นิยายเรื่อง รักนี้มีแสงตะวัน

รักนี้มีแสงตะวัน 19

19.

สองแม่ลูกเดินมาที่แปลงดอกไม้ จุดนี้เป็นจุดที่เธอชอบรองลงมาจากศาลาริมน้ำ เธอเดินมากับลูกสาวของเธอ เดินพูดคุยตามประสาแม่ลูกเธออยากให้ปลายฟ้าไปอนุบาล แต่ก็ยังทำไม่ได้ เพราะยังหาอนุบาลไม่ได้ เพราะหลายๆที่มันเต็ม

ตะวันอยู่กับลูกสาวอยู่นานสองนานก็ยังไม่เห็นพี่เลี้ยงลูกสาวเธอ เธอไม่เข้าใจว่าพ่อยัยตัวเล็กจะจ้างมาทำไม เพราะคนเลี้ยงลูกก็ยังเป็นเธอ เห้อ...... น่าเบื่อ จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่เห็น เธอเลยพาลูกสาวเข้าบ้าน

แต่เมื่อเธอเข้าบ้าน เดินผ่านห้องทำงานของ เขา เธอกลับได้ยินเสียงที่มันไม่ควรจะได้ยิน เธอโกรธมาก ถ้าเขาคิดจะเอาผู้หญิงเข้าบ้านมาทำเรื่องอย่างว่า เขาก็ไม่ควรเอาลูกมาอ้าง ทำไมนะ ทำไม เขา ถึงทำให้เธอเกลียดชังเขาได้มากขนาดนี้

เมื่อเธอคิดได้ เธอเลยพาหนูปลายไปนั่งดูทีวี เพื่อไม่ให้ลูกสาวของเธอได้ยินและเห็นในสิ่งที่ไม่ควร

พิพัฒน์เดินออกมาจากห้องทำงานแล้วได้ยินเสียงการ์ตูนที่ลูกสาวเปิดดู เขายอมรับว่าตกใจมาก เพราะเขากลัวว่าตะวันและนู๋ปลายจะได้ยินเสียงในห้องทำงาน ถึงแม่ว่าเขาจะไม่ได้ เอา กับกิ่ง แต่เสียงที่กิ่งดูดอม และเสียงคำรามของเขามันก็สามารถดังที่ใครต่อใครพอจะได้ยิน

พิพัฒน์ : ปลายครับลูก...... ทำอะไรอยู่ครับเนี่ย โอ้โห้.....วาดรูปเก่งจังเลย ^_^

แสงตะวันได้มองเขาด้วยความสมเพช ถึงขนาดต้องพาผู้หญิงเข้าบ้านแล้วอ้างว่ารับมาไว้ดูแลลูกสาวเธอ

ปลายฟ้า : พี่กิ่งละคะ? นู๋ยังไม่เห็นพี่กิ่งเลย....

พิพัฒน์ทำท่าอึกอัก เพราะเขาไม่รู้จะตอบลูกสาวยังไง

แสงตะวัน : ปลายลูก เราไปหายายแมวดีกว่าค่ะ ไปดูว่ายายแมวทำขนมอะไร ^_^

ปลายฟ้า : ได้ค่า..... ^__^

พิพัฒน์ได้แต่มองตามแสงตะวันและนู๋ปลาย แสงตะวันไม่มองหน้าเขา ไม่พูดกับเขาสักคำหรือว่าเธอจะรู้ว่า...... ไม่หรอก ถ้ารู้ก็คงจะพูดไปแล้ว

กิ่งได้ยิ้มย่อง เพราะอย่างน้อยเจ้านายก็ไม่ปฏิเสธเธอ ต่อไปเธอตัวพยายามให้มาก ต้องรุกเขาโดยไม่ให้ทันตั้งตัว เพื่อเขาจะได้ไม่มีเวลาใส่ถุงยาง เมื่อคิดได้แบบนั้น กลางใจกลางของเรือนร่างร่องของเธอก็เต้นตุบๆ มันชั่งเสียวอะไรเช่นนี้ คุณผู้ชายช่าง....... อ๊าห์........ เธอต้องใช้นิ้วของเธอช่วยตัวเองอีกครั้ง เพราะความเสียวมันยังค้างคาอยู่ข้างใน คุณผู้ชายชั่งเอาได้มันขนาดนี้ เธอชอบเหรอเกิน

แสงตะวันเดินเข้ามาในครัวแล้วก็ได้แต่เฝ้าดูลูกสาวของเธอ ทำไมลูกของเธอต้องมามีพ่อแบบนี้ ทำไมนะ เธอสงสารลูกของเธอ เธอไม่ได้สนใจว่าเขาจะนอนกับใคร แต่เธอแค่ไม่อยากให้ลูกสาวเธอเห็นพฤติกรรมสัมส่อนของพ่อเธอ เธอไม่อยากให้ลูกสาวเธอเห็นว่าพ่อของเธอ เห็นผู้หญิงเป็นแค่เครื่องระบายความใคร่

