EP.27 [สนามแข่ง]
1304 Words
สนามแข่ง The Drug Race
“ไงมึง หนีผู้คุมออกมาได้ด้วยเหรอวะ”
ร่างสูงในชุดนักแข่งเดินเอื่อย ๆ เข้ามาหาฉันที่เพิ่งมาถึงสนามได้ไม่ถึงห้านาที ฉันกลอกตาใส่ไคโรอย่างนึกหงุดหงิด ถ้าไม่ติดว่าวันนี้มีแข่งนัดสำคัญ ฉันคงไม่แอบหนีพวกพี่ ๆ ออกมาหรอก ป่านนี้คงรู้กันทั้งบ้านแล้วแน่ ๆ มันได้เวลาอาหารเย็นแล้วด้วย
Rrr…
ให้ตายสิ! พูดยังไม่ทันขาดคำพี่สิงห์โทรมาแล้ว!
“มึง เดี๋ยวกูไปรับโทรศัพท์ก่อน” ฉันวิ่งไปทางด้านหลังบล็อกเก้า
อ้อ… ฉันลืมบอกไปว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในสนามแข่งรถชื่อดัง สถานที่ที่รวมตัวนักแข่งทั้งในและนอกสนามเอาไว้มากมาย ที่นี่จัดได้กว้างขวางมาก พื้นที่รอบสนามเรียงรายไปด้วยตู้คอนเทนเนอร์นับร้อยตู้ จัดแบ่งเป็นโซนแต่ละบล็อกแยกเป็นที่พักและร้านรวงต่าง ๆ โดยส่วนตัวแล้วพวกฉันไม่ได้มีบล็อกประจำเหมือนพวกนักแข่งประจำของที่นี่ เพราะพวกเราเป็นแค่มือสมัครเล่น จะแวะมาประลองความเร็วบ้างเป็นบางเวลา อย่างเช่นตอนนี้
“ฮัลโหล”
[อยู่ไหนวะสวย?! ทำไมไม่อยู่ในห้อง นี่แอบหนีออกไปไหนอีกวะ?] ฉันดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหูเมื่อเสียงแว้ด ๆ จากปลายสายทำลายโสตประสาทการได้ยินของฉันมาก [อ้าวเห้ย! ได้ยินที่ถามไหมเนี่ย! โหล ๆ]
“ได้ยินแล้ว สวยออกมาทำงานส่งจารย์กับพวกไอ้ไค เดี๋ยวอีกชั่วโมงก็กลับแล้ว” ฉันโกหกเพื่อตัดความรำคาญ ขืนบอกไปตามตรงว่ามาแข่งรถ มีหวังโดนพี่สิงห์มาลากคอกลับแน่ ๆ
[งานอะไรวะ นี่มันทุ่มกว่าแล้วนะ แล้วจะไปไหนทำไมไม่บอกก่อน พ่อกับพี่ธันย์เป็นห่วงมากนะเว้ย]
“เออ ๆ สวยขอโทษ ก็มันรีบอ่ะ เอาเป็นว่าอีกชั่วโมงกลับ กินข้าวกันเลยไม่ต้องรอ”
[แล้วอยู่บ้านใคร? เดี๋ยวอีกชั่วโมงไปรับ] ฉันกลอกตาใส่ปลายสาย นี่จะตามคุมฉันจริง ๆ ใช่ไหมเนี่ย!
“ไม่ต้องอ่ะ สวยกลับเองได้ สวยโตแล้วนะพี่สิงห์ แค่นี้นะ” แล้วฉันก็ชิงตัดสายใส่ ป่านนี้พี่สิงห์คงหัวเสียน่าดู เพื่อเป็นการตัดปัญหากวนใจฉันเลยกดปิดเครื่องซะเลย เดี๋ยวแข่งเสร็จค่อยเปิดละกัน
“อย่าเล่นตัวนักเลยน่า มากับพวกฉันดีกว่านะ”
“อย่ามายุ่งกับฉันนะ!”
เดินออกมายังไม่ทันพ้นด้านหลังบล็อกเก้า เสียงผู้ชายประมาณสามสี่คนดังมาจากอีกฟากของด้านหลังบล็อกแปด ฉันหันไปมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังถูกยืนล้อม ท่าทางเธอกำลังถูกคุกคามอยู่ ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา ฉันรีบเดินเข้าหาคนกลุ่มนั้นทันที
“ทำอะไรกันน่ะ รังแกผู้หญิงเหรอ?” ผู้ชายกลุ่มนั้นหันมามองฉันอย่างพร้อมเพรียง มันใช้สายตาขวาง ๆ มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนแสยะยิ้มชั่ว ๆ ออกมา
“หืม… หน้าคุ้น ๆ นี่หว่า”
“เหรอ แต่ฉันไม่ยักจะคุ้นหน้าพวกแกนะ” ฉันเดินผ่านพวกมันไปหาผู้หญิงคนนั้น เธอมองฉันด้วยสายตากังวล “รีบไปก่อนเถอะ”
“ขอบคุณนะ” เธอลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อฉันขยับยิ้มบางพลางกระซิบบอกว่าไม่เป็นไร เธอก็รีบวิ่งออกไปทันที
“อะไรวะ เข้ามาเสือกทำเหี้ยอะไร!”
“…” ฉันปรายตามองพวกมันทีละคน เออ จะว่าไปพวกมันก็หน้าคุ้น ๆ เหมือนกัน
“อ้อ กูนึกออกแล้วว่ายัยนี่เป็นใคร” หนึ่งในพวกมันแสยะยิ้มพูดขึ้น
“ใครวะ?”
