2
1523 Words
“นี่นาย”
“ฉันจะอยู่ที่นี่ เธอมีปัญหาอะไรไหม”
“ก็ได้ อยากอยู่ก็ไปนอนนอกบ้านเลยไป”
“กล้าดียังไงมาไล่ฉัน ฉันก็มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ครึ่งนึงเหมือนกัน”
“ฉัน ฉัน!!!” คนเถียงไม่ออกแทบเต้น
“ฉันอะไรไม่ทราบ” เขาทำหน้ายียวน
“ฉันไม่อยู่บ้านหลังเดียวกับนายหรอก”
“ไม่อยู่ก็ออกไปสิ ฉันจะนอนค้างที่นี่สักเดือน”
“หน้าด้าน”
“เธอว่าฉันหน้าด้าน เธอหน้าโบกแป้งน่ะสิ”
“โบกแป้งอะไร” ไปรยาทำหน้างง
“คิดเอาเอง” เขาเดินยักไหล่เข้าห้องพัก ไปรยาทวนประโยคของเขาไปมา ก่อนจะกรีดร้อง
“ไอ้คนบ้า นายว่าฉันหน้าหนาอย่างนั้นเหรอ”
“เธอด่าตัวเองนะ ฉันไม่ได้พูดสักคำ”
“มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน ห้องนั้นมันห้องนอนของฉัน” บ้านพักหลังนี้มีห้องนอน 3 ห้อง แต่ห้องนอนใหญ่นั้นเคยเป็นของบิดามารดา อีกสองห้องเป็นห้องเล็กๆ มีห้องน้ำด้านนอก ห้องครัวหนึ่งห้องและห้องนั่งเล่น ระเบียงรับลมด้านหน้าบ้าน สำหรับไว้มองทะเล
“ห้องนี้ฉันนอนทุกรอบ ไม่เห็นเสื้อผ้าหรือไง”
“เสื้อผ้าของคุณเองนะเหรอ” เธอคิดว่าของพี่ชายเสียอีก หุ่นของคนตรงหน้ากับพี่ชายของเธอไล่เลี่ยกัน แต่คนตรงหน้าแลดูสำอางกว่า หล่อขาว เหมือนพวกทำงานในห้องแอร์ไม่เคยเจอแดดเลย ร่างของเขาเพรียวสมส่วนกระชับตึงไม่มีไขมันให้รำคาญตา ในขณะที่พี่ชายของเธอดูเถื่อนๆ ห่ามๆ มากกว่า ผิวคล้ำกว่าด้วยเพราะทำงานกลางแจ้ง
“ใช่ เธอเอาไปไว้ที่ไหน” เขาถามอย่างเอาเรื่อง
“ห้องพี่ชายฉัน ฉันย้ายไปไว้ห้องโน้น คิดว่าของพี่ปู”
“กล้าดียังไง”
“ใครจะไปรู้กันเล่า” เธอทำหน้ามึน
“นี่เธอ!”
“อย่าโกรธมากสิ เดี๋ยวเส้นโลหิตในสมองแตกตายหรอก เอาเป็นว่าห้องนี้ฉันจองแล้ว เสื้อผ้าข้าวของอยู่ครบ เต็มห้องไปหมด นายไปนอนห้องพี่ปูแล้วกัน” เธอสรุปเสร็จสรรพ กระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง ท่าทีมีความสุขสุดๆ
“ฉันจะนอนห้องนี้” เขากระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงด้วย ไปรยาตกใจแทบกรี๊ด ทำท่าจะกลิ้งตัวหนี เขาตะครุบเอาไว้ทั้งร่าง ดึงเธอมากอด เอามือขาก่ายตัวเธอเอาไว้
“นี่ปล่อยนะ ไอ้คนบ้า”
“ฉันจะนอนที่นี่” เขายืนยันเสียงเข้ม กอดรัดเธอแทบกระดูกแหลก เธอรู้ว่าเขาแกล้งเลยกอดเขากลับด้วย รัดแขนขากับเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ทั้งสองกอดปล้ำกันบนเตียงอย่างเอาเป็นเอาตายแบบที่ไม่มีใครยอมใคร
แทบกระดูกแหลก!!!
