ตอนที่ 3
981 Words
“ฉันชื่อปัทมาค่ะ เพิ่งมาทำงานที่นี่ได้สามเดือน”
ปัทมาบอกเสียงแผ่ว ยังคงก้มหน้าไม่ยอมสยบตานายจ้าง ทำเอาอีกฝ่ายรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ปกติเขาเคยชินกับการถูกมองด้วยสายตาชื่นชม เสน่หาของสาวๆ แต่สาวน้อยคนนี้กลับไม่ยอมมองหน้าเขา ร่างเล็กสั่นเหมือนลูกนก ทำราวเขาเป็นปีศาจหรือฆาตรกรโรคจิตก็ไม่ปาน
“ฉันไม่ชอบคุยกับคนที่ไม่มองหน้าฉัน เงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดใหม่” เฟอร์นันโดเสียงเข้มจงใจดุ
ปัทมารีบเงยหน้าขึ้นมองนายจ้างหนุ่ม “ฉะ ฉันชื่อปัทมาค่ะ” ดวงตาสีนิลสบดวงตาสีมรกตด้วยแววตาขลาดๆ
“เป็นคนจีนหรือ ญี่ปุ่น” เฟอร์นันโดเอ่ยถาม
“ฉันเป็นคนไทยค่ะ ประเทศไทยอยู่ในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้”
การบอกสัญชาติพร้อมระบุภูมิภาค ทำเอาคนฟังแย้มริมฝีปากกว้าง อยากหัวเราะขำแต่เกรงสาวน้อยจะอาย พิศมองใบหน้าเล็กแสนอ่อนเยาว์จนคาดเดาอายุไม่ถูก มารดาของเขาจ้างเด็กมาทำงานหรือเนี่ย มันอาจผิดกฎหมายแรงงานอีกทั้งยังเป็นคนต่างชาติ
“อายุเท่าไหร่แล้ว”
“อายุสิบเจ็ดค่ะ ฉันทำงานอย่างถูกกฎหมายนะคะ มีสัญญาจ้างงาน”
ปัทมารีบบอก เกรงอีกฝ่ายจะเหมาว่าเธอลักลอบเข้าเมืองมาทำงานอย่างผิดกฎหมาย ดวงตาสีมรกตจ้องหน้าเธอนิ่ง ทำให้หายใจไม่ค่อยออก อึดอัดแต่ไม่กล้าหลบตา อยากออกไปพ้นๆ จากห้องนี้เต็มทน แต่เขาก็ถามนั่นถามนี่ไม่ปล่อยให้เธออออกไปสักที จะมาสัมภาษณ์อะไรกันตอนนี้
“สิบเจ็ด อืม ฉันนึกว่าสักสิบสี่”
เฟอร์นันโดลูบคางตัวเอง สายตาจดจ้องร่างเล็กไม่วางตา ก่อนจะเดินไปเปิดลิ้นโต๊ะข้างเตียงหยิบธนบัตรจำนวนหนึ่งมาส่งให้คนรับใช้สาว
“ขอบใจมาก ฉันให้รางวัล”
ปัทมาส่ายหน้า “ฉันรับไม่ได้หรอกค่ะ ฉันแค่เช็ดน้ำหกเองค่ะ มันเป็นหน้าที่” เธอไม่ยอมรับเงิน
“ฉันเป็นนายจ้างของเธอ ถ้าอยากทำงานต่อก็รับเงินนี่ไป”
เฟอร์นันโดเดินมาหาแล้วจับมือน้อยเอาเงินยัดใส่มือเล็กๆ นั้น ก่อนจะปล่อยมือออกจากมือนุ่มอย่างเสียดาย
“ไปทำงานของเธอต่อได้แล้ว ปัทมา” เขาโบกมือให้ออกไป
“ค่ะ คุณเฟอร์นันโด”
ปัทมากำธนบัตรไว้แน่น รีบลนลานออกมาจากห้องนั้น แล้วปิดประตูห้องด้วยหัวใจสั่นระรัว สาวน้อยเอาเงินยัดใส่กระเป๋าไม่สนใจนับว่ามีเท่าไหร่ แล้วขนอุปกรณ์ทำความสะอาดลงไปอย่างร้อนรน โดยมีสายตาคมเข้มมองตามร่างเล็กนั้นไปอย่างติดใจ
“สาวน้อย ทำไมน่ารักแบบนี้นะ”
