BAD FETTER✢เพลิงผลาญฝัน [โรมานซ์ 20+]

EP.17 #คนคุ้นเคย

“…”

เพลิงศูรย์หยุดชะงักฝีเท้าเล็กน้อยขณะกำลังจะเดินผ่านทางออกหน้าร้านซึ่งเป็นรั้วต้นไม้สูง ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาเบือนมองด้านซ้าย บริเวณนั้นมีร่างของคนสองคนยืนอยู่ แววตาเย็นชาแฝงความเหยียดหยันจาง ๆ

กลางวันแสก ๆ แดดแรงขนาดนี้ยังมายืนพลอดรักกกกอดกันได้ไม่อายฟ้าอายดิน นี่มันคาเฟ่นะไม่ใช่ผับบาร์หรือสถานที่อโคจรพวกนั้น แถมยังมีพวกเด็ก ๆ อยู่ในร้านด้วย ไม่มีจิตสำนึกกันเลยหรือไงนะ

เพราะแบบนี้เขาถึงไม่ค่อยชอบออกจากบ้าน มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่วุ่นวายและน่ารำคาญเกินไป นี่ถ้าไม่ติดว่าเขาออกมาทำธุระแล้วเข้าบ้านไม่ได้เพราะลมเหนือเปลี่ยนระบบความปลอดภัยในบ้านใหม่หมด ทำให้เขาเข้าบ้านตัวเองไม่ได้ล่ะก็ เขาคงไม่มาเหยียบที่นี่เด็ดขาด

Rrr…

เสียงเรียกเข้าดึงสายตาเย็นชากลับมา เพลิงศูรย์ก้าวเท้าเดินต่อโดยไม่สนใจชายหญิงไร้ศีลธรรมคู่นั้นอีก มือข้างหนึ่งกดรับสาย มืออีกข้างกดปลดล็อกรถและสอดตัวเข้าไปนั่ง

[เฮียอยู่ที่ไหน?] เสียงหวานติดเอาแต่ใจหน่อย ๆ ดังจากปลายสาย เธอคือผู้หญิงเพียงคนเดียวในชีวิตที่เพลิงศูรย์ไม่เคยละเลยสักครั้ง แม้จะรำคาญอยู่บ้างแต่ก็ไม่เคยไม่ใส่ใจ

“อยู่บ้าน มีอะไร”

[น้ำเบื่อ ไม่อยากอยู่บ้าน น้ำขอไปค้างบ้านเฮียสักสองสามคืนได้ป่ะ?]

“ไม่ได้” น้ำเสียงเย็นชาตอบกลับแบบไม่ต้องคิด ได้ยินเสียงตัดพ้อดังจากปลายสายทันที

[โธ่เฮียขา นี่น้องนะ น้องสาวแท้ ๆ ของเฮียนะคะ ทำไมพูดจาตัดเยื่อใยกันแบบนั้นเล่า]

‘ธารน้ำ’ คือน้องสาวเพียงคนเดียวของเพลิงศูรย์ เธออายุห่างเขาหกปี เพิ่งเรียนจบมาหมาด ๆ เรียกได้ว่าอยู่ในช่วงร่อนเร่ เพราะยังหาจุดยืนให้ตัวเองไม่ได้ ยังไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อหลังเรียนจบ ตอนแรกธารน้ำคิดจะรับช่วงต่อกิจการจากพ่อ แต่เธอยังเด็กมากแถมเป็นผู้หญิง พ่อจึงไม่วางใจเท่าพี่ชายคนโตอย่างเพลิงศูรย์

ชีวิตของธารน้ำไม่ได้อิสรเสรีอย่างที่คิด เพราะพ่อของเธอหวงลูกสาวหนักมาก เธอโตจนป่านนี้แล้วยังอยู่บ้านหลังเดียวกับพ่ออยู่เลย ไปเที่ยวไหนก็ลำบาก กลับบ้านดึกก็ไม่ค่อยได้ เธอจึงเบื่อมาก อยากหนีมาอยู่กับพี่ชายให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็อย่างที่เห็น พี่ชายของเธอเย็นชามาก ปฏิเสธคำขอของเธอแบบไร้เยื่อใยสุด ๆ

“ไม่มีห้องแล้ว ไอ้ลมมันยึดห้องนั้นไปแล้ว” เพลิงศูรย์พูดอย่างใจเย็น

[ก็ยังมีห้องเล็กอีกห้องนี่]

“นั่นมันห้องเก็บของของม้า”

[นั่นแหละ น้ำนอนห้องม้าก็ได้]

“ไม่ได้” เขายังยืนยันคำเดิม แถมน้ำเสียงเย็นเหยียบกว่าเดิมด้วย

[เฮียเพลิงอ่า… ถ้าเฮียไม่ให้น้ำไปนอนด้วย งั้นน้ำไปนอนบ้านเพื่อนก็ได้] ปลายสายเริ่มงอแง

“นั่นยิ่งไม่ได้” คิ้วเข้มเริ่มขมวด เขาจอดรถติดไฟแดง กำลังจะเลี้ยวเข้าซอยบ้าน

[โธ่เอ๊ย นั่นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่ได้ สรุปเฮียจะเอายังไงกับน้ำกันแน่อ่ะ น้ำเบื่อจริง ๆ นะเฮีย เฮียก็รู้ว่าเตี่ยบังคับเก่งแค่ไหน นี่ล่าสุดถึงขนาดจะริบบัตรเครดิตน้ำแล้วนะ!]

