ดวงตาคมละจากใบหน้าซีดเซียวของผู้เป็นพ่อ กลับมาสนใจบทสนทนาของคนทั้งสอง
“น้ำเคยได้ยินเตี่ยบ่นว่าอยากทำหนังเรื่องนี้มาก กว่าจะได้งบมาไม่ใช่ง่าย ๆ เลยด้วย เห็นว่าฉากส่วนใหญ่ก็ถ่ายทำในร้านกาแฟนี่คะ”
“ส่วนใหญ่ก็ใช่ครับ”
“อืม… แล้วได้เลือกโลเคชั่นร้านไว้บ้างหรือยังคะ”
“ฝ่ายจัดการสถานที่ส่งโลเคชั่นมาแล้วครับ คุณท่านกำลังตัดสินใจเลือกอยู่ แต่เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน” มานพมองผู้เป็นเจ้านายบนเตียงผู้ป่วยด้วยสีหน้าลำบากใจ เขาเองก็เป็นแค่ผู้ช่วยไม่มีอำนาจการตัดสินใจอะไร ถ้าจะให้โปรเจกต์ดำเนินต่อไปได้คงต้องรอธาตรีฟื้นขึ้นมาจัดการเท่านั้น
ธารน้ำเข้าใจในสิ่งที่มานพคิด เพราะเธอเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ถึงแม้เธอจะเรียนจบด้านกำกับมา แต่เธอก็เป็นแค่นิสิตจบใหม่ ประสบการณ์แทบไม่มี จะให้ตัดสินใจกับโปรเจกต์ใหญ่ที่ใช้เงินทุนในการสร้างนับร้อยล้านก็คงไม่ไหว นอกซะจาก…
“จริงสิ เฮียไง” เธอมองพี่ชายด้วยสายตาประกายค