“ฉันเหนื่อยแล้วนะ” เธอพูดอย่างหอบๆ ยอมแพ้ก็ได้ เพราะตอนนี้หายใจไม่ออกแล้ว
“ยอมแพ้ก็ดีแล้ว งั้นเธอออกไปจากห้อง” เขาขยับขึ้นมาทาบทับ มองเธออย่างเป็นต่อ
“ฉัน-ไม่-ไป”
“น้องไอ้ปูทำไมกวนแบบนี้วะ” เขาสบถ
“นายนั่นแหละออกไป” เธอเหวใส่เขา ยอมแพ้แต่ไม่ยอมยกห้องให้ เขาจะทำอะไรเธอได้
“อื้อ....” คนถูกจูบตาโต ไม่คิดว่าเขาจะบดปากลงมา คนอยากแกล้งบดปากลงไปอย่างหนักหน่วง แต่ไม่ได้จูบ เขาแค่จะแกล้ง แต่บดปากลงไปแล้ว รสชาติและกลิ่นหอมที่ยั่วยวนทำให้พลั้งเผลอ
เขาพยายามจะเปิดริมฝีปากของเธอด้วยการไล้ลิ้นกับรอยแยกของปากที่ประกบเข้าหากัน พยายามจะสอดลิ้นเข้าไปช่วงชิงความหวานภายในอย่างหักห้ามใจไม่อยู่
“โอ๊ย!” กำลังเคลิ้ม เหมือนโดนเตะตกลงมาจากหน้าผาสูง
โดนกัดเต็มๆ! ดีที่ลิ้นไม่ขาด!
“สมน้ำหน้า ไอ้บ้าลามก นี่แน่ะ” เธอกระแทกเข่าเข้าตรงหว่างขาของเขา รอบนี้เคนลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่หน้าเตียง หน้าเขียวหน้าเหลือง เขาร้องครางเสียงดังเจ็บจุกไปหมด
“รู้จักไปรยาน้อยไปแล้ว ไอ้ลามก ไสหัวออกไปจากห้องฉันเลยนะ ไม่งั้นนอกจากจะไม่ได้นอนบ้านหลังนี้แล้ว นายยังต้องไปนอนในคุกด้วย” เธอเท้าสะเอวมองเขาอย่างเอาเรื่อง
“หน้าอย่างเธอ ไม่มีใครเอาทำพันธุ์หรอก”
“หนอย... ดูถูกกันเกินไปแล้ว หน้าอย่างฉันผู้ชายมาจีบเยอะแยะ” ซะเมื่อไหร่ เธอต่อประโยคในใจแต่ไม่ได้พูดออกมา แต่ใครจะพูดออกไปให้เขาหัวเราะเยาะกันล่ะ
ขนาดแฟนที่คบกันมาหลายปีดีดักยังทิ้งเธอไปมีผู้หญิงใหม่เลย พูดแล้วเจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจ
“ฝากเอาไว้ก่อน”
“อย่าลืมมาเอาคืนด้วยล่ะ ฉันไม่รับฝาก” เธอใช้มือกำประโยคที่เขาฝากเอาไว้ ก่อนจะเขวี้ยงลงบนพื้นและกระทืบๆๆๆๆ
เคนเห็นท่าไม่ดีเขาคงต้องถอยก่อน แต่อย่าคิดนะว่าเขาจะปล่อยให้เธอลอยนวลไปได้
คอยดูเถอะ!!!
เคนเก็บของเข้าห้องตัวเอง เดินวนไปวนมาคิดแผนการ แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก เขาออกมาจากห้อง แล้วเห็นความผิดปกติของตัวบ้านในทันที
“นี่เธอกำลังจะทำอะไร”
“ไม่เห็นหรือไง รึตาบอด”
“นี่เธอ!” เขาอยากฆ่าคน
“แบ่งอาณาเขต” คนตอบไม่ได้สนใจเงยหน้าขึ้นมองเลย นำสก๊อตเทปแปะลากยาวแบ่งอาณาเขตไปทั่วบ้าน ตั้งแต่ห้องครัว โต๊ะกินข้าวไปจนถึงระเบียง
“ทุกอย่างหารสอง หมายถึงพื้นที่นะ แต่ข้าวของในบ้านของฉัน นายไม่มีสิทธิ์ใช้”
“ฉันไม่สนใจข้าวของสัปปะรังเคของเธอหรอก ฉันมีเงิน ซื้อเอาใหม่ก็ได้ อุปกรณ์เครื่องครัวเก่าๆ พวกนี้ฉันไม่อยากได้ ซื้อกินเอาสะดวกกว่า ใครจะมานั่งงกๆ ทำกินกัน” จริงๆ เขาเป็นคนชอบทำอาหารมากๆ แต่เมื่อไม่เอื้ออำนวยก็ซื้อกินเอาแล้วกัน