“ไปทำอะไรไว้ล่ะถึงโดนขนาดนั้น” เพลิงศูรย์รู้จักนิสัยพ่อตนเองดี เตี่ยของเขาถึงจะดูน่ารำคาญไปบ้าง แต่ไม่ใช่คนไร้เหตุผล และก็จริงอย่างที่เขาคิด

[ก็แค่ปาร์ตี้มากไปหน่อยจนเมากลับบ้านไม่ไหวเอง] ธารน้ำทำเสียงอ่อย [แต่มันไม่มีเรื่องอะไรไม่ดีเลยนะเฮีย น้ำก็ค้างบ้านเพื่อนผู้หญิงอ่ะ ตอนเช้าเพื่อนก็มาส่งด้วย แต่เตี่ยน่ะสิโกรธจนแทบจะพ่นไฟเลย]

“ฮึ สมควร”

[โธ่ อย่าซ้ำเติมน้องสิ! เอาเป็นว่าเย็นนี้น้ำไปหานะ] เธอรีบพูดตัดบท กลัวเฮียจะขัดใจ [น้ำจะแวะไปคาเฟ่เปิดใหม่แถวบ้านเฮียด้วย เห็นในไอจีว่ามีคาเฟ่น่ารัก ๆ มาเปิดใหม่แถวนั้นเลยว่าจะแวะไปเช็คอินสักหน่อย]

เพลิงศูรย์ไม่ได้ใส่ใจคำพูดน้องสาวสักเท่าไหร่ พออ้าปากจะแย้ง ปลายสายก็ชิ่งตัดสายไปทันที เขาถอนหายใจหนัก ๆ รู้สึกวุ่นวายไปหมด ตั้งแต่กลับมาเมืองไทยชีวิตเขาไม่เคยสงบสุขเลยสักวัน มีแต่มารขยันมาพจนจริง ๆ ทั้งพุธ ทั้งลมเหนือ แล้วนี่ยังจะธารน้ำอีก

น่ารำคาญจริง ๆ

.

.

.

Le Rêve Café

คาเฟ่ช่วงเย็นค่อนข้างยุ่งกว่าปกติ เพราะเป็นช่วงเวลาเลิกงาน นอกจากต้องคอยต้อนรับลูกค้าหน้าร้านที่ Walk in เข้ามาแล้ว ยังต้องรับรองลูกค้าทางระบบเดลิเวอรี่ด้วย ตอนนี้นับฝันจึงกำลังหัวหมุนอยู่ในครัว เธอวิ่งวุ่นหน้าเตาอบมาตั้งแต่ช่วงบ่าย จนกระทั่งเย็นย่ำแล้วถึงเพิ่งจะได้ออกมา

“หม่าม้าขา หนังสือของดาด้าสนุกมากเลยค่ะ เอยเอยชอบทุกเล่มเลย” เจ้าเอยร้องทักก่อนใคร นับฝันนั่งลงเก้าอี้ด้านข้างลูกสาวพลางลูบผมเปียสีน้ำตาลอมดำเบา ๆ ก่อนมองไปทางสวนหย่อมด้านข้างร้าน เจ้าขุนกำลังบังคับโดรนโดยมีพายัพยืนดูแลอยู่ข้าง ๆ บริเวณนั้นเป็นโซนสนามเด็กเล่นของร้านจึงไม่ต้องกังวลเรื่องจะรบกวนลูกค้าท่านอื่น

“ชอบก็ดีแล้ว เอาไว้ม้าจะซื้อมาเพิ่มให้อีกนะ”

“เย้ ขอบคุณค่ะหม่าม้า” เด็กน้อยโผเข้ากอดแม่ เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้นแว่ว ๆ บ่งบอกให้รู้ว่ามีลูกค้าเข้ามาใหม่ เธอคลายกอดลูกออก ลูบศีรษะเบา ๆ สองสามทีก่อนลุกขึ้นเดินกลับเข้าหลังเคาน์เตอร์

ในตอนที่นับฝันหันกลับมามองลูกค้าผู้เข้ามาใหม่ รอยยิ้มต้อนรับบนริมฝีปากบางชะงักค้าง ทั้งสองต่างคนต่างมองสบตากันนิ่งงัน แม้จะมีผ้าปิดปากปกปิดใบหน้าส่วนล่างเอาไว้ แต่คนคุ้นเคยกันย่อมจำกันได้ทันทีที่สบตา

“เจ้… เจ้ฝัน?”