อย่าทำให้เขาหงุดหงิด
1987 Words
เวลานานเท่าไหร่ไม่รู้เธอไม่ได้นับ หลังชายหนุ่มเดินออกไปจากห้อง เธอก็เอาแต่นั่งเหม่อลอย มองเพดานสลับกับฝาผนัง ทำอย่างกับมันคือภาพที่พึ่งยึดเหนี่ยวจิตใจสุดท้าย ชีวิตหลังจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อ คงมีแต่เรกาโดเท่านั้นที่รู้!
เอมิเลียตาบวมเป่ง ค่อยกระถดร่างบางออกจากเตียงเดินไปล้างหน้า ทำตัวให้ปกติ เมื่อความตกใจนั้นเริ่มทุเลาลง เธอรู้เธอไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอะไรได้ และเหมือนจะไม่มีวันนั้นเลยด้วย
เที่ยงคืนตรง
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าทำเธอสะดุ้งตื่น ผุดตัวลุกขึ้นมานั่ง หลังหลับไปสักพัก เธอเดินไปที่หน้าต่าง ค่อยๆ แง้มมันออก พลางใช้สายตาก้มลงไปดู ชายชุดดำนับสิบ วิ่งกันจ้าละหวั่นเต็มไปหมด หนึ่งในนั้นมีลูแคนด้วย ก่อนจะหลุดร่างเรกาโดผุดออกมาจากตึก เสมือนเช็กความเรียบร้อย เธอรีบหลบ ในจังหวะเขาเงยขึ้นมามอง หญิงสาวขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนหน้าเธอเหมือนเห็นอะไรบางอย่าง ซึ่งเป็นลังถูกลำเลียงพากันขึ้นรถ
แต่ ทำไมต้องทำกันลับๆ ล่อๆ ตอนเที่ยงคืน
บรื้นนนน
ดวงตาหวานโผล่ออกไปแอบมองอีกครั้ง หลังได้ยินเสียงรถออกไปพร้อมเสียงความวุ่นวาย แต่เธอพลาดที่มองไกลเกินไป ตอนสายตาชำเลืองตามดวงไฟท้ายรถนั้น เลยไม่ทันสังเกตเห็นมีคนบางคนดูเธออยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมา ยืนในที่เดิม ใช้สายตาคมกริบจ้องมองไม่วางตา กว่าเอมิเลียจะทันเห็นและหนีก็สายเกินไปเสียแล้ว
ตึก ตึก ตึก
และนั่นเหมือนทำหัวใจเธอกลับมาเต้นแรงใหม่อีกครั้ง หลังเห็นเรกาโดเดินเข้ามาในตึก
ใช่ เขามุ่งมาจะเอาเรื่องเธอ ในจังหวะหญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อ กำลังครุ่นคิด จะทำไงดี??
ว่าจะมีสติขึ้นมาก็หลังค้นพบว่า ณ เวลานั้นมือเผลอไปล็อกลูกบิดประตู และลากโต๊ะไปค้ำเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
กึกๆๆๆ
ก่อนจะร่อนเท้ากระโจนขึ้นเตียง นั่งมองการสั่นสะเทือนของลูกบิดประตู
" เอมิเลีย เปิด"
ภาวนาในใจอย่าให้เขาพังมันเข้ามาเลย ลมหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง บ่งบอกถึงความกลัวหนัก
เอมิเลียกระวนกระวายเบิกตาโพลงทุกครั้งที่มีเสียงเรียก ก่อนจะเงียบไปไล่หลังหลายสิบนาที เธอพ่นลมหายใจโล่งอก ล้มตัวลงนอนต่อ เตรียมใจที่ถูกทำโทษในวันพรุ่งนี้!
ในขณะหญิงสาวไม่มีทางรู้เลยว่า เสียงที่เงียบลงไปนั้นไม่ได้หมายความว่าเขานั้นจะเดินกลับไป ละความพยายาม ไม่กวนใจเธออีก...
