บทที่ 41 ฤทธิ์น้ำเมาหรือฤทธิ์สวาท
อินทิราก้าวลงจากรถด้วยความรู้สึกมึน ๆ วิง ๆ ค่อย ๆ ก้าวเดินไปที่ลิฟต์ จ้องมันอยู่นานกว่าจะยอมจิ้มนิ้วลงไป แต่เมื่อมันเปิดประตูต้อนรับเธอกลับไม่ก้าวเท้าเข้าไป
“ทำไมฉันต้องมาหาคุณด้วย ในเมื่อฉันไม่ได้รักคุณซะหน่อย..” หญิงสาวรำพันกับลิฟต์ที่เปิดรอและปิดกลับในเวลาต่อมา “แต่ทำไมฉันกลับคิดถึงคุณมากขนาดนี้.. ผู้ชายเฮงซวย ทำไมไม่โทรหาฉันบ้างเลย คงเบื่อฉันแล้วสินะ” อารมณ์น้อยใจที่แล่นขึ้นมาทำให้เริ่มกระฟัดกระเฟียด หมุนตัวจะเดินกลับไปที่รถ แต่ก็ปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งเขาอย่างจัง ก่อนจะโดนเขาโอบกอดไว้แนบอก “ปล่อยนะไอ้บ้า! แกเป็นใคร”
“ผมเองยัสซัน” เขากระซิบบอกด้วยเสียงอ่อนโยนที่ข้างหูเมื่อเธอเริ่มดิ้นพร้อมเสียงด่าทอ ทุกประโยคที่เธอพร่ำรำพันเขาได้ยินมันชัดเจน เพราะยืนฟังอยู่ข้างหลังเธอนานแล้ว อยากบอกเธอว่าที่ไม่โทรหาเพราะไม่อยากขัดความสุขของเธอกับเพื่อ
