บทที่ 34 ห้ามรู้สึก ห้ามคิด
อินทิราปิดประตูลงกลอนขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ วางมือขวาที่ได้รับบาดเจ็บทาบบนอกด้านซ้าย ผ่อนลมหายใจเข้าออกลึก ๆ
“เกือบไปแล้วไหมเรา” เมื่อกี้เธอเผลอใจไปชั่วขณะ แต่มันจะต้องไม่เป็นแบบนั้นอีก “ห้ามรู้สึก ห้ามคิด ห้ามรู้สึก ห้ามคิด ห้ามรู้สึก ห้ามคิด ห้ามรู้สึก ห้ามคิด...” ปากท่องประโยคเดิม ๆ ซ้ำไปซ้ำมา แต่สมองดันคิดถึงแต่แววตาอาทรและน้ำเสียงที่บอกความห่วงใยของเขาไม่เลิก นั่งให้ผ่อนคลายอยู่อีกสักพักก็ต่อโทรศัพท์ไปหาคนขับรถประจำบริษัท
“พี่ประกอบเย็นนี้ว่างไหม”
(ตอนนี้ยังว่างนะครับ แต่ไม่รู้จะมีงานด่วนเข้ามาหรือเปล่า คุณป่านมีอะไรหรือเปล่าครับ)
“ป่านจะวานให้พี่ประกอบไปเอารถให้ป่านหน่อย” เธอบอกสถานที่แก่คนขับรถที่สนิทกัน
(อ๋อได้สิ เดี๋ยวผมไปเอากุญแจที่คุณป่านนะครับ)
“เดี๋ยวป่านเอาลงไปให้ก็ได้ เพราะป่านกำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน”
(งั้นผมไปรอคุณป่านที่เคาน์เตอร์ประ
