บทที่ 37 อย่ามายุ่งกับผู้ชายของฉัน
ชายหนุ่มเม้มปากกลั้นยิ้ม สวมเสื้อกลับดังเดิมแล้วหยิบผ้ามาเช็ดตัวให้เธอ “จะเอาอะไร” ถามเธอเมื่อเธอขยับตัวจะลุกหลังเช็ดตัวแล้ว
“จะลุกไปกินยา”
“ผมไปหยิบให้เอง” เขาถามเธอว่าวางไว้ตรงไหนแล้วเดินไปหยิบให้พร้อมกับน้ำดื่ม “จะเอาอะไรอีกไหม” ถามเมื่อเห็นเธอเอาแต่จ้องขณะห่มผ้าให้หลังจากกินยาแล้ว
“คุณควรจะกลับได้แล้ว ฉันเริ่มง่วงแล้วคงไม่มีอารมณ์มานั่งคุยกับคุณหรอก”
“ง่วงก็หลับซะ ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก”
“ใครบอกว่าฉันเป็นห่วงคุณ ฉันไม่ต้อนรับคุณต่างหาก อย่าเข้าใจผิด” เธอพยายามเบิกตาให้กว้าง แข่งกับอาการอยากหลับ
“นอนซะ ผมจะไปเมื่อแน่ใจว่าคุณหลับแล้วเท่านั้น”
“ถ้าฉันตื่นมาเจอคุณ เราได้เห็นดีกันแน่” เธอขู่ตบท้ายก่อนจะหลับตาลงและหลับไปอย่างรวดเร็ว
เกือบ ๆ ตีสี่อินทิราก็รู้สึกตัวตื่นเพราะรู้สึกปวดปัสสาวะ และรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แนบชิดจากทางด้านหลัง มือบางค่อย