เฟอร์นันโดพึมพำ ก่อนจะปิดประตูห้องพาตัวเองมานั่งบนเตียง เขานิ่งทบทวนภาพของสาวน้อยชาวเอเชียคนนั้น เขาตื่นขึ้นมาแล้วหิวน้ำจึงเทน้ำดื่มแต่ทำแก้วน้ำตก ได้ยินเสียงกุกกักจากห้องทำงานที่อยู่ติดกันคิดว่าคนรับใช้คงมาทำความสะอาดห้อง จึงเปิดประตูเชื่อมออกไปเรียกให้มาเช็ดพื้น ไม่คิดว่าสาวใช้คนนั้นจะเป็นสาวน้อยชาวเอเชียที่น่ารักน่าเอ็นดู เขายืนมองเธอเช็ดพื้นลอบสำรวจร่างเล็กอย่างสนใจ ปกติเขาไม่เคยสนใจผู้หญิงเอเชียมาก่อน เมื่อพบเธอเหมือนเจอของแปลกตา ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอไม่ได้มองเขาด้วยสายตายั่วยวน ไม่ได้ให้ท่าทอดสะพานอย่างที่สาวใช้หลายคนเคยทำ แต่ท่าทางดูตื่นกลัวเหมือนกวางน้อย ดวงตาดำขลับกลมโตคู่นั้นมองเขาไม่เต็มสายตา ดูขลาดกลัว หวาดหวั่น กระตุ้นให้ราชสีห์หนุ่มน้ำลายสออยากลองลิ้มรสชาติเนื้อกวางสาววัยขบเผาะ
“อายุสิบเจ็ด หึ เราสามสิบสอง”
เฟอร์นันโดกระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อเทียบอายุตัวเองกับสาวน้อยแล้วพบว่าห่างกันถึงสิบห้าปี ช่างต่างจนน่าตกใจ สาวๆ ที่เขาคบหาต่างอายุยี่สิบปลายจนเกือบสามสิบทั้งนั้น จัดเจน ช่ำชองสนามรัก ไม่ใช่ดูไร้เดียงสาตาแป๋วแบบปัทมา แต่ทำไมเขาถึงมาติดใจดวงตาใสกระจ่างไร้เดียงสานี้ได้ เฟอร์นันโดไม่เข้าใจตัวเอง
“เราคงบ้าไปแล้ว ที่คิดอะไรกับเด็ก”
เฟอร์นันโดสะบัดหน้า ไล่ความคิดแปลกๆ ออกจากหัว คืนนี้เขามีงานเลี้ยงแน่นอนว่าสาวๆ สวยๆ มากมายคงมาร่วมงาน เตียงอุ่นๆ คงจะระอุร้อนไปตลอดทั้งคืน บางที่สาวสวยเหล่านั้นอาจทำให้เขาเลิกคิดฟุ้งซ่านก็ได้ ชายหนุ่มถอนหายใจแรงก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ปล่อยภาพของสาวน้อยชาวเอเชียให้หลุดออกไปจากความคิดชั่วคราวปัทมาลงมาถึงชั้นล่างได้ก็รีบเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บ แล้วเดินกลับไปล้างหน้าในห้องพักของตัวเอง เธอหยุดพักอยู่ครู่ใหญ่ให้หัวใจผ่อนแรงเต้นอันถี่รัวลง มือล้วงธนบัตรหลายใบในกระเป๋าออกมาดู ก่อนจะเอาเงินใส่กล่องไม้แล้วซุกไว้ในลิ้นชักเก็บของ ห้องพักนี้เธออยู่รวมกับมารีต่างมีตู้เก็บของแยกคนละตู้ ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน แต่ก็มีกฎจากแอนนาให้ล็อกกุญแจตู้ทุกครั้ง ป้องกันของหายแล้วมาโทษเพื่อนร่วมห้อง
“ทำไมถึงให้เงินเราด้วย เงินตั้งเยอะมันมากกว่าค่าตอบแทน” ปัทมาพึมพำด้วยความกังวล เกรงจะมีใครรู้เรื่องนี้แล้วนำไปฟ้องนางแอนนา
“แต่ไม่มีใครเห็นนี่ ถ้าไม่บอกใครก็คงไม่มีใครรู้”
เด็กสาวแอบคิดเข้าข้างตัวเอง เธอจำเป็นต้องหาเงินมาใช้จ่ายค่าเรียน รวมถึงค่าอุปกรณ์ต่างๆ เงินเดือนที่ได้รับแทบจะใช้เดือนชนเดือน
- Writer
