บทที่ 27 แขกไม่ได้รับเชิญ
เขาทำตามที่เธอร้องขอ ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ นึกอยากจะจูบสั่งสอนปากร้าย ๆ นั้นซะให้เข็ด ที่พูดดีได้ไม่นานก็กลับมาเป็นแบบเดิมอีกแล้ว เธอจะคุยจะยิ้มกับเขาดี ๆ เหมือนคุยกับคนอื่นบ้างไม่ได้เลยเหรอ
“ไม่เคยเห็นหรือไง มองอยู่ได้” เธอถลึงตาใส่แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงตัดขาดจากเขา
ชายหนุ่มส่ายศีรษะ ถอนหายใจทิ้งแรง ๆ อีกรอบ เดินไปที่ห้องแต่งตัว หยิบเสื้อยืดกางเกงใส่นอนมาสวมให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินกลับไปล้มตัวลงนอนบนเตียงด้านที่ว่าง คว้าผ้านวมก้อนโตมากอดแนบอก
“คลุมโปงแบบนี้เดี๋ยวร่างกายก็ขาดออกซิเจนหรอก เปิดหน้าออกเถอะ” เขาเตือนเสียงอ่อนโยนด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน” เธอตอบโต้เขาไปแบบนั้น แต่ก็แอบแง้มวงหน้าออกมาอย่างแนบเนียน เพราะเป็นคนไม่ชอบนอนคลุมโปงอยู่แล้ว มันรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก
“ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง ผมจะนอนแล้วนะ” ใบหน้าคมเข้มผงกขึ้นหอมลงไปบนผ้าน
