เก้าโมงตรง ถือว่าสายสำหรับเอมิเลีย หากนอนห้องตัวเอง ปกติจะมีนาฬิกาปลุก ร่างบางค่อยๆยันตัวลุกจากฟูกนอน โดยใช้อุ้งมือและแขนช่วยพยุงขึ้น หน้าเบ้ยับยู่ยี่บ่งบอกถึงความเจ็บที่ยังไม่จางหายและไม่เคยพานพบมาก่อน กับอากาศเย็นยะเยือกเนื่องจากเรกาโดเปิดแอร์ทิ้งไว้ก่อนไป
ระยะเวลาที่นานจึงทำความเย็นแทรกชอนเข้าไปในมวลกล้ามเนื้อของเธอเกือบถึงกระดูกดำ
" ซี้ดดด "
เอมิเลียน้ำตาคลอเบ้า ยามขยับขาหวังจะลุกไปหาน้ำกิน แล้วเกิดเจ็บแสบขึ้นมาตามรอยแยกตรงกลางกายกะทันหัน สิ่งแรกหลังร่อนลงจากเตียงมายืนได้ เธอเลิกผ้าห่มขึ้นก่อน พลางกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ เมื่อเห็นคราบเลือดพรหมจรรย์เปื้อนเต็มไปหมด ไม่อยากจะเชื่อ และเกินจะเชื่อจริงๆ " น่าสมเพชสิ้นดี " เธอกร่นด่าตัวเอง ปิดแอร์ ก่อนจะคว้าขวดน้ำขึ้นกระดกรวดเดียวหมดขวด แล้วค่อยๆใส่เสื้อผ้าไปอาบน้ำที่ห้อง แต่แล้ว.. เมื่อเตรียมจะเปิดบานประตู
กึก ...
" หืม..."
กึก กึก
".
