Ep:2 อ้อมกอดที่อบอุ่น

1573 Words

“แล้วนี่พี่พักที่ไหน?” ตอนนี้เราสองคนพี่น้องกำลังเดินออกจากผับ “โรงแรม.....แต่ตอนนี้พี่อยากไปนอนกับตัวเล็ก เราสองคนไม่ได้นอนเมาส์กันนานแล้วนะ” “งั้นกลับบ้านกันค่ะ ถ้าแด๊ดดี้กับแม่รู้ว่าพี่กลับมาต้องดีใจแน่เลย” โมจิยิ้มอย่างดีใจ “ว่าแต่เราไม่เมาแน่นะ!” ฉันหันไปจ้องหน้าน้อง ก็เมื่อกี้เราสองคนดื่มไปเยอะพอสมควร “แค่นี่เองสบายมาก” โมจิพูดอย่างมั่นใจ “งั้นกลับบ้านเรากัน” แล้วฉันกับนอนก็เดินโอบเอวกันไปขึ้นรถ แต่กว่าจะกลับถึงบ้านก็ปาไปตีสอง แด๊ดกับแม่ก็คงนอนกอดกันอยู่ในห้อง ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยเซอร์ไพรส์แต่เข้าแล้วกัน “พี่ใส่ได้มั้ย” โมจิส่งชุดนอนให้ “สั้นไปนิดแต่ใส่ได้ ว่าแต่เราเนี่ยใหญ่ไม่เบาเลยนะ” หมับ!! “พี่ไม่เอาไม่เล่น” “ไม่ได้เล่น พี่แค่จับดูว่ามันใหญ่จริง หรือแค่หลอกตา” ฉันพูดยิ้มๆ มือยังคงบีบจับหน้าอกสองเต้าที่มันใหญ่เกินตัว “พอแล้วนอนได้แล้วค่ะ” น้องทำหน้างอน “โอ๋ๆๆๆ ไม่งอนสิตัวเล็ก อ๊ะ ให้จับคืน” ร่างบางแอ่นอกให้น้อง “ไม่เอา หนูไม่ใช่โรคจิตเหมือนพี่ ชอบจับแต่หน้าอกหนู” โมจิเดินทิ้งตัวลงนอน ดึงผ้าห่มมาคลุมตัว “ก็มันใหญ่น่าจับ นุ่มนิ่มด้วย เนี่ยๆ” หมับ!! “พี่ญี่ปุ่น ไม่เอาพอแล้วจะนอน พรุ่งนี้หนูมีเรียนนะ” ตัวเล็กดิ้น เมื่อพี่สาวกระโดดขึ้นเตียงแล้วบีบจับหน้าอก จั๊กจี้เอวเล็กอย่างมันเขี้ยว “ก็ได้” ฉันทิ้งตัวลงนอนข้างๆ น้อง “หนูขอนอนกอดได้มั้ย แล้วพี่ต้องนอนกับหนูอย่างน้อย 1 อาทิตย์ ให้โมจิหายคิดถึง แล้วค่อยไปนอนห้องตัวเอง!” ตัวเล็กทำหน้าอ้อน “ถึงไม่บอกพี่ก็จะนอนห้องตัวเล็ก อยู่คนเดียวตั้งหลายปี เหงาจะตายกลับมาบ้านแล้วก็ต้องนอนกับน้องสาวสุดที่รัก” ฉันหอมแก้มป่อง ๆ ด้วยความคิดถึง เราสองคนพี่น้องทำแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก พอโตมามันก็กลายเป็นความเคยชินไปแล้ว “ตัวเล็กรักพี่ที่สุดในโลก” “พี่ก็รักตัวเล็กที่สุดในโลก” แล้วเราสองคนพี่นอนก็นอนกอด คุยกันจนเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ตอนเช้า “โมจิ ตัวเล็กลูก ไหนหนูว่ามีเรียนตอนเช้า นี่มันสายแล้วนะ” ....เสียงเข้มเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าลูกสาวคนเล็กตื่นสายผิดปกติ “ตัวเล็ก!! เพราะหนูไปทำงานให้แด๊ดดึกใช่มั้ยถึงตื่นสายแบบนี้ ตัวเล็ก!” แอ๊ด “แด๊ดดี้คะ เบาๆ ตัวเล็กหลับอยู่” ฉันที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำ ได้ยินเสียงแด๊ดดี้เคาะประตู กลัวน้องตื่นเลยรีบเดินไปห้าม แล้ววันนี้ก็จัดการลากิจให้เรียบร้อย เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบสว่างน้องคงไปเรียนไม่ไหวแน่นอน “ยะ....