เขายังคงยืนอยู่หลังบานประตู เพียงแค่หยุดการกระทำตัวเองก็เท่านั้น เรกาโดยิ้มกริ่มที่มุมปาก รู้สึกสะใจสุดๆ ที่สามารถแกล้งเธอให้กลัวได้ ก่อนจะเดินกลับไปจริงๆ ก็ตอนเห็นว่าหญิงสาวเงียบไป และเขาเองเสียเวลายืนอยู่ตรงนั้นมากพอ
วันถัดมา เอมิเลียถูกปลุกตั้งแต่เช้าตรู่ ในขณะที่ไม่ใช่เวลาตื่นของเธอ สำหรับคนเพิ่งนอนหลับสนิท หกโมงตรงมันเช้าเกินไป ทว่าเธอขัดใจไม่ได้ หากนี่เป็นคำบัญชาของเจ้าของบ้าน เธอสลัดผ้าห่มไปเปิด ไม่แสดงอาการงัวเงียให้ซีอาร์เห็น แม้ตอนนี้ผลของการนอนน้อยแทบจะทำเธอล้มทั้งยืนก็ตาม
เธอเลือกที่จะทำตามอย่างเงียบๆ บอกซีอาร์ว่า ขอเวลาเธอแต่งตัวแค่สิบนาที และรู้ดี กับสาเหตุที่ถูกเรียกพบกะทันหัน
สิบนาทีผ่านไป หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จตามที่บอก เดินห่อไหล่มาตั้งแต่ทางเดิน หลังสาวใช้ประจำตัวเดินนำ คนขอพบรออยู่ในห้องทำงานปีกซ้าย
แน่นอน นับว่านี่คือคนแปลกหน้าคนแรกที่เธอเกรงกลัวที่สุด กลัวรูปร่างถึกใหญ่ กลัวเสียงทุ้มยามตะเพิด กลัวการถูกซักไซ้ถามเสียจนมุม และที่สำคัญกลัวแววตาสีทมิฬลึกลับนั่น
ก๊อกๆๆ
" เข้ามา"
บานประตูค่อยๆ ถูกแง้ม ก่อนใบหน้าจิ้มลิ้มจะโผล่เขาไป เรกาโดวางปากกาลงบนแฟ้ม จงใจมองเธอ จนกระทั่งหลุดเข้ามาทั้งตัว เอมิเลียเม้มปากสนิท พลางหันไปปิดประตูกลับตามมารยาท
" เมื่อคืนทำไมไม่เปิดประตูให้ฉัน"
ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ ไม่รอให้เธอหันมาก่อน หญิงสาวสะดุ้ง ยิ้มเจื่อน ก่อนก้มหน้างุด
" มันดึกแล้วนี่คะ"
ตอบเสียงเรียบกลับไปเช่นเดียวกัน ทำเรกาโดที่มองอยู่เลิกคิ้วขึ้น ขำท่าทางเธอในใจ
"ดึกแล้ว? แล้วยังไง? "
และหลังจากนั้นคือความเงียบ เอมิเลียไม่มีคำตอบ เพราะเธอไม่กล้าพอที่จะพูดความคิดในใจออกมาเป็นรูปของประโยค จึงเลือกที่จะเงียบ ก้มหน้าสลดเหมือนเดิม ซึ่งแน่นอน นี่เป็นการกระทำที่เขาไม่ชอบเอาเสียเลย เขาถือว่าเธอกำลังเล่นสงครามประสาทกับเขา
" สรุป เลือกที่จะเงียบ? เธอคิดว่าความเงียบมันช่วยเธอได้งั้นเรอะ"
คราวนี้ถึงขั้นทำเรกาโดผุดลุก ในขณะเอมิเลียขมวดคิ้ว เตรียมจะร้องไห้อีกระลอก สร้างความรำคาญใจให้เขาไม่หยุดหย่อน
" ทำไมถึงไม่เปิดประตูให้ฉัน.."
เขาย้ำ พยายามข่มอารมณ์
ส่วนเธอยังคงนิ่งเฉย ก่อนจะสะดุ้งโหยงให้กับเสียงกระทบที่ดังขึ้นกะทันหัน
ปัง!
" ฉันถาม เธอต้องตอบ"
เขาตบโต๊ะ ส่วนเธอ....
" หนูไม่ไว้ใจคุณค่ะ! " พลาด เพราะแค่ตกใจ" อะ เอ่อ..."
พลางก้มหน้าลงอีกครั้งหลังนึกขึ้นได้ ในขณะเรกาโดแอบลอบยิ้ม ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ากลับไปขรึมเหมือนเดิม แสร้งทำเป็นโกรธ เมื่อเธอช้อนตาขึ้นมามอง
" ขะ ขอโทษค่ะ คือหนู..."