เมื่อกิ่งจัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว เธอก็ลงมาด้านล่างแล้วสอดส่องมองหาว่าคุณผู้ชายของเธออยู่ที่ไหน แต่เธอกลับไม่เห็น หรือว่าจะไปเฝ้าอีเมียอีกแล้ว ไม่ได้เธอต้องไปดู เมื่อนึกได้อย่างนั้นเธอก็กระวีกระวาดเดินไปที่ต้นตอของเสียงหัวเราะ เมื่อมาถึงเธอก็เห็นแค่นังเด็กปลายฟ้าและแม่ของมัน เธอโล่งอกที่ไม่เห็นคุณผู้ชายของเธออยู่ที่นี่

กิ่งแทบจะไม่ดูแลหรือช่วยอะไรแสงตะวันเลย แต่ก็ดีเธอจะได้ไม่เหนื่อย เก็บแรงเอาไว้ไปฟาดฟันกับคุณผู้ชายมันส์กว่า (ฮ่าๆๆ)

เมื่อตกเย็นสามคนพ่อแม่ลูกก็นั่งทานเข้ากันตามปกติอย่างเช่นเคย แต่คืนนี้ชั่งแปลกนัก หลักจากกินข้าวเสร็จ พิพัฒน์ก็ขอตัวไปทำต่อ แสงตะวันก็ไม่ว่าอะไรมันเป็นเรื่องของเขา เธอเข้าไปอ่านนิยายให้ลูกสาวฟังอย่างเช่นทุกวัน เมื่ออ่านจบเธอก็บอกกู๊ดไนต์ลูกสาวเช่นเคยยกเว้นคนเป็นพ่อเพราะเขาบอกแล้วว่าเขาจะต้องลงไปทำงานต่อ

แสงตะวันจัการอาบน้ำเพื่อเข้านอนตามปกติ แต่เมื่อเธอนอนไปได้สักพัก เธอก็ลืมว่าเธอวางมือถือไว้ในครัว เธอจึงเดินลงไปเอา เมื่อเธอลงไปถึงชั้นล่างเธอได้ยินเสียงอะไรสักอย่างเธอไม่แน่ใจ เธอเดินตามเสียงนั้นไป เธอก็ต้องตกใจ เพราะสิ่งที่เธอเห็นคือ.... พวกเขาสองคนกำลังขี่ขย่มกันอย่างเมามันส์ กิ่งทิ้งลูกสาวของเธอไว้คนเดียว คนเป็นพ่อ..... มามีอะไรกับพี่เลี้ยงที่เขาหามา ทำไมพวกเขาถึงทำแบบนี้ ตอนนี้ใจของตะวันมันรู้สึกหน่วงๆอย่างบอกไม่ถูก เสียงของพวกเขามันตอกย้ำว่า พิพัฒน์ก็คือพิพัฒน์ เขาเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ เขาไม่ได้รักเธอก็เหมือนที่มันเคยผ่านมา ที่เขาเคยบอกว่าเขาไม่ได้รักเธอ แต่ถึงยังไงมันก็ เจ็บ ใช่เธอเจ็บตรงหัวใจ เธอเสียใจที่เขาไม่สนใจความรู้สึกของลูกเลย ตะวันพาตัวเองเดินออกไปจากตรงนั้น แล้วก็กลับไปที่ห้อง

เมื่อเธอเข้านอนได้เกือบชั่วโมง เสียงประตูห้องก็ดังขึ้น เธออยากจะออกไปจากห้องนี้ เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขา เธออยากอาเจียน เธอ..... เธอไม่อยากเห็นหน้าเขา

พิพัฒน์กลับขึ้นมาก็รีบแทรกตัวมานอนข้างแม่ตัวดี แต่ทำไมนะ เขาถึงไม่กล้ากอดเธอ ความรู้สึกตอนนี้เหมือนว่าเขาได้ทำสิ่งที่ผิดกับเธอ หรือว่าเขาจะทำผิดจริง ไม่สิ เขากับแสงตะวันไม่ได้เป็นอะไรกัน เขาแค่เกรงใจเธอ ในฐานะที่เธอเป็นแม่ของนู๋ปลายก็เท่านั้นเอง

