Take Me to Isaiah

Chapter 03

Chapter 3 - Devastated

Napaatras ako mula sa harapan ng painting. Halos sumabog na ang puso ko dahil sa lakas ng pintig nito habang hindi pa rin tinatanggal ang tingin sa canvas na nasa harapan.

"Isaiah. Are you okay?" Natatawang tanong ni Irene sa gilid. Hindi ko siya sinagot. Nanginginig ang buong kalamnan ko . . . dahil kahit hindi tanggapin ng utak ko na si V at Veronica ay iisa, alam kong masasaktan at masasaktan lang ako sa huli.

"They're the same," I softly whisphered to myself. My mind went blank after I saw my name.

"They're the same," I whisphered again and again. Irene tried to grab my elbow but I pushed her. Tinignan ko siya diretso sa mata. "Wag mo akong hawakan!" biglang sigaw ko.

Nanlaki ang mata ko dahil hindi ko iyun sinasadya. Tinignan naman niya ako na may bahid na pag-aalala. By the looks of her eyes, she knows it already.

"Why is he acting like that?" nagtatakang tanong ni Inspector Ricardo sa kanyang kaibigan na si Inspector Cha at itinuro ako.

I waved my hand to them and heaved a deep sigh. I closed my eyes and lick my lower lip to restrain my anger and despair.

Napatingala ako sa kisame ng kwarto para pigilan ang nagbabadya kong luha. Hindi ko alam na ganito pa din ang epekto niya sa'kin matapos ang ilang taon nang makalipas. It's all done. Lahat nang mga pinaghirapan ko para lang makita siya sa personal ay biglang naglaho na parang bula. 

We have been living in miles, the electronic gadgets were the only medium we had to communicate with each other. I've waited you Veronica for 13 long years but this is all I've got?

Ang makita kang nakaratay na wala nang buhay sa tabi ko? f*****g s**t!

"Isaiah? Isaiah! Are you listening?" tanong ni Inspector Cha sa'kin at hinarap ako. Nakita ko ang nag-aalala niyang mukha habang tinitignan akong maigi. "Mukhang wala ka sa sarili. Let's get you out of here. Excuse me." Hindi ko na namalayan ang sumunod na nangyari. Nandito na kami ngayon sa labas ng building at marahas na binitiwan ni Inspector Cha ang kamay ko na hinawakan niya pala kanina.

"Tell me what's going on," tanong ni Inspector Cha sa'kin. Hindi ko siya sinagot at napatitig lang doon sa bato na nasa daan. We were at the sidewalk, I can hear the busy road going ahead.

"Isaiah. . . Your woman and Veronica Picasso is the same, am I right?" mahinahon na tanong ni Irene sa'kin.

I didn't answer her. Tinignan ko lang siya. "Right." She clapped and nods at me.

"Hoy! Saan ka pupunta?" narinig kong tanong ni Irene sa'kin sa likod matapos kong umalis sa kanilang harapan. I just wanted to walk and walk to ease the pain. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin.

Nakatulala akong naglakad sa dinadaanan ko. I even bumped into someone without apologizing. Patuloy lang akong naglakad nang naglakad kung saan. Napapikit ako sa mata nang maisip ko na naman si Veronica.

Maraming tanong ang nasa isip ko tungkol sa kanya. How did she became famous? Does she had a boyfriend after me? How was her life in Spain? Does she make her parents proud with her talents?

But no one can answer it. Because she's dead.

Napamulat ako sa mata nang may bumusina ng malakas at nag-flash na white lighting sa gilid ko. The car was out of control and tried to keep the wheels, and it was about to hit me.

Mabuti na lang at may humigit sa'kin sa gilid para hindi ako masagasaan. "Are you out of your mind, Isaiah?!" sigaw ni Inspector Cha sa'kin. Nakita ko sa kanyang likod si Irene na humahangos. Mukhang sinundan talaga nila ako. Swerte lang at naabutan ako ni Inspector Cha.

Napangisi ako ng hilaw. "Yes. Sana hinayaan mo na lang ako kanina. Do I have to thank you, Inspector Cha?" I said sarcastically and laugh.

Sinampal agad ako ni Irene nang makarating siya. "Gusto mong magpakamatay pagkatapos mong malamang si V at Veronica ay iisa? Edi sana sinabi mo agad sa'kin para ako na ang bumaril sa utak mong napakakitid!" seryosong sabi ni Irene at pinitik ako sa noo. Napahawak naman ako sa kanang pisngi na sinampal niya. That was hard.

I saw Inspector Cha's puzzled face was been solve by what Irene said. "Don't do that again, Isaiah. If what Irene said is true, then you have to find the culprit since you said it might be murder," he said and sighed.

