ช่วงบ่ายของวันหลังจากที่บัลลังก์และหม่อนไหมใช้เวลาร่วมกันในร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว ฝ่ายหญิงสาวก็ออดอ้อนขอให้สามีปลอม ๆ พาไปเดตต่อที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อเก็บภาพถ่ายคู่กันให้ได้มากที่สุด จะได้ไม่ต้องนัดเจอกันให้ถี่จนเกินไป เพราะแค่เพียงครั้งแรกที่พบกัน หม่อนไหมก็รู้สึกว่าคนคนนี้ไม่ได้รับมือง่ายอย่างใคร ๆ ที่เธอเคยเจอมา ไม่ว่าจะเป็นหนุ่ม ๆ ที่เดอรัม หรือคนแบบจิณณ์
บัลลังก์ต่างออกไป เขามีเสน่ห์เหมือนรูปปั้นน้ำแข็งที่เธอรู้ดีว่า ถ้าหากดื้อรั้นเอื้อมมือไปสัมผัส ความเย็นเยียบนั้นก็จะกัดกินผิวบอบบางให้ต้องเจ็บเอง
“นั่งเหม่ออะไร เมื่อกี้ยังเจื้อยแจ้วอยู่เลย" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะฝั่งคนขับเอ่ยถาม ดวงตายังคงจับจ้องอยู่กับทัศนวิสัยที่เริ่มไม่สู้ดีเพราะฝนที่ตกลงมาอย่างกะทันหัน
“เปล่าหรอกค่ะคุณสามี ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น…” หม่อนไหมปั้นเสียงสองตอบเหมือนอย่างเคย พร้อมกับเหลือบมองเสี้ยวใบหน้าของคนที่ก