เช้ารุ่งขึ้น

ตะวันก็ยังทำหน้าที่ดูแลลูกอย่างเหมือนเดิม เช่นเคยเหมือนเมื่อก่อน แต่เพิ่มเติมคือ เธอเบื่อ เธอไม่มีอะไรทำ เธออยากกลับไปที่... ไปดูร้านของเธอ ไปหาป้าโฉม คนที่นั่นดีกับเธอทุกคน เธออยู่แล้วสบายใจ นู่ปลายก็มีความสุข ตั้งแต่กิ่งเข้าเธอก็รับรู้ถึงการเปลี่ยนไปของคนเป็นพ่อ เหมือนพ่อของเธอไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเท่าไร เธอก็ได้แต่โกหกลูกว่พ่อของเธอค่นข้างยุ่ง

จากวันผ่านไปเป็นอาทิตย์ จากอาทิตย์ก็ผ่านไปเป็นเดือน ความสันพันธ์พ่อลูกก็ยิ่งห่างเหิน เธอจะทำยังไงดี ลูกสาวของเธองอแงหาพ่อ แล้วคนเป็นพ่อก็ไม่ค่อยใส่ใจ เขาเอาเวลาไปหมกหมุนกับพี่เลี้ยงลูก ส่วนพี่เลี้ยงลูก ทุกวันนี้ทำตัวใหญ่คับบ้าน

จนมาถึงคืนที่เธอต้องตัดสินใจ.......

เสียงของการร่วมรักมันดังมาจากห้องของลูกสาวเธอ แสงตะวันตอนนี้เหมือนโลกทั้งใบต้องพังอีกครั้ง เพราะเขาสองคนมามีอะไรมันในห้องของลูกเธอ

แอ๊ด.......

เห้ย!!!!!

เสียงของพิพัฒน์ร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เขานึกว่าแสงตะวันหลับแล้ว เขารีบถอดถอนตัวตนของเขาออกจากร่องรักของกิ่ง สวรรค์ของทั้งคู่พังคลื่นลงมา เพราะแสงตะวัน

แสงตะวันค่อยๆสูดหายใจเข้าออก เพื่อระงับความโกรธเธอไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ต่อว่า หรือตำหนิอะไรอะไรคนทั้งสอง เธอเดินเข้าไปหาลูกสาวตัวน้อยของเธอ แล้วค่อยๆอุ้มร่างของลูกสาวแนบออก แล้วเดินออกไปเมื่อนั้นเองพิพัฒน์รู้สึกว่าใจของเขามันกระตุบวูบแบบแปลกๆ เขา..... เขาทำอะไรลงไป

แอ๊ด....... ปัง!

แสงตะวันเดินเลื่อนลอยออกมาจากห้องนั้น เธอมองหน้าลูกสาวที่กำลังหลับ เธอเดินออกมาจากตัวบ้านก็มาเจอก้อง... เขามองเธอด้วยความสงสัย ว่าดึกดื่นแบบนี้แล้ว คุณตะวันออกมาทำอะไร

เขากำลังจะถาม แสงตะวันก็พูดออกมาแค่ว่า

พาฉันออกไปจากที่นี่ที.... ฉันขอร้อง !

เออ........

แสงตะวัน : ไม่เป็นไร...... ไมเป็นไรค่ะ ฉันไปเองก็ได้

ตลอดเวลาที่ผ่านมา แสงตะวันพยายามทำตัวให้เข้มแข็ง ทำเหมือนไม่ใส่ใจกับการกระทำของพิพัฒน์ แต่เปล่าเลย มันไม่เป็นเหมือนที่เธอคิด มันไม่เหมือนที่เธอคิดเอาไว้เลย น้ำตาที่พยายามกบั้นไว้มาตลอด มันไหลออกมา เพียงแค่เธอเห็นหน้าลูกสาวสุดที่รักในอ้อมแขนของเธอ เธอคิดว่าเธอเข้มแข็งพอ แต่สิ่งที่เธอคิดมันผิดมหันต์

ก้อง : คุณตะวัน.... จะไปไหนเหรอครับ?

แสงตะวัน : คุณก้องช่วยไปส่งฉันที่ที่คุณพาฉันมาได้ไหมค่ะ

ก้อง : เกรงว่าจะไม่ได้ครับ.... แต่ถ้าอยู่ใน กรุงเทพฯ ผมจะไปส่งคุณเอง

แสงตะวันลังเลใจอยู่ครู่นึง ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ไปตรงนั้นก็ได้ ตรงที่เธอเคยอยู่อาศัย หวังว่า.... เธอแค่หวัง....แม้มันจะเป็นความหวังที่ริบหรี่ก็ตาม.....

แสงตะวัน : คุณก้องช่วยไปส่งฉันที่ xxx หมู่บ้าน xxx จะได้ไหมคะ?

ก้อง : ครับ เชิญขึ้นรถเลยครับ