สองวันถัดมา นานาเสะกับเพื่อนๆ ก็ต้องเดินทางกลับโตเกียวกันแล้ว หลังจากที่มารบกวนโทโมกะเป็นเวลาถึง 1 สัปดาห์ ในที่สุดพวกเขาทั้งสี่คนก็จะต้องกลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนดั่งเช่นที่เป็น
ในวันนี้โทโมกะจึงเดินทางมาส่งพวกเขาทั้งสี่คนขึ้นรถไฟชินคันเซ็น ที่สถานีชินอาโอโมริด้วยตัวของเธอเอง
“เดินทางปลอดภัยนะ นานาเสะ”
โทโมกะกอดนานาเสะ
“ครับ คุณย่า…”
นานาเสะกอดตอบ
ความรู้สึกของเขาในตอนนี้แตกต่างจากตอนที่เขากลับมาที่อาโอโมริครั้งล่าสุด แม้ว่าความเศร้าที่สูญเสียวากายามะไปจะยังคงอยู่ แต่มันไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดอีกต่อไป
“กลับมาเยี่ยมย่าบ่อยๆ ด้วยนะ”
โทโมกะลูบหัวหลานชาย
“ครับ ไว้ผมจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ นะครับ”
นานาเสะพยักหน้าหงึกๆ
แต่ก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจะก้าวขึ้นขบวนรถไฟ โทโมกะก็ได้กวักมือเรียกอันนาให้เข้ามาหาเธอ ก่อนจะลากตัวของเด็กสาวให้ออกห่างจากกลุ่มเพื่อน โดยที่ระวังไม่ให้ใครได้ยินสิ่งที่กำลังจะพู