" ไป ไปกับฉัน"
ถลาเข้ามากระชากแขนเธอ ฉุดลากออกไปนอกห้อง ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูด
" ไป ไปไหนคะ O.O"
เอมิเลียถูกลากมาที่รถ ก่อนเขาจะพาเธอออกไปโดยไม่ใช้บอดี้การ์ด ความเร็วหลั่งมาด้วยเท้าไม่ต้องเอ่ยถึง พุ่งทะยานชนิดที่เธอต้องจิกมือเข้าหากัน วินาทีนี้ได้แต่นั่งภาวนาอย่าได้เสียหลักไปประสานงาเข้ากับใคร ในขณะเดาอารมณ์ผู้ชายคนข้างๆ ไม่ถูก แค่เธอพูดประโยคนั้นน่ะหรือ ถึงโมโหกันขนาดนี้เชียว
ซึ่งอันที่จริงเปล่าเลย เขาแค่นึกสนุกอยากขับรถเร็วประลองฝีเท้าต่างหาก
" จะพาไปไหนคะ"
เอมิเลียเผลอถาม หลังทนไม่ไหวต่อความกลัว เธอหลับตาปี๋ ไม่กล้ามองถนนข้างหน้า ซึ่งเปรียบเสมือนทางไปนรกที่สุดในตอนนี้ เรกาโดเบือนสายตามามองตามเสียงเพียงแวบเดียว ก่อนเหยียดริมฝีปาก ตอบคำถามเธอแข่งกับลม
" ถึงก็รู้เองล่ะน่า"
ที่ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด
เอมิเลียจึงเลือกที่จะเงียบ และคงต้องฝากชีวิตไว้กับเขา ในขณะใจท่องบทสวดมนต์ขอพรจากพระเจ้า นึกถึงสิ่งดีๆ ที่เธอเคยสร้างมา จนกระทั่งถึง
เอี๊ยดดดด
" ลงสิ"
แน่นอนพอลืมตาขึ้นมาคราวนี้เธอคงต้องจูลนานหน่อย
" เฮ้อ... "
แถมผ่อนความโล่งอกออกมาเสียงดัง จนเขานึกขำ
" ถ้าเมา ไปอ้วกไกลๆ รถฉัน "
เรกาโดชี้ไปทางฟุตบาทติดกับสนามหญ้าเขียวขจีซึ่งไถเตียนโล่งมองสบายตา หญิงสาวมองตามพลางคว่ำปาก
" หนูแค่กลัว "
ในขณะเขาแสร้งตำหนิ ทำท่ารำคาญ ทั้งที่ในใจนั้นขำขัน
"ลงมา! "
" เดี๋ยวสิคะ... "
ส่วนเธอเร่งหาทางออก เบ้หน้าจะร้องไห้ บอกใครๆจะเชื่อ เกิดมาจนถึงป่านนี้ เธอเพิ่งจะนั่งรถยนต์ โดยที่ผ่านมามีคนเปิดประตูให้ตลอด การที่จะหาผนึกเปิดประตูเอง คงต้องใช้เวลาสักหน่อย
เมื่อลงมาแล้ว อาการแรกที่เกิดขึ้นกับเธอคือภาพตรงหน้าพร่ามัวไปหมด เธอยืนนิ่งรอให้ความมึนนั้นหายไป พลางสลัดศีรษะแรงๆ หวังทำลายความตื้อในหู ท่ามกลางความงงของเรกาโด เขาขมวดคิ้ว
" หนู... เดี๋ยวค่ะ ที่นี่ที่ไหนคะ"
" ร้านตัดชุดไง เป็นอะไรของเธอ"
เกิดความสงสัย เขาถาม ทว่าเธอกลับไม่ตอบ เท้าก้าวเดินหน้าสอง ถอยหลังสอง ก่อนจะล้มลงทั้งยืน โชคดีที่ร่างยังไม่ทันถึงพื้น เพราะท่อนแขนเรกาโดมารับไว้เสียก่อน
" บ้าจริง ไหนบอกว่าไม่เมา"
" แฮ่ก.. แฮ่ก... หนู เป็นหอบค่ะ"
เธอยังคงตอบโต้ได้ แต่นั่นก็คงจะฝืนเต็มที ในขณะชายหนุ่มหัวเสียทำอะไรไม่ถูก
" แล้วต้องทำไง "
" หนูมียาดม แต่ให้พี่ซีอาร์ไปแล้ว"
ซึ่งคำตอบนั้น ยิ่งทำให้เขาหัวเสียเข้าไปใหญ่
