เมียหมอ

EPISODE 1

"คุณหมอสวัสดีค่ะ"

"คุณหมอสวัสดีครับ"

เสียงทักทายของพยาบาลและบุรุษพยาบาลดังขึ้นมาตลอดทางที่ผมเดินผ่าน ทุกคนต่างพากันยกมือไหว้และทักทายผมด้วยรอยยิ้ม

ผมก้มศีรษะเล็กน้อย ให้กับทุกคนที่ทักทายอย่างมีมารยาท ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องตรวจมา

ผมกฤษครับ ผมเป็นหมออยู่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ที่สำคัญโรงพยาบาลนี้เป็นของครอบครัวผมเอง

ผมเป็นพี่ชายคนโต มีน้องชายหนึ่งคนผมกับน้องเราอายุห่างกันห้าปี ผมสามสิบสอง น้องผมยี่สิบเจ็ด

ผมมีแฟนแล้วครับ แฟนผมเป็นนางแบบ ที่กำลังโด่งดังอยู่ใน ณ ขณะนี้ ผมกับเธอเรารักกันมาก เราสองคนวางแพลนจะแต่งงานกันในปีหน้า และมีลูกทันที

ผมหยิบกรอบรูปผมกับแฟนที่ตั้งโชว์ร่าอยู่บนโต๊ะทำงานมาดู ผมมีความสุขทุกครั้งเมื่อนึกถึงอนาคตของผมกับเธอที่วาดฝันกันไว้

ยิ่งคิดไปถึงตอนที่ผมกับเธอมีลูกตัวน้อยๆ วิ่งเล่นอยู่ในบ้าน ผมก็โคตรมีความสุข ผมรักแฟนมากใครๆ ก็รู้ผมเป็นพวกอวดแฟน เห่อแฟนจนใครๆ ต่างก็พากันหมั่นไส้

แฟนผมสวย ผมก็ต้องอวดเป็นธรรมดา ทำไมใครๆ ถึงไม่เข้าใจ ผมงงจริงๆ

"สวัสครับป้า เป็นไงบ้างครับวันนี้ยังไอเยอะอยู่ไหม" ผมถามป้าคนไข้ ที่ผมเป็นหมอเจ้าของไข้ ของป้าอยู่ ตอนนี้ผมกำลังขึ้นเวร เดินตรวจผู้ป่วยตามเตียง ตามห้องต่างๆ อยู่ครับ

"ยังไออยู่ลูก แต่ไม่เยอะเหมือนเมื่อวานแล้ว"

"ขอผมฟังเสียงปอดหน่อยนะครับ ว่าปกติดีรึยัง" ว่าจบผมก็ใช้สเต็ตโทสโคป หรือ เรียกอีกอย่างว่า เครื่องฟังตรวจ สอดไปทางด้านหลังของป้า ก่อนจะทาบกับแผ่นหลัง "ดีขึ้นมากแล้วนะครับป้า ป้ายังเหนื่อยอยู่ไหมครับ"

"นิดหน่อยลูก"

"อยู่พ่นยาอีกสักวันสองวันนะครับ ก็น่าจะกลับบ้านได้"

"สาธุเลยลูก" ป้าพูดพร้อมยกมือขึ้นเหนือหัว ผมมองท่าทางของป้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปตรวจเตียงต่อไปต่อ

กว่าจะตรวจคนไข้ที่ผมเป็นเจ้าของอยู่ครบก็เกือบบ่ายแล้วครับ คนไข้เยอะเป็นพิเศษ เนื่องจากอากาศประเทศเราเปลี่ยนแปลงบ่อย เลยทำให้คนป่วยง่าย คนไข้เลยเพิ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ตามที่เห็น คนไหนที่ป่วยรุนแรงหน่อย แต่ไม่ถึงขั้นต้องนอนโรงพยาบาลก็ให้กลับบ้านไป เพราะพื้นที่โรงพยาบาลเต็มจริงๆ ครับ ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงจริงๆ เราก็จะไม่รับไว้ แต่ไม่ใช่ปล่อยปะละเลยนะครับ

ผมจดจ่อดูนาฬิกาว่าเมื่อไหร่จะถึงเวลาออกเวรของผมสักที

แกร่ก

ผมเงยหน้าออกจากเอกสาร มองหน้าคนมาใหม่ที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้เคาะ

"อีกแล้วนะครับหมอมาย" ผมว่าพลางมองดุหมอมายที่เปิดประตูเข้ามาในห้องผมทีไร ก็ไม่เคยเคาะประตูทุกที

"มายขอโทษค่ะกฤษ คุณทำอะไรอยู่คะ" หมอมายเดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับผม

"เซ็นเอกสารครับ"

"ไปทานข้าวกันไหมคะ มายมีร้านมาแนะนำ"

"วันอื่นล่ะกันครับ วันนี้ผมมีธุระ"

"กฤษปฏิเสธมาย ตลอดเลยนะคะ" หมอมายว่าพลางตีหน้าเศร้า

"ผมไม่ว่างจริงๆครับ"

"คุณคงรีบไปหาแฟนคุณสินะคะ"

"หมอมายครับ"

"มายขอโทษค่ะ งั้นมายกลับก็ได้ค่ะ" ว่าจบหมอมายก็ลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินออกจากห้องตรวจผมไป

"เฮ้อ" ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายพลางมองตามแผ่นหลังหมอมายที่เดินออกไป

หมอมายมักจะมาหาผมแบบนี้ทุกวัน ชวนผมไปกินข้าว ไปนู่นไปนี่ แต่ผมไม่เคยไปกับเธอเลยสักครั้ง ผมปฏิเสธเธอตลอด ไม่ใช่ว่าผมมองไม่ออกว่าเธอคิดยังไง แต่ผมไม่อยากให้ความหวังใคร ทั้งๆ ที่ผมก็มีแฟนอยู่แล้ว

ผมไม่ใช่คนดีมากมาย ในอดีตผมก็เคยทำเลวกับแฟนของผมนับครั้งไม่ถ้วน กว่าจะผ่านมาได้ กว่าจะมีวันนี้ ผมไม่อยากเอาอารมณ์ชั่ววูบมาแลกกับรักดีๆ หรอกครับ

ติ้ง

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นมา ทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มือถือเปิดดูข้อความแชตจากแอปพลิเคชั่นไลน์

"กฤษคะ คุณทำงานเลิกตอนไหน" ผมยิ้มร่าทันทีเมื่อข้อความที่ส่งมาเป็นของคนรักของผมเอง

"ดึกมั้งครับ ทำไมคิดถึงผมเหรอ"

"ฉันคิดถึงคุณตลอดเวลานั่นแหละค่ะ แล้วคุณล่ะคะคิดถึงฉันไหม"

"คิดถึงสิครับคิดถึงตลอด"

"ทำงานเหนื่อยไหมคะ อย่าหักโหมนะคะฉันเป็นห่วง" แฟนผมน่ารักแบบนี้ไงครับ ผมถึงไม่อยากทำเธอเสียใจ

"ครับที่รัก"

"ฉันรอคุณกลับบ้านนะคะ"

"ครับ"

ผมปิดโทรศัพท์มือถือก่อนจะอมยิ้ม เมื่อนึกถึงเซอร์ไพรส์ที่ผมจะทำให้เธอเย็นนี้ ผมว่าเธอต้องชอบมันมากแน่ ๆ ผมมั่นใจ