' อร๊ายยยย คุณครูซ '
ร่างบางเผลอพลิกหลบจนลืมป่วย หลีกเลี่ยงร่างสูงหลังไม่พูดเปล่า ถลาหน้าเข้ามาด้วย อีกนิดเดียว เพียงเส้นยาแดงผ่าแปดเท่านั้น ปลายสันจมูกโด่งก็จะแตะเนินน้องสาวของเธอแล้ว เอมิเลียใจหายว้าบ ผุดลุกนั่งตัวตรง อึ้งจนเหงื่อผุดเต็มหน้าผาก
" อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะคะ มันไม่ดี "
เธอปรามเสียงสั่น นึกไม่ถึงเขาจะกล้าลุกหนักขนาดนี้ เรกาโดแทบสำลักความขำ มองสีหน้าตื่นตระหนกของเธอ มันยิ่งกว่าคนเห็นผีเสียอีก
" ฮ่า ๆๆ"
และเหมือนจะอัดอั้นไว้ไม่ไหว จึงปล่อยเสียงออกมาหมดเปลือก ฮาลั่นห้อง ทำหญิงสาวหน้าแดงก่ำ เธองง เหตุไฉนความรู้สึกของเธอถึงกลายเป็นเรื่องตลกของเขาไปได้
" คุณเรกาโด ขำแรงไปหรือเปล่าคะ..."
ก่อนเธอจะพึมพำเสียงแผ่ว พร้อมก้มหน้างุน เขาค่อยๆหยุดจนนิ่งเงียบ ชำเลืองไปยังเธออีกครั้ง
" ฉันมีคำถาม อยากจะถามเธอสักอย่าง"
หมดแล้วอารมณ์กระสัน เสมือนบูชายัญให้แด่เสียงหัวเราะ เปลี่ยนเป็นนอน
