EP.23 [กองถ่าย]
1315 Words
“ไหนว่าจะกลับบ้านไง แล้วเรามาทำอะไรกันที่นี่เนี่ย!”
ฉันมองตรอกเล็ก ๆ แถวมหาวิทยาลัยด้วยความฉงน มองกองถ่ายขนาดหย่อม ๆ ที่เต็มไปด้วยกล้องและอุปกรณ์ประกอบฉาก ราวกับว่าที่นี่กำลังถ่ายทำหนังกันอยู่
“มาแล้วเหรอไอ้สิงห์ อ้าว… หวัดดีสวย” พี่รีวาย เพื่อนสนิทร่วมคลาสพี่สิงห์หันมาทักทาย ฉันยิ้มทักทายเขากลับ โดยส่วนตัวฉันไม่ค่อยสนิทกับพี่รีวายเท่าไหร่ แต่เขาคือคนที่ฉันได้พูดคุยด้วยบ่อยที่สุดในบรรดาเพื่อนพี่สิงห์ทั้งหมด แม้แต่พี่ฌอนฉันยังแทบไม่เคยคุยกับเขาเลยเหอะ “เออ ไอ้ฌอนมาพอดี”
โห… นึกถึงพี่ฌอน พี่ฌอนก็มาอีกแล้ว เขาตายยากจังเนอะ
ร่างสูงในชุดช็อปที่เพิ่งเห็นที่ร้านอาหารเมื่อครู่ เวลานี้กำลังกดล็อกรถก่อนเดินมาหยุดยืนข้างพี่รีวาย พอพวกเขาสามคนมายืนคู่กันแบบนี้ ออร่าความดูดีวิบวับขึ้นมาเลยแฮะ
“ว่าแต่ทำไมวันนี้มึงพาสวยมากองด้วยวะ” พี่รีวายขมวดคิ้วถาม อย่าว่าแต่เขาสงสัยเลย ฉันเองก็เหมือนกัน ร้อยวันพันปีพี่สิงห์เคยเหน็บฉันไปไหนมาไหนด้วยซะที่ไหนล่ะ
“กว่าไอ้ตุลย์มันจะว่างก็อีกสองชั่วโมง กูเลยไปรับไอ้สวยมาด้วย ให้มันนั่งรอที่นี่ไปก่อน ดีกว่าปล่อยให้อยู่กับไอ้พวกเวรนั่น”
“โอ้โห… นั่นเหรอเหตุผล?” ฉันเท้าสะเอวใส่พี่ชายตัวเอง “นี่อย่าบอกนะว่าพวกพี่ยังไม่ล้มเลิกเรื่องที่จะให้สวยเลิกคบกับเพื่อนอีกอ่ะ”
“เออ แล้วจะทำไม” พี่สิงห์ตอบหน้าตาย แต่ฉันเนี่ยสิอยากตาย!
“โหย! อะไรของพวกพี่เนี่ย! ต้องให้สวยบอกอีกสักกี่รอบว่าสวยไม่เลิก! บ้าหรือเปล่าจะให้เลิกคบกับเพื่อนอ่ะ” ฉันโวยวายอย่างไม่สนหน้าอิฐหน้าปูน
“เพื่อนผู้ชาย! พวกฉันให้แกเลิกคบกับเพื่อนผู้ชาย ไม่ใช่ให้เลิกคบกับเพื่อนทุกคนสักหน่อย จะโวยวายเพื่อ?”
