BAD FETTER✢เพลิงผลาญฝัน [โรมานซ์ 20+]

EP.21 #มีพิรุธ

หลังจากวันนั้นทางร้านมักจะได้รับออเดอร์จากเพลิงศูรย์ทุกวัน เขาจะกดสั่งในช่วงเวลาเดิม ๆ ทุกครั้ง และนับฝันก็จะเป็นคนทำออเดอร์นี้ด้วยตัวเองเสมอ จนพักหลัง ๆ เธอถึงขั้นยืนรอออเดอร์ของเขาเด้งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และคนแรกที่จับสังเกตท่าทางผิดปกติได้ก็คือพายัพ

“ทำออเดอร์อยู่เหรอ” วันนี้พายัพว่างจึงเข้ามาช่วยงานที่ร้านเหมือนปกติ เขาเคยเรียนคอร์สบาริสต้ากับนับฝันจึงทำเป็นแค่กาแฟ แต่ทำพวกเบเกอรี่ไม่เป็น เพราะตอนนับฝันเลือกเรียนเบเกอรี่ต่อ เขาก็เลือกเรียนบาร์เทนเดอร์แทน

“อื้ม ใกล้เสร็จแล้วล่ะ เหลือแค่เค้กซินนามอน เดี๋ยวฝันไปหยิบก่อน” นับฝันผละจากกล่องออเดอร์กลับเข้าไปในครัว พายัพยืนนิ่งมองออเดอร์ตรงหน้า มือหนาเปิดถุงเครื่องดื่มแล้วหยิบบิลใบเสร็จขึ้นมาอ่าน แววตาทอประกายวาววับเล็กน้อยยามอ่านชื่อผู้สั่งซื้อในใจ

“ปาปา~ปาปาฮะ~” เสียงเล็ก ๆ ช่างออดอ้อนดังขึ้นจากด้านหลัง แววตาวาววับเมื่อครู่พลันจางหายไปกลายเป็นอ่อนโยนทันทีที่หันมองเด็กน้อยตัวเล็ก

“หื้ม ว่ายังไงครับขุนขุนคนเก่ง” มือหนาวางบิลใบเสร็จกลับใส่ถุงตามเดิมแล้วย่อตัวอุ้มเจ้าขุน เด็กชายตัวน้อยชูมือชูไม้หน้าตาคล้ายคนแอบซ่อนความผิด พายัพหรี่ตามองอย่างรู้ทัน “ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”

“มะ ไม่มีอะไรฮะ”

“ขุนขุน~อย่าหนีนะ อ๊ะ! ปาปาก็อยู่เหรอคะ” เจ้าเอยวิ่งเข้ามาอีกคน เด็กหญิงเงยหน้ามองพายัพก่อนส่งสายตาตำหนิให้น้องชายฝาแฝดของตน ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มขยับฟ้องทันที “ปาปาไม่ต้องอุ้มขุนขุนเลยนะคะ ขุนขุนเป็นเด็กไม่ดีค่ะ ขุนขุนแย่งของเอยเอยไป”

“ของ? ของอะไรกันลูก” นับฝันถือกล่องเค้กเดินออกมาจากในครัว เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางมองลูกแฝดทั้งสองที่ปกติไม่ค่อยเข้ามาวุ่นวายหลังเคาน์เตอร์ เพราะบริเวณนี้เป็นจุดบริการลูกค้าจึงไม่ควรปล่อยเด็ก ๆ เข้ามาวิ่งเล่น

“อ๊ะ… ไม่มีอะไรค่ะหม่าม้า”

พอเห็นว่านับฝันกำลังจ้องมองตนอยู่ เจ้าเอยก็รีบปฏิเสธทันที อาการแบบนี้เหมือนกำลังปกปิดอะไรบางอย่าง นับฝันหันมองลูกชายบ้าง เจ้าขุนก้มหน้าซบไหล่พายัพหลบสายตาเธอเช่นกัน

เจ้าเด็กแสบสองคนนี้เล่นซนอะไรกันอีกแล้วหรือเปล่าเนี่ย

“เจ้ฝันคะ ออเดอร์ 62 เรียบร้อยหรือยังคะ พอดีด้านนอกฝนจะตกแล้วด้วยค่ะ พวกพี่ ๆ ไรเดอร์ฝากมาถามเพราะเขากลัวจะเปียกฝนน่ะค่ะ” จินนี่ยื่นหน้ามาถามข้ามเคาน์เตอร์พลางเลิกคิ้วเล็กน้อยยามเห็นสองแฝดตัวน้อยอยู่ตรงนั้นด้วย

นับฝันละความสนใจจากลูกแฝด เธอพยักหน้ารับและเดินมาที่เคาน์เตอร์จัดแจงรวบถุงเครื่องดื่มพร้อมกับกล่องเค้กส่งให้จินนี่ หลังจากจินนี่รับไปส่งต่อให้พนักงานส่งอาหาร นับฝันจึงหันกลับมาหรี่ตามองลูก ๆ ของเธอต่อ

เจ้าเอยยืนกระมิดกระเมี้ยนผิดไปจากปกติ ส่วนเจ้าขุนก็เอาแต่ก้มหน้างุดซุกไหล่พายัพไม่ยอมสบตา ไม่ใช่แค่นับฝันที่สงสัย พายัพเองก็สงสัยเหมือนกัน พวกเด็ก ๆ มีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด

“เอาล่ะ ๆ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว เด็ก ๆ คงหิวกันแล้วใช่ไหมเอ่ย งั้นพวกเราไปหาอะไรอร่อย ๆ ทานกันดีไหม?” พายัพเป็นคนทำลายบรรยากาศขึ้นมา นับฝันอดจะกลอกตาให้กับความตามใจของเขาไม่ได้ เห็น ๆ อยู่ว่าเขาพยายามช่วยเด็ก ๆ ให้รอดพ้นจากการไต่สวนทางสายตาของเธออยู่

