6 ปีก่อน Aomori, Aomori Prefecture, Japan
“คุณปู่ฮะ เร็วๆ หน่อยสิฮะ”
นานาเสะในวัย 11 ปี ตะโกนเรียก ‘เรียวอิจิ วากายามะ’ หรือผู้เป็นปู่ของเขาอย่างตื่นเต้น พร้อมกับวิ่งหัวเราะเอิ้กอ้ากไปตามทางเดินริมภูเขา
นานาเสะในวัยนี้มีรอยยิ้มที่ใสซื่อบริสุทธิ์ และร่าเริงสดใสราวกับพระอาทิตย์ที่เจิดจ้า เขาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังกายและพลังใจ มีความอยากรู้อยากเห็นในสิ่งต่างๆ
“นานาเสะ อย่าวิ่งเล่นแบบนั้นสิ หลานต้องหัดสำรวมกิริยาบ้างนะรู้ไหม”
โทโมกะตะโกนดุนานาเสะเล็กน้อย
“เอาเถอะน่าที่รัก ให้เขาได้สนุกกับธรรมชาติซะบ้างจะเป็นอะไรไป~”
วากายามะเข้ามาลูบหลังผู้เป็นภรรยา พร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ถ้าคุณเอาแต่ตามใจเขาแบบนี้ ระวังเขาโตไปจะเสียคนเอาได้นะคะ”
โทโมกะพูดกับสามีของเธอ
“อย่าเข้มงวดกับเขามากเลยนะที่รัก เขายังเป็นแค่เด็ก เด็กก็ควรที่จะได้รับความสนุกในแบบที่ควรจะเป็นสิ”
วากายามะพูด นั่นทำให้โทโมกะเถียงไม่ออ
