‘ท้องงั้นเหรอ…’ เสียงแหบแห้งดังขึ้นแผ่วเบา มือที่กำลังถือที่ตรวจครรภ์สั่นเทาน้อย ๆ ความรู้สึกสับสน หวาดกลัวถาโถมเข้ามาไม่หยุด ริมฝีปากบางเม้มแน่นกลั้นเสียงสะอื้น แรงหอบหายใจทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ชั่วขณะที่สติเลือนราง ร่างบางทรุดฮวบลงกับพื้นและซวนเซล้มลงในวงแขนแกร่งของใครคนหนึ่ง
‘ฝันเป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น? ไม่สบายเหรอ?’
นับฝันหอบหายใจ ยกมือข้างหนึ่งขยุ้มเสื้อเจ้าของวงแขน เธอพยายามตั้งสติและกลั้นเสียงสะอื้น แต่ความเครียดมันมากเกินไป
‘พะ พา… ทำไงดี… ฝันจะทำยังไงดี’
‘…’ ไร้เสียงตอบกลับจากพายัพ มืออีกข้างของนับฝันถูกมือหนาจับเอาไว้ เขาจ้องที่ตรวจครรภ์ในมือเธอนิ่งงัน หัวสมองขาวโพลนไปชั่วขณะ
ความเงียบปกคลุมรอบกาย มีเพียงเสียงสะอื้นเบา ๆ จากร่างเล็กแสนเปราะบางในอ้อมแขนของพายัพ เขาปล่อยให้นับฝันร้องไห้เงียบ ๆ พลางกอดปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน รอจนกระทั่งเธอสงบลง เขาจึงก้มหน้ามองสบตากับเธอ