ญี่ปุ่น!!” แด๊ดดี้ทำหน้าตกใจ “Morning ค่ะ แด๊ดดี้!” ร่างบางโผเข้ากอดพ่อด้วยความคิดถึง “หนูกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมไม่บอก แล้วมาอยู่ในห้องน้องได้ไง” แด๊ดดี้ดูตื่นเต้นเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ “เมื่อวานค่ะ ภูผาไปรับ ญี่ปุ่นมาเซอร์ไพรส์แด๊ดไง ฮื่อไม่ร้องสิคะ แด๊ดต้องยิ้มสิร้องไห้ทำไมกัน” หน้าแด๊ดดี้มันตลกมากตอนนี้ อยู่ก็ร้องไห้เป็นเด็กไปได้ “ก็แด๊ดดีใจ แล้วก็ตกใจ ก็หนูบอกจะกลับอาทิตย์หน้า แล้วแม่ แม่รู้ยังว่าหนูกลับมา” “ยังค่ะ เมื่อคืนกว่าจะกลับถึงบ้านแด๊ดกับแม่ก็หลับก่อนเลยไม่ทันได้บอกใคร ว่าแต่แม่ล่ะ” “อยู่ในห้อง ไปหาแม่สิ คงจะดีใจที่หนูกลับมาสักที เดี๋ยวพ่อดูน้องก่อน คงทำงานหนักถึงได้ตื่นสายในรอบสามปี” แด๊ด มองไปที่ตัวเล็กที่ยังคงนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม “โอเค” ฉันหอมแก้มแด๊ด ซ้ายขวาก่อนจะเดินยิ้มหน้าบานไปที่ห้องนอนแด๊ดกับแม่ พอไปถึงหน้าคน คนตัวเล็กก็ค่อยๆ ย่องเข้าห้อง เห็นแม่กำลังจัดที่นอน ก่อนจะเดินเข้าไปกอดจากด้านหลัง พรึบ! “คนสวยของหนูทำอะไรอยู่ค่ะ” “ญี่ปุ่น!!” แม่หันมายิ้มทั้งน้ำตา “ค่ะ หนูเอง ญี่ปุ่นตัวแสบ ลูกสาวแด๊ดดี้กันต์กับคุณแม่เบบี๋คนสวย” “ไม่ร้องนะคะ คนดีของหนู” มือเล็กปาดซับน้ำตาให้แม่ “ญี่ปุ่นกลับมาแล้ว” ก่อนเราสองแม่ลูกจะกอดกันอยู่แบบนั้นด้วยความคิดถึง นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้รับอ้อมกอดอุ่นๆ จากแม่ โต๊ะอาหาร... “นี่ของโปรดญี่ปุ่น นี่ของโมจิ และนี่ของคุณแม่คนสวย แล้วนี่ของสุดหล่อของคุณตา แด๊ดดี้ทำเองกับมือรับรองอร่อยแน่นอน” “ว้าว น่าทานจัง ญี่ปุ่นจะกินให้หมดเลย” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อแด๊ดดี้วางจานหมูทอดกระเทียมพริกไทยมาวางต่อหน้า “น่าทานก็ทานให้หมด เราด้วย กินเยอะๆ ช่วงนี้แด๊ดดี้ว่าหนูผอมไปนะ” แด๊ดลูบหัวตัวเล็กอย่างอ่อนโยน “รับทราบโมจิจะกินให้หมดเลย” “นี่ค่ะพี่ทานเยอะๆ นะ” ตัวเล็กตักกุ้งผัดผงกะหรี่ของโปรดตัวเองให้พี่สาว “เราก็ทานเยอะ อ้าปาก” ฉันหยิบหมูทอดป้อนให้น้อง ตัวเล็กก็อ้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ “ส่วนเราสุดหล่อ กินให้หมดแล้วมามี้ไปส่งครับ” “ครับมามี้....