“ก็ดี จะได้ไม่มีปัญหาต่อกัน” เธอพูดจบด้วยเสียงหอบหน่อยๆ เพราะเพิ่งติดสก๊อตเทปเสร็จทั่วบ้าน
“ห้องน้ำล่ะ”
“แบ่งกันทำความสะอาดคนละวัน”
“เรื่อง?” เขาทำท่าหน้ายียวน
“งั้นไม่ต้องใช้” เธอเท้าสะเอวเหวใส่
“ก็ได้” เขารับปากเพราะกลัวเจอด่า ยอมรับว่าด่าไม่ทันยายปากกรรไกรนี่หรอก และเขาเป็นผู้ชาย ไม่ชอบด่าเถียงกับผู้หญิงหรอก
“อยู่ด้วยกันต้องมีกฎ”
“กฎอะไร” เขาเอ่ยถาม ไม่ไว้วางใจคนตรงหน้านักหรอก เดี๋ยวก็เอากฎแปลกๆ ที่เขารับไม่ได้มาใช้อีก
“ห้ามพาใครมาส่งเสียงดังโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”
“ฉันอยากปาร์ตี้พาเพื่อนมากินเหล้าก็ไม่ได้เหรอไง มันบ้านฉันครึ่งนึงนะ”
“ไม่ได้ ฉันไม่ชอบเสียงดัง ฉันชอบความสงบสุข”
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ” เขากรอกตาไปมา
“งั้นนายก็กลับไปอยู่บ้านนาย”
“ทำไมฉันต้องฟังเธอด้วย”
“ถ้ารักจะอยู่ด้วยกัน ต้องทำตามกฎ ต้องเกรงใจเพื่อนร่วมบ้าน เพราะฉันเองจะไม่ทำเสียงดังให้นายรำคาญใจเหมือนกัน”
“ไม่ต้องทำเสียงดังหรอก แค่ฉันได้ยินเสียงเธอ ฉันก็รังเกียจแล้ว”
“นึกว่าฉันพิศวาสเสียงนายหรือไง”
“อย่าดูถูกกันนะครับ สาวๆ หลงเสียงฉันด้วยกันทั้งนั้น”
“หลงตัวเอง อยากจะอ้วกแตก” เธอกรอกตาไปมา เหลือเชื่อ คนตรงหน้าหลงตัวเองอย่างเหลือเชื่อ ทั้งสองจ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะสะบัดหน้าพรืด เดินหนีไปคนละด้าน
เคนนั่งมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองนิ่ง เขาปิดเครื่องตั้งแต่หนีออกจากงานแต่ง พอหยิบมาถือเอาไว้ก็ต้องวางเอาไว้ที่เดิมเหมือนโดนของร้อน
“ทำยังกับหนีใคร” คนสังเกตอดที่จะพูดแดกดันคนที่นั่งมองโทรศัพท์จับๆ วางๆ อยู่ไม่ได้
“ยุ่งอะไรด้วย”
“ฉันไม่อยากยุ่งกับนายหรอกนะ แต่ฉันกำลังคิด”
“คิดอะไรของเธอ เกี่ยวอะไรกับฉัน”
“นายเป็นโจรไปปล้นฆ่าใครมารึเปล่า ถึงได้หนีมาอยู่ที่นี่”
“ใช่ ฉันเป็นโจร” เขาหันขวับไปมอง ตอนแรกทำท่าจะปฏิเสธแต่ตอนนี้นึกอยากแกล้งหล่อนขึ้นมา
เขาเดินเข้าหา ไปรยาถอยหนี มองอย่างระแวดระวัง เธอไม่น่าไปบ้าจี้ ยอมให้เขาอาศัยอยู่บ้านหลังนี้กับเธอเลย
“อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันจะเอาไม้นี่ฟาดนายจริงๆ ด้วย” เธอคว้าไม้ที่แอบซุกไว้มุมหนึ่งของห้องมาถือเอาไว้ ทำท่าจะฟาดเขา แต่... เขาดึงมันไปได้ ก่อนจะโยนทิ้งไปอีกด้าน
“รู้ไหมฉันเป็นโจรอะไร” เขาเดินเข้าหา ในขณะที่เธอถอยไปชนกับผนางของบ้าน
“โจรอะไรฉันไม่อยากรู้หรอก ถอยไปเลยนะ” เธอผลักเขา เคนรวบมือของเธอขึ้นไปกดไว้กับผนาง เธอมองเขาอย่างตกใจ
- Writer
