หกชั่วโมงเต็มกับการหลับใหล เอมิเลียหลับลึกถึงขั้นนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย ร่างกายต้องล้า ภายในต้องเสียระบบ เปรียบเสมือนหุ่นกระป๋องถูกใช้งานหนักจนโลหะร้อนฉ่าก่อน
เธอค่อยๆ บังคับเปลือกตาอันหนักอึ้งให้ลืมขึ้น ก่อนยันร่างบางลุกมานั่งตัวตรง กวาดมองไปรอบๆ ประมวลความทรงจำในสมองว่าตอนนี้เธออยู่ตรงจุดไหนในตัวบ้าน
" เฮ้อ..."
พลางผ่อนลมหายใจอย่างหนัก ต้องการพรากความล้า ดึงความเหนื่อยจากกายที่มันสะสมมานานให้หายไป หลายวันมานี้เธออึดอัดเหลือเกิน เจ็บทั้งกายทั้งใจแต่ไม่กล้าพูด แม้แต่การบ่นพึมพำให้หูตนเองฟังคนเดียวยังจะไม่กล้าทำ เธอไม่มีโอกาสแสดงความชอบธรรมด้วยซ้ำ ครั้นจะโทรหาเพื่อน หาที่ปรึกษาคงไม่มีวันนั้นหรอก ได้แต่บอกตัวเองว่าดีแล้ว ที่เขาห่างไปเสียบ้าง แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆ แต่มันก็ทำให้เธอได้หายใจเต็มปอด
" ห๊าว~"
หญิงสาวบิดขี้เกียจ ปิดปากหาวก่อนจะลุกจากเตียง
.....เขาต้องไว้ใจเธอประมาณไหน ถึงอนุญา
