เอมิเลียยืนค้าง เธอหมดคำจะเอื้อนเอ่ย แผ่นหลังเนียนพิงฝาผนังบ่งบอกถึงความหมดแรง มีอะไรอีกหลายอย่างที่เธอไม่รู้ และอ่อนหัด เขาทำแผลเสร็จก็เก็บของเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีช่วงนึงหลังวางสายจากซันดรูและปล่อยเธอทิ้ง ไม่พูดไม่จาทำเหมือนห้องนี้ไม่มีคนอยู่ จนกระทั่งหลุดเข้าไปล้างมือในห้องน้ำแล้วเดินกลับ จึงจะค่อยสนใจใหม่ เธอไม่รู้ ในสมองเขามีเรื่องให้ต้องคิดหลายเรื่อง
" มานั่งนี่สิ มาใกล้ๆฉัน" เขาตบเบาะข้างกาย
หลังขึ้นไปนั่งบนฟูกหนัง หญิงสาวยังคงลังเลจนเขาต้องดึงสติซ้ำ
" เอมิเลีย ได้ยินที่ฉันพูดไหม ฉันมีบางเรื่องจะตกลงกับเธอ"
นั่นจึงผลักให้เธอยอมเดิน ทั้งที่ใจประหม่าแทบแย่ เธอค่อยๆก้าว ขึ้นไปนั่งข้างเขาเชื่องช้า และด้วยความสูงที่ต่างกัน เท้าเธอจึงลอย เรกาโดถอนหายใจเฮือก เอี่ยวตัวจากการเก็บของ หันกลับมามองเธอ
" ยังเสียใจอยู่หรือเปล่า "
" คะ? "
"......." เขาเงียบ ปล่อยให้เธอนึกเอง
" อ
