บทที่ 47 ถูกใจเรากับถูกใจเขามันต่างกัน
บ้านสวนของนายอินทรีย์ดูครึกครื้นขึ้นมาก เมื่อลูกสาวคนเดียวของพ่อแม่และน้องสาวคนเดียวของพี่ชายทั้งสาม เดินทางกลับมาเยี่ยมบ้านถึงสามวัน
“ทำไมต้องไปด้วยล่ะ!” ถึงแม้จะรู้ล่วงหน้ามาก่อนแล้ว แต่เมื่อถึงเวลาที่ลูกสาวจะต้องไปจริง ๆ อินทรีย์กลับรู้สึกลังเลที่จะให้เธอไป
“ก็มันเป็นงานนี่จ๊ะพ่อ” อินทิรากอดบิดาอย่างเอาใจขณะตอบ
“ลาออกมันซะ กลับมาอยู่บ้านเรา มาช่วยพ่อทำไร่ทำสวนดีกว่า”
“หนูจะทำแบบนั้นได้ไงจ๊ะพ่อ งานที่สวนหนูก็ทำไม่เป็นสักอย่างนอกจากช่วยเก็บผลไม้” เธอไม่เคยคิดที่จะกลับมาอาศัยพ่อแม่กิน ตราบใดที่ยังดิ้นรนเลี้ยงตัวเองได้เธอก็จะทำ
“ก็หัดทำสิลูก อีกหน่อยมันก็ต้องเป็นของหนูส่วนหนึ่งอยู่แล้ว”
“ไม่เอาหรอกพ่อ ป่านยกให้พี่เสือเขาจัดการทั้งหมดเพราะเขาเรียนน้อยและทำงานหนักกว่าลูกคนอื่น” เธอหมายถึงพี่ชายคนโตที่เรียนจบแค่มัธยมต้น และยังดูแลสวนผลไม้ของครอบ
