“ปล่อย” นับฝันกระซิบสั่งเสียงเบา สีหน้าเย็นชาอยู่ใกล้กันเพียงลมหายใจสัมผัส
เพลิงศูรย์ก้มหน้าลงมาใกล้ แววตาเย็นชาของเขาทอประกายเย็นเยียบแฝงความดุดัน เหมือนเขาต้องการพูดบางอย่าง แต่ก็ไม่ยอมพูดออกมา ท่าทางลังเลไม่สมกับเป็นเขาเลยสักนิด
สักพักเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นจากเคาน์เตอร์ เป็นจังหวะให้เธอรวบรวมแรงผลักอกแกร่งให้ถอยห่าง เพลิงศูรย์ถอยหลังสองสามก้าว แต่มือยังคงกำแน่นรอบข้อมือเล็ก
“เลิกยุ่งกับฉันสักทีเถอะ ไม่รู้หรอกนะว่าเฮียเข้ามาในนี้ทำไม แต่ไม่ว่าเฮียคิดจะทำอะไร มันไม่มีทางเป็นดั่งใจเฮียแน่” เธอหมุนตัวเตรียมจะเปิดประตูอีกครั้ง
“งั้นก็ยอมรับมาสิว่าเด็กสองคนนั้นเป็นลูกของฉัน”
นับฝัน “…”
บรรยากาศรอบตัวเงียบสงัดลงทันที หลังบานประตูก็เช่นกัน คิดว่าพายัพคงจะได้ยินเสียงของเพลิงศูรย์แล้วแน่ ๆ และการที่เขายังคงเงียบอยู่ก็คงเป็นเพราะต้องการจะฟังบทสนทนาภายในห้องนี้
นับฝันหันกลับมาเผ
