หลังจากที่นานาเสะทานมื้ออาหารเย็นที่บ้านของฮานาโกะเสร็จแล้ว เขาก็ขอตัวกลับบ้าน แม้ว่าทางฮานาโกะจะชวนเขาทานของหวานกับผลไม้ด้วยกัน แต่ก็ไม่เป็นผล เขาก็ให้เหตุผลว่าเขามีธุระที่จะต้องไปทำต่อ
เมื่อนานาเสะให้เหตุผลดังนั้นแล้วฮานาโกะจึงไม่ได้รั้งตัวของเขาเอาไว้อีกแต่อย่างใด โดยเธอให้อันนาเป็นคนไปส่งเขาที่หน้าประตู
“ไว้เจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้นะนานาเสะ”
อันนาพูดพร้อมกับลูบแก้มนานาเสะ
เธอสัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบๆ ตัวของเขาดูตึงเครียดเล็กน้อย มันคงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ ที่จะปล่อยให้เด็กหนุ่มที่อาศัยอยู่ตามลำพังมีบรรยากาศแบบนั้น
แต่ครั้นจะกอดหรือจับเขามาหนุนตักเขามันก็ไม่ใช่เรื่อง เพราะของแบบนั้นพวกเขาสัญญากันไว้ว่าจะทำได้เฉพาะเมื่ออยู่กันสองต่อสองเท่านั้น การลูบแก้มเพื่อปลอบโยนเขาจึงเป็นหนทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้
“อืม…ไว้เจอกัน”
นานาเสะหลับตาลง ปล่อยให้อันนาลูบแก้มเขาตามใจชอบอยู่ครู่หนึ
