ตอนที่ 5 : ร่างกายที่เปลี่ยนไป
571 Words
เสียงเครื่องจักรทำงานดัง วี๊นนนนน ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ร่างกายถูกตรึงแน่นด้วยสายรัดเหล็กเย็นเฉียบ แขนและขาแทบขยับไม่ได้เลย
“ตื่นแล้วสินะ... บีนนี่”
เสียงทุ้มของนักวิจัยดังขึ้นจากด้านหลังไฟสว่างจ้า ผมพยายามหันมองแต่แสงแรงเกินไป ดวงตาผมแสบจนต้องหรี่
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดแล่นวาบไปทั่วเส้นเลือด เมื่อสารเคมีถูกฉีดเข้าไปในร่างกาย ผมกรีดร้องสุดเสียง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
เลือดในตัวผมเหมือนถูกเผา ร้อนราวกับไฟลุก ดวงตากรอกขึ้นเพดาน ร่างกายเกร็งจนเส้นเอ็นปูด
นักวิจัยเดินเข้ามาใกล้ ยืนมองผมเหมือนกำลังจับตามองสัตว์ทดลองตัวหนึ่ง เขายิ้มจาง ๆ “รู้ไหม...กว่ายานี้จะสมบูรณ์ เราสูญเสียเจ้าหน้าที่ไปเกือบสามร้อยชีวิต”
“ทำไม...ทำไมต้องขนาดนั้น...” ผมหอบหายใจแรง น้ำตาไหลอาบแก้ม “ทำไมต้องใช้ฉัน...เป็นเครื่องทดลอง...”
เขาโน้มตัวลงมากระซิบใกล้หู กลิ่นสารเคมีติดเสื้อกาวน์ของเขาคลุ้งจนผมแทบอาเจียน
“เพราะนาย...คือผู้ที่มันเลือก”
หัวใจผมหล่นวูบ ทั้งร่างกายสั่นสะท้าน
“ม-มัน...หมายความว่ายังไง...”
“Midnight Gleze ต้องการ ‘คู่’ ที่ผูกพันทางสายเลือดกับมัน นายคือคนเดียวที่เข้ากันได้” เขายิ้มเย็น “ดังนั้น เราเลยต้องทำให้นาย ‘ทน’ พอที่จะอยู่เคียงข้างมันได้ตลอดไป”
ทันใดนั้น ความร้อนในร่างกายพลันเปลี่ยนเป็นความปวดแสบปวดร้อน ผมมองเห็นผิวหนังของตัวเองเริ่มเปลี่ยน ผมสีขาวที่เคยซีดกลับเข้มขึ้นเรื่อย ๆ กลายเป็นสีน้ำตาลเข้มเหมือนถูกเผา
“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!! หยุด!!! หยุดนะ!!!” ผมดิ้นสุดแรงแต่ก็ไร้ประโยชน์
กระจกบานใหญ่สะท้อนเงาร่างของผมเอง—คนที่ผมไม่รู้จัก ร่างกายยังเป็นของผม แต่ดวงตาเหมือนกำลังถูกแทนที่ด้วยบางสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์
“ไม่...นี่ไม่ใช่ฉัน...ไม่ใช่ฉันนนนน!!!”
นักวิจัยอีกคนบันทึกข้อมูลลงในแฟ้มเสียงเรียบ “การปรับสภาพพันธุกรรม...สำเร็จเกินคาด เขารับสารได้โดยไม่ตาย”
ผมหอบหายใจแรงจนอกโยก น้ำตาไหลไม่หยุด ผมรู้สึกได้ว่า—บางอย่างในตัวผมถูกพรากไป
นักวิจัยคนแรกเดินกลับมาอีกครั้ง เขายื่นขวดใส่ของเหลวใสคล้ายน้ำให้ผม “ดื่มนี่สิ”
“...มันคืออะไร...” ผมกัดฟันถาม
เขายิ้มจาง “ของเหลวนี้จะช่วยให้นายรักษาสมดุลของเลือด...ถ้าไม่ดื่ม ร่างกายของนายจะค่อย ๆ เผาไหม้จากข้างใน”
ผมสั่นไปทั้งตัว มือที่ถูกมัดไว้เกร็งแน่น “…ถ้าฉันไม่อยากเป็นแบบนี้ล่ะ...ถ้าฉันปฏิเสธ...”
เขาเงียบไปชั่วขณะ ก่อนก้มลงสบตาผมอย่างจริงจัง น้ำเสียงแผ่วต่ำแต่ชัดเจน
“นายไม่มีสิทธิ์เลือก บีนนี่—ถ้าไม่ใช่นาย ก็จะมีคนอื่นถูกโยนเข้าไปแทน”
หัวใจผมบีบรัดแน่น รู้สึกหายใจไม่ออก
เขาลุกขึ้นยืน มองผมราวกับประกาศคำพิพากษา
“จากนี้ไป...นายจะทำงานในร้าน Midnight Gleze ทุกคืนตั้งแต่ 00:01 ถึง 04:59”
“นายจะปกป้องลูกค้าทุกคน...และเป็นอาหารของมัน”
ผมสั่นสะท้าน รู้สึกเหมือนถูกโซ่ล่ามโดยมองไม่เห็น ผมหลับตาแน่น พึมพำออกมาทั้งน้ำตา
“ทำไม...ทำไมต้องเป็นฉัน...”
- Writer