"Sana hindi mo na lang ibinigay sa'kin ang ticket," malungkot na sabi ko kay Irene. Biglang napalitan ng guilt ang kanyang mukha at ini-check ang kanang pisngi ko na sinampal niya. "Okay ka lang? I'm sorry." I immediately pushed her palm on my cheek when she touched it.

"No. I should be the one to apologize," I said to them and half-smiled to assure them I'm fine. Inspector Cha's right, if this was a murder, then I have to bring justice of Veronica's death.

Inspector Cha's fist bumped my shoulder glade. "It's okay. We are here for your loss."

Irene agrees and nodded her face. "Right. If you want something, name it." Naghintay silang dalawa sa sagot ko matapos ang ilang sandali.

I looked at them with a teary face. "Gusto kong uminom ng wine."

+ + +

"This is Ribera del Ruero. It is one of eleven 'quality wine' regions within the autonomous community of Castile and León," Inspector Cha said and put the wine on the table. After that, Irene came and arrange the wine glass on the table. Then, she pours us. "Mabuti na lang talaga may kilala si Inspector Cha dito sa Spain kung hindi ewan ko na lang sa'yo, Isaiah."

Hindi ko siya pinansin. Binigyan nya kami ni Inspector Cha nang tig-isa. "Oo nga pala, bakit nyo ako sinundan dito sa Spain?" tanong ko sa kanilang dalawa at inilagok ang wine.

Nanlaki ang kanilang mata dahil sa ginawa ko. "Isa pa nga," sabi ko habang iminuwestra ang hawak na wine glass. Hindi agad kumilos si Irene kaya ako na lang ang gumawa.

"Hinay hinay lang, Isaiah. I'm afraid you can't take it, " komento ni Inspector Cha. Napangisi naman ako sa kanya. "Bakit? Hindi kayo sanay na umiinom ako?" natatawa kong sabi. Yawa, isang baso pa lang yun pero mukhang tinamaan na ako.

"Sagutin nyo nga yung tanong ko!" I shouted jokingly and points at them. "Why did you follow me?" I asked again.

"Kung hindi kami dumating, edi patay ka na ngayon!" Irene shouted back.

"That doesn't answer my question!"

"Fine! We were worried sick about you. Okay?"

"Thanks for your worries but I don't need them."

"Ha!" Hindi makapaniwalang sabi ni Irene at napangiwi sa'kin. "Did you hear that, Inspector Cha? He doesn't need our worries!" pagsusumbong nya kay Inspector Cha. I saw Inspector Cha made a face palm between us and told Irene to settle down. "Don't act like a kid, Irene."

"Siya kasi eh!" Irene pointed at me and pouts. Inilihis naman ni Inspector Cha ang topic. "So what will you do after what happened?" seryoso na ngayong tanong ni Inspector Cha sa'kin pagkatapos ay inilagok ang kanyang wine. "This tastes good."

"Oo nga. Sa lagay mong 'yan, I don't think you can investigate the case." Irene commented and drinks her wine. She pours her glass again, same as mine.

She's right. Kung noon, si Veronica ang inspirasyon kong madaling ma-solve ang case, ngayon ay hindi na. How would I? She's the victim. I can't stand that.

"Then, you will just stay here without minding the suspect is still there?" sabi naman ni Inspector Cha. Tinignan ko siya sa mata, "If I were you, what will you do?" tanong ko.

"Well, I'm going to investigate," he answered confidently. Napangisi ako sa kanyang sagot. "You can say it easily," I said and pours again in my wine glass. I drank it straight at halos masuka na ako. Nag-aalala naman nila akong tinignan pero I pushed them aside. "I-I'm okay. . ."

Suminghot muna ako at pinahiran ang ilong ko. "You can say it easily, Mr. Cha. But it's hard to do when you experience it. She's special in my heart. I'm afraid I can't bring justice and might kill an innocent person due to my emotional stability."

"Tsk. Hindi ko aakalaing may kaso kang aatrasan, Isaiah. How will you know kung hindi mo pa nga nagagawa? Don't worry, kasama mo naman kaming mag-imbestiga."

Napatingala ako sa itaas. "Ikaw na lang gumawa kung gan'on," sagot ko sa kanya. Napailing naman siya sa sagot ko at uminom sa kanyang wine.

"Sige, ako ang gagawa. Pero ikaw magbayad sa compensation ah? Wala na akong pera."

"Wala din akong pera," I stated a matter of fact.

"Edi wala kang choice kung hindi ang ipagpatuloy ang imbestigasyon. Total naumpisahan mo na yan."

