“เฮียมาที่นี่ทำไม?”
“…”
“เคยบอกไปแล้วไม่ใช่ ว่าอย่ามาพบเจอกันอีก แล้วทำแบบนี้ทำไม?”
นับฝันผลักร่างสูงออกห่างจากตัว เธอเงยหน้าจ้องตากับเพลิงศูรย์ด้วยสายตาเย็นชา ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนนี้ ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเธอเสมอ และนั่นมันทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดมาก
“ทำไม? ฉันมาที่นี่ไม่ได้หรือไง หรือว่าเธอมีอะไรปิดบังฉัน?” เพลิงศูรย์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แววตาจับผิดกันอย่างเห็นได้ชัด
นับฝันเม้มริมฝีปาก สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ปกปิดความหวั่นไหวในแววตา เธอไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปแล้ว
“สำคัญตัวเองผิดไปแล้วมั้ง ทำไมฉันต้องปิดบังอะไรเฮียด้วย เฮียอยากจะไปไหนหรือทำอะไรก็ช่าง ฉันไม่สนใจถ้ามันไม่เกี่ยวกับลูกของฉัน”
คำว่า ‘ลูกของฉัน’ เน้นย้ำชัดถ้อยชัดคำ ทำคนฟังอย่างเพลิงศูรย์ขบกรามแน่น
“เรื่องที่ช่วยปฐมพยาบาลกับพาลูกของฉันมาส่งโรงพยาบาลทันเวลา ฉันต้องขอบคุณเ