“ยัยทอมนั่นไง พวกไอ้เหี้ยไค”
พอได้ยินชื่อไคโรทำให้ฉันนึกหน้าไอ้พวกนี้ออกทันที ที่แท้พวกมันก็คือพวกของไอ้แจ็คที่มีนัดแข่งกับกลุ่มฉันวันนี้นี่เอง
“อ้อ… ยัยทอมนั่นเองเหรอวะ แหม เพิ่งเคยเห็นหน้าใกล้ ๆ ไม่คิดว่าจะสวยขนาดนี้นะเนี่ย” มันเดินเข้ามาใกล้แล้วยกมือขึ้นเหมือนจะจับหน้าฉัน ฉันรีบปัดมือมันทิ้งแล้วตวัดสายตาดุดันขึ้นมอง
“เพื่อนเล่นมึงเหรอ?”
“โห… ดุซะด้วยว่ะ กำลังอยากลองเปลี่ยนทอมให้เป็นเธออยู่พอดีเลย อยากรู้นักว่าทอม ๆ แบบนี้แม่งจะยังซิงไหมวะ” พูดจบพวกมันก็หันไปหัวเราะกัน ฉันเม้มปากแน่น อยากจะต่อยแม่งให้หน้าหงายด้วยซ้ำ ถามว่าพวกมันสี่ตัวฉันจัดการได้ไหม ถ้าทางด้านร่างกายและพละกำลังก็คงไม่ไหว แต่ถ้าทางทักษะละก็… ไม่แน่
ทว่าก่อนที่ฉันจะทันได้ขยับตัวปล่อยท่าเทควันโดที่ร่ำเรียนมาใส่พวกมัน เสียงทุ้มต่ำทว่ากดดันของใครคนหนึ่งดังขัดขึ้นซะก่อน และเหมือนว่าตัวตนของเขาคนนั้นจะสร้างความน่าเกรงขามให้กับพวกมันสี่คนอย่างมาก เพราะทันทีที่เขาปรากฏตัวออกมา พวกมันก็หน้าถอดสีและถอยหลังออกห่างจากฉันทันที
“ทำตัวเหี้ย ๆ ในถิ่นกู คิดดีแล้วเหรอ?”
“ขะ ขอโทษครับเฮียกาล พะ พวกผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”
เพราะเขาคนนั้นยืนอยู่ด้านหลังฉัน การเห็นหน้าเขาจึงเป็นเรื่องยาก ฉันไม่ได้หันมองว่าเขาเป็นใคร กระทั่งไอ้สี่ตัวนั้นมันก้มหัวต่ำขอโทษขอโพยเขาแล้ววิ่งหนีออกไปนั่นแหละ ฉันถึงได้หันไปมอง
เขาคือผู้ชายร่างสูงเรือนผมสีเทาควันบุหรี่โดดเด่น ใบหน้าหล่อเหลือร้าย ดวงตาคมกริบสะกดคนมองอย่างฉันได้ในพริบตา ฉันคิดว่าฉันรู้จักเขานะ แน่ล่ะ… ก็เขาเป็นคนดังของที่นี่เลยนี่
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“เอ่อ… ไม่เป็นไร ขอบคุณ…ค่ะ” ฉันก้มหัวให้ ‘เฮียนับกาล’ เป็นเชิงขอบคุณ อย่างที่บอกว่าสนามนี่มีคนดังอยู่เยอะ และเฮียนับกาลก็คือหนึ่งในนั้น เขาไม่ได้เป็นนักแข่งชื่อดังอะไรหรอกนะ เขากลับไม่ชอบการแข่งรถด้วยซ้ำมั้ง แต่ที่เขาดังนั่นก็เพราะพ่อของเขาเคยเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของที่นี่น่ะสิ
“กล้าไม่เบาเลยนี่ ถึงขนาดเข้าไปช่วยคนอื่นทั้งที่ตัวเองเป็นผู้หญิง” เขาเอ่ยขณะเราสองคนเดินออกมาจากด้านหลัง จึงเห็นว่าบริเวณหน้าบล็อกเก้ามีผู้หญิงร่างบางคนที่ฉันช่วยไว้เมื่อครู่ยืนอยู่ เธอรีบเดินเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“เธอเป็นอะไรไหม? พวกมันทำอะไรเธอหรือเปล่า?”
“ฉันไม่เป็นไร” ฉันตอบด้วยความรู้สึกเขินแปลก ๆ เพิ่งสังเกตว่าเธอคนนี้สวยมาก หน้าสวย หุ่นดี มีเสน่ห์โคตร ๆ
“เฮ้อ… ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” เธอถอนหายใจก่อนหันไปมองเฮียนับกาล “เฮียจัดการพวกนั้นหรือเปล่า?”
“เปล่า ก็เธอบอกไม่ให้ใช้ความรุนแรงไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันก็แค่ไม่อยากให้มีเรื่อง ถึงจะน่าโมโหมากก็เถอะ” เธอทำหน้าตึง ดูจากโมเม้นต์ของทั้งคู่แล้วคิดว่าน่าจะเป็นแฟนกันแน่ ๆ ฉันเคยได้ยินข่าวมาอยู่ว่าแฟนเฮียนับกาลสวยมาก แถมเฮียยังทั้งรักทั้งหลงแฟนมากด้วย
“ผมโทรสั่งให้จัดการไอ้สี่ตัวเมื่อกี้… แล้วนะเฮีย…” ร่างสูงของใครคนหนึ่งพรวดพราดออกมาจากบล็อกเก้า ก่อนเขาจะชะงักไปเมื่อเห็นหน้าฉัน อย่าว่าแต่เขาอึ้งเลย ฉันเองก็อึ้ง!
พี่ฌอนมาทำบ้าอะไรที่นี่!!
- Writer