“มันก็เหมือนกันไหมอ่ะ! สวยมีแต่เพื่อนผู้ชายนี่ ถ้าสวยเลิกคบพวกมันก็เท่ากับว่าสวยไม่เหลือเพื่อนเลยนะ!” ระดับเสียงฉันเพิ่มขึ้นตามแรงอารมณ์ ทุกคนในกองถ่ายเริ่มหันมาสนใจพวกเรามากขึ้น สถานการณ์ตอนนี้มาคุเสียจนพี่รีวายต้องรีบห้ามทัพ
“เอาน่า ใจเย็น ๆ ก่อนนะสวย มึงด้วยไอ้สิงห์” เขาหันไปมองพี่สิงห์ “กูเข้าใจมึงนะที่มึงจะหวงน้องสาว แต่มันก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปนะเว้ย ต้องให้เวลาน้องมึงปรับตัวด้วย”
“กูไม่ได้หวง แค่ตัดความรำคาญ แล้วนี่จะเริ่มถ่ายกันได้ยัง หยุดเสือกเรื่องครอบครัวกูกันได้ล่ะ” พี่สิงห์ตัดบทซะจนคนอื่น ๆ พากันหันหน้าหนี พี่ฌอนเดินไปนั่งรอตรงจุดนักแสดงที่มีพวกผู้ชายนั่งอยู่ก่อนแล้วสามสี่คน พี่รีวายก็ยิ้มแหย ๆ แล้วเฟรดตัวออกไปทำหน้าที่ตัวเองเช่นกัน “แกไปนั่งรอตรงนู่นเลยสวย เดี๋ยวอีกสักพักไอ้ตุลย์มันจะมารับกลับบ้าน”
“สวยกลับเองก็ได้นี่” ฉันยู่ปากใส่
“ไม่ต้องมาเถียง บอกให้ไปนั่งก็ไปสิวะ ทำตัวให้มันว่าง่าย ๆ หน่อยได้ไหม ฉันยุ่งอยู่นะ”
“เออ ๆ ไปก็ได้”
เพราะสีหน้าเหนื่อย ๆ ของพี่สิงห์ที่เขาไม่ค่อยจะแสดงออกให้เห็นสักเท่าไหร่ ฉันจึงยอมทำตามอย่างว่าง่าย ขี้เกียจทะเลาะด้วยแหละ
.
.
.
“หมายความว่าไงวะ มาไม่ได้?” เสียงพี่สิงห์สบถใส่ปลายสายดังลั่นในห้านาทีต่อมา ฉันละสายตาจากการไถลเฟสบุ๊คขึ้นมอง “แขนหัก? ต้องดามแขนเลยเหรอวะ! แล้วฉันจะไปหาใครแสดงแทนล่ะ จะให้ยกเลิกกองตอนนี้มันก็เสียเวลาอีก เดดไลน์มันใกล้เข้ามาแล้วนะเว้ย! Shit!!”
ตอนนี้ทุกคนเงียบมาก เงียบจนฉันไม่กล้าขยับตัวตามไปด้วยเลย พี่สิงห์วางสายไปแล้ว เขาคุยบางอย่างกับพี่รีวาย ทั้งคู่มีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด จังหวะนั้นฉันบังเอิญสบตากับพี่รีวายพอดี เขานิ่งไปเล็กน้อยก่อนทำตาโตแล้วยิ้มกว้าง รีบเดินเข้ามาหาฉันด้วยความรวดเร็ว เห็นอย่างนั้นฉันถึงกับเอนตัวถอยหลังจนแผ่นหลังชิดพนักเก้าอี้ด้วยความตกใจ
“อะ… อะไร จู่ ๆ พุ่งเข้ามาแบบนี้ฉันตกใจนะ”
พี่รีวายไม่ตอบแต่เบี่ยงหน้ามองฉันซ้ายทีขวาทีเหมือนกำลังพินิจพิจารณา พี่ฌอนมองมาทางพวกเราด้วยสายตาสงสัยไม่แพ้กัน ขณะที่พี่สิงห์พุ่งเข้ามากระชากไหล่พี่รีวายให้ถอยออกห่างจากฉันทันที
“ทำห่าอะไรของมึงวะ”
“มึง… กูหาคนเล่นแทนได้แล้ว”
ห๊ะ…
“ห๊ะ?!” เสียงในหัวฉันดังพร้อมกับเสียงพี่สิงห์ เขาขมวดคิ้วมองพี่รีวายที่กำลังยิ้มหวานให้ฉัน เอ่อ… ฉันบอกไปหรือยังว่าคนคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องเพลย์บอยมาก ดูได้จากสายตาแรง ๆ ของพี่สิงห์ที่ตวัดมองเพื่อนสนิทตัวเองเหมือนไม่ไว้ใจสุด ๆ “หยุดเลยนะมึง หยุดความคิดเวร ๆ นั่น กูไม่ให้ไอ้สวยเล่นแน่”
เล่น? เล่นอะไรงั้นเหรอ?
