ครืน ๆ เปรี้ยง!
เสียงท้องฟ้าคำรามก่อนจะตามมาด้วยเสียงฟ้าผ่าดังสนั่น ฉันสะดุ้งตื่นกลางดึกเปิดโคมไฟมองนาฬิกาพบว่าเกือบจะตีสองแล้ว ลุกขึ้นมาเปิดผ้าม่านหน้าต่างเห็นพายุฝนถล่มลงมาอย่างหนัก หลุบตามองไปทางอู่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าผ้าใบที่มันควรจะคลุมอยู่บนโครงรถปลิวหลุดไปติดขอบรั้ว
“บ้าเอ๊ย”
ฉันสบถแล้วคว้าเสื้อคลุมมาสวม วิ่งออกจากห้องลงบันไดมาชั้นล่างที่มืดสนิท ทุกคนคงจะหลับกันหมดแล้ว ไม่จำเป็นต้องปลุกใครให้เสียเวลา ฉันหยิบร่มหน้าประตูมากางแล้วเดินฝ่าพายุฝนออกมาตรงทางเชื่อมระหว่างหน้าบ้านกับหลังอู่
บ้าจริง… ผ้าใบมันปลิวไปติดบนขอบรั้วสูง ฉันเอื้อมไม่ถึงแน่ ๆ
ฉันมองหาเก้าอี้จนเจอ ลากมันอย่างทุลักทุเล สุดท้ายจึงโยนร่มทิ้งเพราะยังไงก็เปียกอยู่ดี เสียงฟ้าร้องคำรามมาเป็นระลอก ฉันปีนขึ้นยืนบนเก้าอี้แล้วหอบหายใจเล็กน้อย
เหนื่อยชะมัด… หนาวด้วย
หลังจากพักหายใจเสร็จก็เงยหน้าขึ้นมองผ้าใบที่ยังพลิ้วไหว
