“ อย่ามาหนูนะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ”
“ ที่รัก！..( อดทนไว้อีธานอย่าหงุดหงิด)
“ อย่ามาเสียงดังใส่ฉันนะคะ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบเมื่อก่อนแล้ว แอทเทอร์หลับแล้ว คุณออกไปเถอะค่ะ แล้วอย่ามาให้แอทเทอร์เจอหน้าอีก”
ทั้งสองคนมัวแต่ยืนเถียงกันอยู่จนแอทเทอร์หลับไปแล้ว อีธานเดินมานั่งที่โซฟาด้วยอาการปวดหัว เขายังจับมือที่รักไม่ยอมปล่อย
“ ทำไมคุณต้องคอยไล่ผมไม่ให้ผมไปเจอหน้าเเอทเทอร์ด้วย ผมเป็นพ่อเขาใช่มั้ย ผมทำผิดอะไรหรืออะไรที่คุณไม่พอใจคุณบอกผมสิผมจะได้ปรับปรุง ”
“ มาเฟียนิสัยเสียแบบคุณยอมปรับปรุงได้หรอคะ ？”
อีธานดึงที่รักลงมานั่งตัก แล้วซบหน้าเข้าหาหน้าอกเธอ
“ ยอม！ที่ยอมเปลี่ยนแปลงอยู่ทุกวันนี้ก็ไม่ใช่เพื่อหนูกับลูกหรอที่รัก ยอมไม่โกรธทั้งๆที่รู้ว่าหนูหักหลังและยอมที่หนูเป็นลูกศัตรูของพี่ ทั้งที่พี่บอกไปว่าคนตระกูลนั้นถ้าพี่เจอพี่จะฆ่าทิ้งให้หมด แต่เป็นหนูพี่กลับใจอ่อนทำไม่ลง แม้กระทั่งตอนน