“โธ่ไอ้สิงห์ มันสุดวิสัยนะเว้ย แล้วนี่ก็ใกล้เดดไลน์แล้วด้วย ถ้าไม่รีบถ่ายทำจะไม่มีเวลาตัดต่อนะ ไหนต้องแคสนางเอกใหม่อีก มึงเชื่อกูดิ สายตากูไม่เคยพลาด” พี่รีวายพยายามพูดจาโน้มน้าวพี่สิงห์เต็มที่ซึ่งเหมือนจะได้ผลด้วย เพราะสายตาพี่สิงห์ดูจะอ่อนลงแถมยังเพ่งมองฉันแปลก ๆ อีกด้วย
อะไรเล่า! ทำไมต้องมองฉันด้วยสายตาแปลก ๆ แบบนั้นวะ ขนลุกอ่ะ!
“มึงเชื่อกู สวยเป็นนางเอกได้แน่”
หะ…. มะ เมื่อกี้พี่รีวายพูดว่าอะไรนะ?
.
.
.
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
นี่มันอะไรกัน…
ฉันก้มมองชุดนักศึกษาที่ไซส์ค่อนข้างเล็กกว่ารูปร่างตัวเองเล็กน้อย มองกระโปรงทรงเอรัดรูปสั้นเหนือเข่า ความวาบหวิวช่วงขาทำเอาฉันหมดความมั่นใจโคตร ๆ
“เสร็จหรือยังคะคุณน้อง ใส่ได้พอดีไหมเอ่ย” เสียงเล็กแหลมที่พยายามดัดให้เหมือนผู้หญิงดังมาจากนอกแผงกั้น ตอนนี้ฉันยืนอยู่ในแผงกั้นสี่เหลี่ยมที่ถูกทำขึ้นเป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าจำเป็น
ย้อนกลับไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้า หลังจากพี่รีวายพูดประโยคเหลือเชื่อนั่นออกมา พี่สิงห์ก็นิ่งคิดไปเกือบนาทีก่อนจะพยักหน้าเออออโดยไม่ถามความเห็นฉันสักคำ เขาสั่ง ย้ำ! เขาสั่ง! ให้ฉันเล่นเป็นนางเอกในหนังสั้นของพวกเขา เนื่องจากนางเอกที่เขาแคสตัวไว้เกิดอุบัติเหตุจนแขนหัก และไม่มีเวลามากพอจะแคสนางเอกใหม่ตอนนี้แล้ว ความซวยมันจึงตกมาที่ฉัน
แต่… เหนือความซวยยังมีความโชคดีซ่อนอยู่ นั่นคือพระเอกที่ฉันจะได้ประกบคู่ด้วยก็คือพี่ฌอนนั่นเอง ฉันยังจำตอนที่ฉันพยายามปฏิเสธหัวชนฝาว่าจะไม่รับเล่นเด็ดขาดได้ ตอนนั้นฉันสบตากับพี่ฌอนพอดี แววตาว้าวุ่นใจของเขามันหยุดทุกคำปฏิเสธของฉันทันที พร้อมกับเสียงในหัวลอยเข้ามา
แกจะได้ใกล้ชิดกับพี่ฌอนเลยนะไอ้สวย… ได้สบตา ได้จับมือ ได้ใกล้ชิดกันขนาดนั้นเลยนะเว้ย! แม้จะเป็นแค่การแสดงแต่มันก็… คุ้มอยู่นะ -.-
- Writer
