อ.. มันคือเรื่องปกติของเธอแล้วที่เธอต้องเจอแบบนี้.. มันไม่ได้แปลกใหม่เลยสักนิด “นี้.. แกน่ะ.. อย่ามาทำตัวจองหองกับพวกเราแบบนี้นะ..” ตึกตึกตึก… หมับ.. “โอ๊ย.. ปล่อยนะ พวกเธอจะทำอะไร..” เพี้ยะ.. เพี้ยะ.. “เกลียดขี้หน้านัก.. อีขี้คุก อีคนคุก..” เพี้ยะ เพี้ยะ.. หมับ.. “อย่านะ.. ปล่อย..” เพี้ยะ.. เพี้ยะ.. ฮ่าๆๆ “หยุดเดี๋ยวนี้นะ.. ทำอะไรกัน..” ตึกตึกตึก… “คุณหมอ… พอดี.. มีเรื่องกันนิดหน่อยนะคะแต่เคลียร์กันได้แล้ว…” ผลั่ก.. ตุบ… ตึกตึกตึก.. ขวับ.. แบร่… พรึบ.. “ลุกไหวไหม?” แปะ.. “ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณ..” เธอจะไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใครทั้งนั้น.. ทุกคนในนี้ต่างก็หน้าไหว้หลังหลอกเหมือนกันหมด.. ไม่มีใครดีกับเธอสักคนหรอก คนพวกนี้แค่ทำดีเพื่อให้เธอตายใจและหลังจากนั้นก็จะทำร้ายเธออย่างกับสองคนเมื่อกี้ยังไงล่ะ.. “เจ็บขนาดนี้.. ไปห้องพยาบาลก่อนไหม?” "ไม่เป็นไรค่ะ คุณอย่ามายุ่งกับฉันเลยถ้าคุณไม่อยากเดือดร้อน.." พรึบ... ตึกตึกตึก.. เขาเองก็ไม่ได้จะให้เธอคนนี้สนใจเขาขนาดนั้นแต่การที่เขาเห็นใครสักคนที่ถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาไม่ว่าจะคนหรือสัตว์เขาก็ต้องช่วยมันคือสิ่งที่มนุษย์ทุกคนควรจะต้องทำกันอยู่แล้ว.. นั่นคือเรื่องจริง แต่สิ่งที่เขาเห็นในตัวของผู้หญิงคนนั้นและเขาเองก็เชื่อว่าทุกคนเองก็เห็นแต่เลือกที่จะเมินเฉยนั่นก็คือ.. เธอคนนี้ทำทุกอย่างที่ได้รับมอบหมายถึงแม้ว่าตัวเธอเองนั้นจะไม่มีความรู้ในเรื่องต่างๆ แต่เพื่อความอยู่รอดเธอก็เลือกที่จะทำทุกอย่างโดยไม่ปริปากบ่น ตึกตึกตึก... หมับ.. "เดี๋ยว.. ถ้าเธอจะบอกว่าฉันชอบเสือกก็ได้นะ แล้วแต่ แต่ฉันทนเห็นเธออยู่ในสภาพนี้และจากไปไม่ได้ ไม่ต้องพูดมากตามมาได้แล้ว.." อ๊ะ.. ขวับ.. "อยากทำตัวเก่งแต่ไม่ดูสภาพตัวเองจริงๆ เล้ย.. " พรึบ.. "ดะ.. เดี๋ยวค่ะ.. ฉันเดินเองได้.." "เงียบเถอะดูสังขารตัวเองก่อนแล้วค่อยมาพูดมาก.. " "อันที่จริงคุณไม่ควรยุ่งเรื่องของฉันเลยสักนิด.. ที่ฉันบอกเพราะว่าฉันไม่อยากให้คุณต้องเดือดร้อน.." "ช่างหัวมันก่อนเถอะน่าเรื่องเดือดร้อนน่ะ ตอนนี้ช่วยดูสภาพตัวเองก่อนเถอะ.. ฉันไม่ได้ใจดำขนาดนั้นนะ.. ได้กินข้าวบ้างรึเปล่าเนี่ยทำไมตัวเบาจังหนักเท่าไรเนี่ย.." "กินค่ะ แต่หนักเท่าไรไม่รู้ไม่ได้ชั่ง.." "น้ำหนักเบากว่าลูกช้างอีก.. เฮ้อ.." ตึกตึกตึก... ~~~~~ "เจ็บนิดนึงนะ.." เหลือจะเชื่อเลย.. เขาทำแผลให้ผู้หญิงคนนี้อยู่เจ้าตัวไม่แม้แต่จะมีน้ำตาคลอเบ้า หรือว่าร้องโอดโอยเลยสักนิด บางคนนะร้องโหยหวนราวกับถูกเขาตัดนิ้วตัดแขนยังไงยังงั้นแต่กับเธอคนนี้มันต่างออกไป แววตาที่เลื่อนลอย แววตาที่ว่างเปล่า และผิวพรรณที่ดูแห้งราวกับขาดน้ำมานานแสนนาน มันไม่เหมาะกับหน้าตาของเธอเลยสักนิด.. โดยพื้นเพเธอน่าจะเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ ในระดับหนึ่งเลยก็ว่าได้.. แต่แล้วทำไมกัน ทำไมข่าวลือพวกนั้นที่พูดถึงเธอคนนี้ถึงออกมาในทางที่ไม่ดีสักเท่าไรเลยสักนิด.. “ขอโทษนะ.. ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม..” “ค่ะ.” “อายุเท่าไร? แล้วข่าวที่เกี่ยวกับเราน่ะ.. มันคือยังไงกัน..” “ก็ตามนั้นค่ะ ตามที่ได้ยินเลยไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นเพราะถึงจะพูดไปยังไงก็ดูเหมือนแก้ตัวอยู่ดี.. ส่วนอายุ.. ยี่สิบห้าค่ะ..” “เธอจะบอกว่าเธอเป็นคนที่เคยติดคุกมาก่อนอย่างนั้นเหรอ? เธอทำให้แฟนของคุณชยุตเสียเหรอ?” “ค่ะฉันเคยติดคุกมาก่อน ตั้งเจ็ดปีแน่ะ แต่เรื่องที่ทำแฟนของผู้ชายคนนั้นตาย.. ฉันขอปฏิเสธแต่ฉันก็จะไม่ขอขยายความอะไรเพิ่มเติม..” ถึงแม้เธอจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือดและยืนยันปฏิเสธออกไปว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำให้ผู้หญิงคนนั้นตายก็ไม่มีใครเชื่อเธออยู่ดีเพราะเธอนั้นติดคุกไปแล้วยังไงเล่า เธอเองก็พึ่งจะรู้เองว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนกับผู้ชายคนนั้น เธอคิดมาตลอดว่าน่าจะเป็นน้องสาวแต่เมื่อได้ยินว่าเป็นแฟนดังนั้นมันก็ไม่แปลกใจสักนิดที่เขาจะเกลียดเธอจนอยากจะทำให้เธอหายไปจากโลกนี้ไม่แปลกใจเลย.. “ขอบคุณนะคะ แล้วฉันก็หวังว่าพวกเราจะไม่เจอกันอีกและอย่ามาสนิทกับคนแบบฉันเลย..” พรึบ.. ทุกครั้งที่มีคนพยายามสนิทกับเธอ เธอมักจะถูกทำโทษเสมอ เธอจะถูกเจ้าของที่นี่ดูถูกและด่าทอต่างๆ นานา เธอน่ะแค่อยากมีใครสักคนที่สามารถคุยได้ในช่วงที่เธอเหงาหรือโดดเดี่ยวแต่เธอคิดผิดมหันต์ เขาพาเธอมาทรมานสินะไม่ใช่พาเธอมาเปิดประสบการณ์หาเพื่อนใหม่.. หมับ.. “ถ้าฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอ.. ฉันก็จะเป็นให้ได้ ต่อให้ฉันต้องโดนไล่ออกจากงานฉันก็ไม่สนใจ..” “การที่คุณพูดแบบนี้มันทำให้ฉันยิ่งลำบาก.. อย่ายุ่งกับฉันเลยค่ะ..” …… ตึกตึกตึก… “ได้ข่าวว่าไปอ่อยหมอสัตว์มาเหรอ?” เฮือก.. ตกใจหมด.. แล้วทำไมเขาจะต้องมายืนตรงมุมมืดๆ ตรงนี้ด้วย.. ข่าวไวจริงนะ คงจะมีคนรีบคาบข่าวมาบอกสิท่า.. “หมอเขามาติดเอง..” ขวับ.. ตึกตึกตึก… หมับ.. “ผู้หญิงที่โคตรโสโครกอย่างเธอน่ะ ถ้าไม่ทำตัวต่ำเตี่ยเรี่ยดินมันก็คงจะไม่มีใครอยากจะไปผสมลงโรงด้วยหรอก.. อย่าทำตัวให้มันทุเรศจนเสื่อมเสียชื่อเสียงของไร่ฉัน.. ถ้าคิดจะไปนอนแผ่ให้ใครเอาก็ช่วยไปทำไกลๆ นะ ฉันถือว่าเธอก็ฉลาดพอตัวที่เลือกเหยื่อเป็นหมอสัตว์ ดีไม่ดีถ้าหมอมันติดใจขึ้นมาอาจจะพาเธอออกไปจากที่นี่แต่ฉันบอกเลยว่าไม่ง่ายหรอกเพราะยังไงเธอก็ต้องอยู่นี่จนกว่าฉันจะปล่อยไปต่อให้เธอตายเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะก้าวออกไปจากที่นี่..” “ค่ะ..” ขวับ.. หมับ.. กึก.. “อย่าท้าทายความอดทนของฉัน..” อึก… ขวับ.. “มีแค่นี้ใช่ไหมคะที่จะพูดถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน..” “ออ.. ข้าวไม่เหลือแล้วนะ เอาไปให้หมากินแล้ว.. ถ้าอยากกินอะไรก็คงต้องไปหาตัดหญ้ามากินแทนก็แล้วกันหรือไม่ก็ไปหาดูในถังขยะซึ่งเธอน่าจะคุ้นชินกับขยะดีน่าจะพอรู้บ้างว่าถังไหนพอมีเศษอาหารที่เหมาะกับคนเดนตายอย่างเธอ..” หึ… ขวับ.. ตึกตึกตึก… เฮ้อ.. “อดอีกแล้วสินะวันนี้..” จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ… “พวกแกนี่ดีนะ อยากจะไปไหนก็ได้ไปฉันโคตรอิจฉาพวกแกเลย..” ฝูงนกที่มันบินผ่านหน้าเธอไปบางครั้งมันก็ทำให้เธออิจฉานะ อิจฉาที่พวกมันมีอิสระในการใช้ชีวิต อิจฉาที่พวกมันมีโอกาสได้โบยบินไปในโลกกว้าง อิจฉาที่อย่างน้อยมันก็มีรังให้กลับ.. แต่เธอล่ะ? เธอมีอะไรบ้าง.. นอกจากลมหายใจที่เธอยังคงหลงเหลืออยู่..

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more