“อะ โอ๊ย… ขุนขุนหิวจังเลยฮะ ท้องร้องเสียงโครก ๆ เลยฮะปาปา” เจ้าตัวแสบก็ช่างรู้งานรีบโอดครวญผสมโรงทันที นับฝันหรี่ตามองลูกชายสลับกับลูกสาว เจ้าเอยพอเห็นว่ากำลังโดนจ้องก็แสร้งยกมือกุมท้องด้วยอีกคน

“จริงด้วย ท้องเอยเอยก็ร้องแล้วค่ะ เราไปหาอะไรอร่อย ๆ ทานกันเถอะค่ะหม่าม้า” แล้วเจ้าเด็กตัวน้อยก็วิ่งมาจับมือนับฝันพลางฉีกยิ้มแป้น ดวงตากลมโตใสแป๋วไร้เดียงสา

เจ้าเด็กคนนี้คิดจะใช้ท่าไม้ตายกับเธออย่างนั้นเหรอ…

“นะคะหม่าม้า” เสียงเล็ก ๆ ของลูกสาวออดอ้อนพลางเขย่ามือนับฝันเบา ๆ คนถูกอ้อนถึงกับถอดถอนหายใจให้กับความใจอ่อนของตัวเอง

เอาเถอะ ลูก ๆ ไม่ใช่เด็กดื้อที่ไม่รู้กาลเทศะ คงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกมั้ง

.

.

.

ตื้ด…

เสียงระบบล็อกประตูดังยาว ๆ หนึ่งครั้งพร้อมกับร่างสูงหมุนตัวเดินกลับเข้ามาในบ้าน เขาเดินผ่านสวนมาเรื่อย ๆ จนถึงโต๊ะหินอ่อนริมบ่อน้ำซึ่งเป็นที่นั่งประจำ ถุงเครื่องดื่มและกล่องเค้กถูกวางลงบนโต๊ะ ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้และเริ่มลงมือแกะกล่องเค้กก่อน ตามด้วยหยิบแก้วกาแฟออกจากถุง

พรึ่บ

สิ่งของบางอย่างร่วงออกจากถุงกาแฟหล่นลงบนพื้นหญ้า ตอนแรกเพลิงศูรย์ไม่ได้ใส่ใจเพราะคิดว่าเป็นบิลใบเสร็จเหมือนทุกที ทว่าสีสันของมันกลับดึงดูดสายตาเย็นชาให้ก้มมอง

นั่นมันอะไร…

เขาก้มหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมาแล้วพลิกดู มันคือการ์ดสีชมพูอ่อนใบเล็ก ๆ ขนาดครึ่งฝ่ามือ คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยพลางมองแก้วกาแฟกับกล่องเค้ก

หรือว่าจะเป็นการ์ดขอบคุณจากทางร้าน?

ช่วงนี้เพลิงศูรย์สั่งกาแฟจากร้านนี้ทุกวัน เพราะเมล็ดกาแฟที่สั่งจากเมืองนอกยังไม่มาส่ง เขาจึงต้องสั่งกาแฟเดลิเวอรี่ทุกวันจนตอนนี้กลายเป็นลูกค้าประจำของทางร้านไปโดยปริยายแล้ว

การ์ดสีชมพูใบเล็กถูกโยนลงบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่คิดจะเปิดดูให้เสียเวลา หยิบแก้วกาแฟขึ้นมาจิบแล้วเปิดฝากล่องเค้กแทน

เค้กซินนามอนหน้าตาน่าทานเรียกสีหน้าพึงพอใจจากใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา ปกติเพลิงศูรย์ไม่ค่อยชอบทานของหวานสักเท่าไหร่โดยเฉพาะพวกเบเกอรี่หรือเค้กที่เขาจะทานสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ เพราะของเหล่านี้บางเมนูมักจะมีส่วนผสมจำพวกถั่วเจือปนอยู่ซึ่ง… เขาแพ้ถั่ว

แต่ทว่าเมนูนี้ไม่ได้มีถั่วเป็นส่วนผสม ตอนแรกเขาก็ไม่รู้ แต่เพราะเมื่อวันก่อนทางร้านมีโปรโมชั่นแถมเค้กมาคู่กับกาแฟด้วย เขาจึงลองค้นหาส่วนผสมในเว็บดู และเมื่อเห็นว่าไม่มีถั่วเป็นส่วนผสมจึงลองทาน ปรากฏว่ามันอร่อยถูกปากเขามาก วันนี้เขาเลยสั่งมาทานคู่กับกาแฟด้วยเลย

หลังจากนั่งจิบกาแฟพร้อมลิ้มรสเค้กได้สักพัก ดวงตาคมเหลือบมองการ์ดสีชมพูอีกครั้ง สุดท้ายจึงหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน ด้านในมีรูปโพรารอยด์ใบหนึ่งแปะอยู่ มันเป็นรูปของมือสามมือกำลังจับกุมกันอยู่ มือหนึ่งเรียวบางคล้ายกับมือของผู้หญิง ส่วนอีกสองมือเป็นมือเล็กป้อมคล้ายเป็นมือของเด็กน้อยสองคน และด้านล่างมีข้อความซึ่งถูกเขียนด้วยลายมือยึกยือแปลก ๆ จนแทบอ่านไม่ออก แถมไม่ใช่ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษอีกต่างหาก แต่เป็นภาษาฝรั่งเศส

‘Nous t'aimons maman’

“เรารักแม่… งั้นเหรอ?”