SCP Midnight Glaze

ตอนที่ 11 : กิจกรรมความรักของเรา

ตอนพิเศษ : การคัดแยก

มือของอี๋หวังโอบเอวผมแน่น พลางพาเดินเข้าไปในร้าน Midnight Glaze ประตูค่อย ๆ ปิดสนิททันทีที่เราก้าวพ้น บิวที่พยายามวิ่งตามกลับถูก แรงบางอย่าง ล็อกไว้จนร่างแข็งทื่อ ขยับไม่ได้ ก่อนที่คลื่นพลังจะดีดกระเด็นร่างเขาไปกระแทกต้นไม้ใหญ่ด้านนอก

เสื้อของบิวขาดวิ่น แขนเสื้อเกี่ยวกับกิ่งไม้ ศีรษะฟาดเข้ากับลำต้นเสียงดัง ปึก! แล้วทุกอย่างก็มืดลง—เขาสลบไปทันที

ไม่นาน รถตู้สีดำติดตรา Foundation SCP ก็มาจอดสนิท เจ้าหน้าที่ในชุดเกราะรีบอุ้มบิวขึ้นรถก่อนจะปิดประตูแน่นหนา พาเขาหายลับไปในความมืดของค่ำคืน

ตอนที่ 11 : กิจกรรมความรักของเรา

เมื่อหันกลับไป ผมมองไม่เห็นบิวอีกแล้ว ประตูบานหนักปิดสนิท ราวกับโลกภายนอกถูกตัดขาดโดยสิ้นเชิง

สายตาผมตกไปที่ แหวนเงินบนข้อนิ้วนาง…

“ทำไมฉันถึงตอบตกลงไปนะ ทั้งที่รู้ว่ามันหมายถึงการถูกขังอยู่ที่นี่ตลอดชีวิต” ผมได้แต่คิดในใจ

อี๋หวังยิ้มจาง ๆ ขณะพาผมไปนั่งโซฟาในห้องผู้จัดการ แขนยาวของเขายังกอดเอวผมไว้แน่นราวกับจะไม่ยอมปล่อย

ใบปลิวในมือผมที่เคยเป็นกระดาษเชิญสมัครงาน ตอนนี้กลับเปลี่ยนรูปร่าง…ตัวอักษรสีเลือดปรากฏขึ้นทีละบรรทัด—

[กฎของผู้ถูกเลือก – Midnight Glaze]

00:01 – 04:59 : อยู่ดูหนังกับผู้จัดการร้าน

ผมเงยหน้ามองอี๋หวัง เขามองกลับมาพร้อมรอยยิ้ม…แต่เพียงเสี้ยววินาทีใบหน้ากลับบิดเบี้ยว โรคจิตอย่างชัดเจน ก่อนที่เขาจะหันไปมองจอโปรเจกเตอร์ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ผมกลืนน้ำลาย ฝืนหันไปมองหน้าจอทีวีเช่นกัน

[ Midnight Glaze Ep. 1 ]

หนังเปิดขึ้นด้วยภาพชายวัยกลางคน—ผิวสีน้ำตาล ดวงตาลึกโบ๋ “สวัสดีครับ…ผมชื่อบีนนี่” เขากล่าว ทั้งที่ผมจำได้ว่าเขาคือลุงเอดิสัน คนขับรถประจำหมู่บ้าน

ในมือของเขามีกระดาษหนึ่งแผ่น—ใบสมัครที่เหมือนของผมไม่มีผิด เขาพูดเสียงสั่น มือกำลังตักน้ำตาลกรวดใส่แก้ว แต่เผลอทำตกกระจายเต็มพื้น

ภาพตัดไปทันที…

“น่ากลัวเกินไปแล้ว!” ผมสะดุ้ง ปิดตา เอาหน้าซุกกับอกของอี๋หวัง ร่างกายสั่นเทา ไม่กล้าดูต่อ

แต่เสียงฟิล์มยังเล่นต่อ—กล้องเผยให้เห็นมือที่ผมคุ้นเคยดี…มือของอี๋หวังที่กำลังเรียงโดนัททีละชิ้นลงบนถาด ก่อนจะค่อย ๆ ซูมออก เผยให้เห็นว่ามันถูกจัดเรียงเป็น รูปหน้าของเอดิสัน ที่นิ่งไร้ชีวิต

หัวใจผมเจ็บปวดเหมือนถูกกดทับ—ทั้งรู้ว่าอี๋หวังคือฆาตกร แต่กลับไม่อาจขยับตัวทำอะไรได้เลย

“กลัวเหรอ บีนนี่” เสียงอี๋หวังดังขึ้นใกล้หู “อ่อนแอจริงนะ…ถึงต้องมีฉันอยู่ข้าง ๆ ไง”

เขากอดผมแน่นขึ้น กลิ่นหอมของเขาผสมกับบรรยากาศสยองที่เพิ่งเห็นบนจอ ทุกสิ่งกำลังตอกย้ำว่า—แม้ผมจะหวาดกลัวเขาเพียงใด แต่ก็ไม่อาจหนีไปไหนได้อีกแล้ว