“ขอโทษที่ทำให้รอนะจ๊ะ ทำตัวตามสบายได้เลยจ้ะ! มาการองร้านนี้อร่อยมากเลยนะ”
ฮานาโกะวางกาน้ำชาพร้อมกับถ้วยน้ำชาลงตรงหน้านานาเสะ ภายในบรรจุชาดำที่ฮานาโกะเป็นคนต้มเองเมื่อสักครู่ พร้อมกับวางจานที่ใส่มาการองที่เธอแวะซื้อขากลับจากที่ทำงานมาเพื่อกินคู่กับน้ำชา
“ขอบคุณครับ”
นานาเสะพูดขอบคุณ เขาหยิบมาการองขึ้นมาทานชิ้นนึง แต่ไม่ได้มีท่าทีว่าจะรินน้ำชาเพื่อดื่มเลยแม้แต่น้อย
ฮานาโกะยิ้มอ่อนๆ ให้กับเด็กหนุ่ม ก่อนที่จะนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามเขา รินน้ำชาใส่ถ้วยน้ำชา และยกขึ้นมาจิบ
“แล้วเป็นยังไงบ้างจ๊ะชีวิตช่วงนี้”
เธอถามเขา โดยเริ่มจากคำถามพื้นๆ ก่อน
ทั้งนี้ก็เพื่อสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลายสำหรับการสนทนา เพราะดูจากท่าทีของเขาในตอนนี้ หากถามคำถามที่เป็นสิ่งที่มันหนักสำหรับเขาเลยเกรงว่าจะไม่เหมาะ เพราะเจ้าตัวยังมีอาการเกร็งอยู่นิดหน่อย
“ก็ดีครับ…คิดว่าอย่างนั้นนะครับ…”
นานาเสะตอบ พลางทานมาการองไส้บลูเ