เรกาโดตัดสินใจอุ้มเธอเข้าร้าน ในนั้นมีแอร์ อย่างน้อยอาจช่วยเธอได้บ้าง ท่ามกลางความสนใจของคนสัญจร ก่อนวางร่างบางลงบนโซฟา ในขณะไดอาน่าเร่งฝีเท้าเข้ามาหา
" คุณเรกาโด ใครเป็นอะไรคะ"
" ไดอาน่า คุณมาพอดีเลย มียาดมไหม"
สายตาคมสีน้ำตาลเข้มชำเลืองมองข้ามแผ่นหลังเขา เมื่อเห็นว่าเป็นสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ทว่าแปลกหน้า จึงขมวดคิ้วเป็นปม
" ใครกัน? "
ใช่ หล่อนรู้จักหมด ทั้งเคลที่และมิเชล ยกเว้นคนนี้
" อย่าเพิ่งถามน่า เธอเป็นหอบ "
ก่อนไดอาน่าจะหลบตามามองเด็กในร้าน พลางพยักหน้าให้ ไม่นานพวกหล่อนกลับมาพร้อมกับยาดม และผ้าเย็น เรกาโดถอยหลังออกมายืนดู หลีกให้พนักงานได้จัดการแทน เพราะงานปฐมพยาบาลแบบนี้เขาไม่ถนัด ถ้าเป็นงานแหวกกระสุนผ่าตัดสดๆ อันนี้พอได้อยู่
เอมิเลียลืมตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนปิดลงไปใหม่ หลังถูกผ้าขนหนูเย็นยะเยือกมีเกล็ดน้ำแข็งเกาะทาบลงไปบริเวณโหนกแก้มและลำคอ เธอเริ่มหายใจสะดวกขึ้น ก็ตอนกลิ่นยาดมโชยเข้าไปในโพลงจมูก ไม่นานจึงถอนหายใจเฮือก ยันตัวเองให้นั่งพิงพนักเองได้ ก่อนเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง เพ่งเล็งภาพตรงหน้าจนกระทั่งชัดเจนขึ้น ภาพแรกที่เห็น คือเรกาโด กำลังกอดอกมองเธออยู่ ด้วยดวงตาสีทมิฬนิ่งไม่วางตา ส่วนอีกคนข้างๆ คือคนแปลกหน้า เธอจึงไม่กล้ามอง เลือกที่จะหลุบตาลง
" หนูดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณ..."
เอ่ยเสียงเบา ไดอาน่าละสายตาจากหญิงสาวมองเขาเพื่อเอาคำตอบ เรกาโดยักไหล่ เหยียดริมฝีปาก ไม่เต็มใจตอบนัก
" น้องสาวผมมั้ง"
" หืม..."
" ฝากคุณจัดการด้วยละกัน ยัยนี่มีแต่ชุดผ้าขี้ริ้ว"
ก่อนจะผลักประตูไปยืนหน้าร้านแถวๆ จุดให้บริการดูดบุหรี่ เผลอทำให้เอมิเลียหันมอง เธอเม้มปากแน่น เริ่มรู้สึกกดดัน พลางสะดุ้งโหยงเพราะถูกมือเย็นมาแตะท่อนแขน
" โอ.. ฉันขอโทษ ฉันแค่สะกิด"
" มะ ไม่เป็นไรค่ะ "
เอมิเลียหันไปยิ้มเจื่อน ก่อนจะชะงัก เมื่อเห็นหน้าเต็มสองตา และพบว่าหล่อน... สวยมาก
" ฉัน.. ไดอาน่า เธอชื่ออะไร? "
" เอมิเลียค่ะ"
" โอเค เอมิเลีย มาเถอะจ้ะ วัดตัวกัน"
แขนเรียวสวยเป็นกล้ามเนื้อบ่งบอกถึงการออกกำลังกายสม่ำเสมอ ถูกเจ้าของยกมาตรงหน้าเธอ เอมิเลียยังคงมองนิ่ง
"..... "
ไดอาน่าจึงยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร บุ้ยปากไปทางเรกาโดซึ่งยืนหันหลังคุยโทรศัพท์ในขณะริมฝีปากนั้นกำลังพ่นควันบุหรี่
" เชื่อฉันสิ อย่าทำให้เขาหงุดหงิด "
พร้อมขยิบตาให้ แน่นอน แลดูเธอมีแรงลุกขึ้นเดินตามตั้งแต่ตอนนั้น
- Writer