คืนนี้พอตเตอร์ขอนอนกอดมามี้นะ” เด็กน้อยทำหน้าอ้อน “แน่นอนครับ” ฉันหอมแก้มลูกชายสุดที่รัก ด้วยความคิดถึง เผลอแป๊บเดียวพอตเตอร์ก็6 ขวบแล้ว ตอนแด๊ดดี้ไปรับที่ฝรั่งเศส ยังตัวเล็กๆ อยู่เลย ตอนนี้ตัวโตขึ้นเป็นกองเลย “วันนี้เป็นวันที่แด๊ดดี้มีความสุขมากที่สุดในโลก ยิ่งได้เห็นลูกสาวทั้งสองคนรักกันแบบนี้ แด๊ดยิ่งมีความสุข” แด๊ดพูดและยิ้มอย่างปลื้มอกปลื้มใจ “แม่เองก็ดีใจ ที่ในที่สุดครอบครัวเราจะได้อยู่กันพร้อมหน้า” แม่พูดเสียงสั่น “ห้ามร้องนะคะ ถ้าแม่ร้องหนูกับน้องจะร้องตามแล้วนะ” ร่างเล็กเดินเข้าไปกอดแม่ “ใช่ค่ะ แม่ห้ามร้องนะ โมจิรักแม่” พร้อมตัวเล็กที่เดินเข้ามากอดแม่อีกคน “พอตเตอร์รักยาย” พอตเตอร์วิ่งมากอดยาย แล้วทำหน้าอ้อน เด็กอะไรน่ารักที่สุดเลย “แล้วไม่มีใครรักแด๊ด?” แด๊ดดี้ทำเสียงงอนๆ “รักสิคะ พวกเรารักทั้งแม่ทั้งแด๊ด รักมากที่สุดในโลกเลย” ฉันกับน้องหันไปพูดกับแด๊ด “ฮึ....ครับ แด๊ดก็รักคุณแม่ รักลูก รักตัวเล็ก และรักไอ้แสบที่สุด” แด๊ดเดินเข้ามาหอมหัวเราทุกคนอย่างอ่อนโยน ก่อนเราทุกคนจะนั่งทานข้าวพูดคุย หัวเราะกันอยู่แบบนั้น นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้รู้สึกอบอุ่นแบบนี้…. “ตั้งใจเรียนนะครับ ตอนเย็นเดี๋ยวมามี้กับพี่โมจิมารับ” “ครับมามี้ พอตเตอร์จะตั้งใจเรียน” มัว!! พอตเตอร์หอมแก้มแม่กับน้าก่อนจะวิ่งยิ้มหน้าบานเข้าประตูโรงเรียนไป “คิดถึงเมื่อก่อนนะว่ามั้ย” ฉันหันไปพูดกับตัวเล็ก แล้วหวนให้นึกถึงวันเก่าๆ สมัยเรียน ที่เคยแอบหนีเรียนไปเฝ้าผู้ชาย คิดแล้วก็ขำตัวเอง “ไปได้แล้วค่ะ แด๊ดดี้กับแม่จะรอนานแล้วจำทางได้แน่นะ” ตัวเล็กยิ้มแล้วก็ส่ายหัว “จำได้สิ ไปเรียนต่อแค่ไม่กี่ปี ทางหลวงในกรุงเทพคงไม่เปลี่ยน หรือยกไปไว้ที่อื่นหรอก” ฉันหันไปจ้องตัวเล็กอย่างหมั่นไส้ “ก็ไม่แน่นะว่าไม่ได้” ตัวเล็กพูดจริงจัง “งั้นตัวเล็กขับไปเลย พี่จะได้นั่งสบายๆ เป็นคุณนาย” ฉันส่งกุญแจรถให้น้อง “อ้าว ใช้หนูอีกแล้ว” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่น้องก็รีบรับกุญแจรถไปทันที ก่อนเราสองคนพี่น้องมุ่งหน้าไปหาแด๊ดดี้ที่บริษัท ก็บริษัทเดียวกันกับที่พี่พาร์ทเป็นประธานนั่นแหละ มันคือบริษัทของตระกูลเรา แต่แปลกใจตรงที่แด๊ดดี้จะให้ไปทำไม ที่นั่นมันมีแต่ทำเครื่องเพชร ถึงจะเรียนออกแบบมา แต่จะให้ไปออกแบบเครื่องเพชรไม่เอาด้วยหรอกนะ แต่ถ้าให้ช่วยงานก็พอไหว จะให้พี่ชายคนโตของตระกูลทำคนเดียวก็ยังไงอยู่ อีกคนที่ยุ่งมาก วิ่งไปทำตรงนั้นที ตรงนี้ทีก็คงจะเป็นภูผา เห็นโมจิบอกว่าทั้งทำงานช่วยพี่พาร์ท และยังต้องทำงานแทนอาเปอร์ แต่ดีที่มีขุนศึกเป็นแรงหลังดูแลทางกองละคร พูดถึงขุนศึกแล้วก็คิดถึงจัง.....

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more