RED CLUB ใต้อาณัติเฮียกัณฑ์

บทนำ

เมื่อเธอเลือกที่จะเดินเข้าสู่กองไฟ เพราะต้องการความร้อนแรงให้กับร่างกาย โดยไม่เคยคิดจะเอาใจเข้าไปเล่น...แล้วทำไมมันถึงได้เจ็บดั่งเช่น…ครั้งนี้

เฮียกัณฑ์เดินเข้ามา แต่เธอกลับยกมือกันไว้ก่อน

“ไม่ต้องมาแตะตัวรินเลยเฮีย เฮียคิดว่าทำแบบนี้มันสนุกรึไง คิดว่าให้รินมาดูเฮียเอากับผู้หญิงอื่นแล้วจะทำให้รินเจ็บเหรอ เหอะ...ไม่มีทางอยู่แล้ว คนอย่างน้ำรินรักษากฎเสมอ รู้ตัวตลอดว่าเป็นแค่เด็กที่โดนซื้อมา ยังไงฉันก็เป็นของเฮียอยู่แล้วนี่ จะทำอะไรก็เชิญ”

เฮียกัณฑ์ไม่ตอบ เขาเพียงยืนมองน้ำรินนิ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงต่ำอย่างเย็นชา

“เฮียไม่ได้ต้องการให้รินเป็นของใครทั้งนั้น”

“เฮียไม่ต้องมาพูดดี ก็เห็น ๆ กันอยู่”

“งั้นก็มาจบเกมนี้กันเถอะ น่ารำคาญ...”

น่ารำคาญอย่างนั้นเหรอ... น้ำรินหันหน้าไปมองด้วยความไม่พอใจ แต่เฮียกัณฑ์ก็หมุนตัวเดินออกจากห้อง ประตูเปิดทิ้งไว้แบบนั้น

“ชิส์...โอ๊ย!!!” ความเจ็บในกระพุ้งแก้มทำเอาร้าวไปทั้งหน้า เธอลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเดินออกจากรีสอร์ตไปโต้ง ๆ อย่างไม่แคร์อะไรอีกต่อไป และเมื่อกลับมาถึงคอนโด XY ห้อง 906 ในขณะที่เธอกำลังจะเดินไปอาบน้ำ มือถือของเธอก็มีเสียงแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชันขึ้น และพบว่ามันมาจากแอป RED CLUB เมื่อน้ำรินแตะเข้าไปดูก็พบข้อความสั้น ๆ ว่า

บัญชีของคุณถูกระงับการเข้าถึง คุณไม่ได้อยู่ในรายชื่อในสังกัดอีกต่อไป ประวัติลูกค้า ความเคลื่อนไหว และสิทธิพิเศษจะถูกลบภายใน 24 ชั่วโมง

อ่านจบน้ำรินถึงกับโยนมือถือนั่นทิ้งไว้บนเตียงทันที

“ไม่ต้อง 24 ชั่วโมงหรอก ตั้งแต่วินาทีนี้เลยแล้วกัน ไอ้เหี้ย!”

น้ำรินนิ่งไปครู่ ดวงตาว่างเปล่า แม้จะปากดีแค่ไหน แต่ภายในใจกลับนึกถึงหน้าเขา

“เขาเลือกที่จะตัดจบกันง่าย ๆ แบบไม่ต้องคิดมาก แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงไอ้เหี้ยบ้านั้นล่ะ”

น้ำรินยืนหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าเดินทาง รวบเสื้อผ้าเครื่องสำอางยัดลงไปโดยไม่มีความลังเล และอาลัยอาวรณ์ใด ๆ

เธอสวมแว่นกันแดด ทั้งที่เป็นกลางคืนลากกระเป๋าออกจากห้อง 906 ไปอย่างไม่เหลียวหลังกลับ หยุดยืนรอลิฟท์เงยหน้าหายใจ

เมื่อไหร่ที่ฉันก้าวขึ้นลิฟท์ เมื่อนั้นความอิสระจะโอบรับฉันเหมือนเคย

“ใช่แล้ว ฉันก็แค่กลับไปที่ห้อง 609 เท่านั้นเอง”

ริมฝีปากน้ำรินเม้มแน่น แววตากลับมาแข็งกร้าวดั่งเดิม

“ฉันไม่เหมาะที่จะเป็นลูกเสือจริง ๆ ให้ตายเถอะ”