Napaisip ako sa kanyang sinabi. Hindi ako nag-aalala sa pera dahil willing naman akong ibenta ang lamang loob ko sa mga sindikato ngayon. Wala na din namang patutunguhan ang buhay ko dahil patay na si Veronica.

She was my goal before. I aim to see her in person, but it all ended like this.

Kinuha ko ang wine bottle at itinungga iyon. Pinigilan pa ako ni Irene. "Hoy Isaiah. This is enough!" Pero hindi siya nagtagumpay dahil nakainom na ako. "Kuha ka pa ng bago," sabi ko sa kanya. I felt my cheeks burning and the heat of my body rises up. Namudmod ko ang mukha sa ibabaw ng mesa at nainis dahil hindi pa siya kumikilos. "Dali na! I want to drink more," bulong ko.

"Isaiah naman eh!" Inis na sabi ni Irene at mukhang iiyak. Naiiyak ba siya sa inis dahil sa'kin?

"I can't stand looking at him like that, Inspector Cha. Please do something," Irene said in a worried voice. She was really annoyed of me huh?

"If you can't stand looking at me like a devastated kid. Then don't look," I said sarcastically, still, my head on the table.

"Ano na lang ang sasabihin ni Veronica sa'yo kapag nakita ka niyang ganyan ka walang kwenta?" insulto sa'kin ni Irene. Narinig ko namang may pumatid sa ilalim ng mesa. "Aray!" daing ni Inspector Cha.

Nagsalita naman si Inspector Cha. "A-Ah oo nga, Isaiah. Tama si Irene, you should find the culprit as soon as possible so that Veronica can rest in peace."

"True. Sige ka, baka multuhin ka mamaya ni Veronica pagtulog mo," sang-ayon ni Irene. Ngumiti naman ako. "I also wish she could visit my dreams again."

"Oo! Bibisitahin ka niya tas doon ka niya sasakalin para matauhan kang kailangan mong malaman kung sino ang pumatay sa kanya para mapanatag ang kaluluwa niya sa langit!"

Sinuway siya ni Inspector Cha. "Irene!"

"Sobrang drama na nito eh! Hmp, para lang sa babaeng yun," bulong-bulong niya pa. Akala niya siguro hindi ko narinig kaya hinarap ko siya. "Anong sabi mo? Para lang sa babaeng yun?" inis ko siyang tinignan.

"Nye nye," tanging sagot niya lang para inisin pa ako lalo. "Hoy! Hindi lang siya basta-bastang babae! She's historical! She's gorgeous! She's talented! She's different from other women! She's-"

Pinutol niya ako at binigyan ng naghahamong tingin. "Ano? Ano pa?"

Tinignan ko siya ng deretso sa mata. "She's my first love."

Natameme siya sa sagot ko. Hindi nagsalita si Inspector Cha sa gitna ng away namin. Itinuloy ko ang sasabihin. "When I was 15, I met her through internet. I saw one of her post in **, it's a beautiful painting. I fell in love at first sight of her masterpiece. After that, I stalked and message the artist. That's when we started messaging each other every night. She's from Spain so I had to adjust just to talked with her every night."

"I used to draw and sketch before. Nung nakita ko ang mga paintings nya sa **, napasabi na lang ako sa sarili na "Dapat kasing galing din ako gaya niya" para mapansin niya ako. So I did. Veronica's very humble and kind, kahit na konti lang ang followers ko sa ** at hearts sa mga posts ko, still, she talked to me as one of her co-artist. That's when I found out I am falling for her."

"Isn't it stupid? I know, ang layo namin sa isa't - isa, magkaiba pa kami ng lahi, ng estado sa buhay. Mahirap lang kami habang siya naman ay laki sa yaman. She belongs to a prestigious family. Basically, I am just an ant of her kingdom."

"But she never looked down on me. Instead, she's there to cheer me up kapag wala nang pera ang nanay ko pambili ng bigas. She told me to study hard para mairaos ko ang pamilya namin sa hirap. She's just . . . near to a perfect woman. Whilst me? I'm nothing compared to her."

"She didn't know I confessed to her countless times in a joking manner. Hindi niya iyun pinapansin, kahit alam kong alam na niya kung ano ang totong nararamdaman ko. I know she will never reciprocates my feelings but one day, I tested her and found out she also likes me. And that's when our story starts." Hindi pa rin mawala ang ngiti sa labi ko at nakatingin sa kawalan habang sinasabi ito sa kanilang dalawa ni Inspector Cha at Irene.

Nang wala akong narinig na sagot mula sa kanila ay ibinalik ko ang tingin sa kanilang dalawa at nakita si Irene na mahimbing na natutulog sa lamesa. Ang ulo niya ay nakapatong doon, habang si Inspector Cha naman ay naka-cross ang kamay sa dibdib at nakapikit na rin ang mata.

"Hey!" I pointed my finger at his face. Napakurap-kurap naman siya sa mata. "Ah sorry nakatulog ako. Tapos ka nang magkuwento?" tanong niya at humikab pa.

Inis ko silang tinignan at malakas na hinampas ang lamesa. "Hindi kayo nakinig sa'kin? Nagsayang lang pala ako ng laway kakakuwento!"

Irene jumped on her seat and wanders her eyes. "Anong nangyari!" sigaw nya pero agad napalunok nang nakita ang galit kong mukha. "Sorry, saan ka na ba sa kuwento? Sige sige, ituloy mo lang." Pinahiran niya pa ang kanyang mukha dahil sa pag-aakalang may laway ito. May laway nga!

"Tch. Wag na nga lang," sabi ko sa kanila at binalingan si Inspector Cha. "Bukas, sabihan mo si Inspector Ricardo na pupuntahan natin ang crime scene."

Umaliwalas ang mukha ni Inspector Cha. "You finally agreed to investigate the case. That's the real you, Isaiah." He patted my back, sa ginawa nya ay mukha na naman akong masusuka.

"Okay ka lang? Let me take you to your room." When I stand up, Inspector Cha also stands up to assist me but I refused. I pointed at Irene na ngayon ay tinamaan na ng alak. "Siya ang aalalahanin mo."

I patted his back and walked dizzily to my room. I almost stumbled on my toes pero napangisi lang ako dahil sa katangahan ko.

"I'm okay!" I shouted to reassured them. In the midway of walking drunkenly, I forgot something. Bumalik ako kay Inspector Cha. "Inspector Cha, may kuwento ako." Napahagikhik ako sa naisip.

Naguguluhan naman niya akong tinignan. "Ano yun?"

"Ang Alamat ng Fox. Once upon a time, there was a fox and she told something to the wolves."

"What does the fox say?"

"Ming ming ming ming ming mi-mi-miming. Ming ming ming ming ming ming," I answered and laugh hard until I forgot to breathe. That was a Korean song.

Pagkatapos kong mahismasan sa pagtawa ay inilahad ko ang kamay sa kanya. "Akin na cellphone ko," sabi ko sa kanya at ibinigay nya naman sakin matapos kunin ito sa kanyang bulsa. Marahas ko itong kinuha sa kanyang kamay dahil hindi man lang siya tumawa sa joke ko! Ang tigas talaga ni Inspector Cha patawanin!

After that joke, I went to my room and jump on my bed. My vision becomes blurry as I stared at the white ceiling. It's really legit. Nakakawala talaga sa sakit ang alcohol sa sistema. I just know this because I haven't been drunk like this before.

Kahit na may lumandas na luha sa mata ko, making my vision blurs, hindi na ako nakaramdam ng sakit. I became numb. I became sore.

Tinignan ko ang cellphone ko habang nakahiga. Kinalikot ko ito at napadako ang tingin ko sa ** icon. As much as I've wanted not to do this, I did.

I clicked the app and browsed till I saw Veronica's account. It was full of condolences. Kagaya ko, nalaman na din ng mga ibang fans nya sa account na yun na siya si Veronica Picasso. A famous painter who was burned alive in her house. Kahit hindi i-publicize ni Inspector Ricardo ang kamatayan ng kanyang kapatid, marami pa rin ang nakakaalam nito dahil sa dami niyang fans.

I went to the message board. There was still my messages before she blocked me:

bruisedartist:

Do not contact me anymore. I have my reasons to block you in this account. Let go of my feelings, Isaiah. As you've said, there are a lot of beautiful cebuanas in your country. I'm sure you can find one and forget about me. This is the end. Study hard to make your dreams into reality. Thank u for the 5 yrs.

Isaiah:

ganon ganon na lang?

pisting yawa, i can't type long messages because I only borrowed my friend's phone.

ok :>>

i know this is cringey but I will always love you, V

remember always that you're talented and beautiful in your own ways.

also,

keep painting

Habang nakatitig sa mga binitawan niyang kataga, bigla ko na lang nabitawan ang phone at deretso ito sa mukha ko. Hindi ko magawang tumawa dahil sa katangahan ko.

Kinuha ko na lang ang pillow hotdog na nasa gilid. I hugged it to comfort my devastated soul. Pillows aren't that useless. Kadamay mo ito sa panahon kung saan kailangan mo ng kayakap.

I am very sorry for the pillows I always damp every night when I cried. Just by that, hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.