[ฮัลโหล ว่าไงสวย รอพี่แป๊บนึงนะ พี่กำลังออกจากบ้าน]
“เอ่อ… คือว่า..” ฉันอึกอักอย่างคิดหาข้ออ้างอย่างหนักกับปลายสาย พี่ธันย์กำลังจะมารับฉัน แต่ฉันยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้
[หืม?]
“คือว่า! สวยติดประชุมที่ชมรมกะทันหันน่ะ อีกประมาณชั่วโมงหนึ่งอย่างต่ำเลยกว่าจะประชุมเสร็จ”
พวกเพื่อน ๆ หันมองหน้าฉันพลางครางฮือในลำคอ ฉันยกนิ้วชี้ชู่ปากใส่พวกมันแล้วคุยกับพี่ธันย์ต่อ
[อ้อ ถ้างั้นเดี๋ยวพี่ไปนั่งรอที่ชมรมก็ได้]
“ไม่ต้อง!”
[เอ๊ะ]
ฉันอยากจะบ้าตาย! อยากจะตบปากตัวเองแรง ๆ ที่เผลอทำตัวมีพิรุธออกไป นี่ถ้าเป็นพี่สิงห์หรือพี่ตุลย์ป่านนี้เขาคงจับพิรุธฉันได้ไปแล้ว
“คือสวยหมายถึง… เย็นนี้สวยอยากกินปูผัดผงกะหรี่อ่ะ พี่ธันย์ทำให้สวยกินหน่อยน้าา” ฉันทำเสียงออดอ้อนแบบที่ไอ้พวกเพื่อนตัวดีได้ยินแล้วทำท่าขนลุกขนพองใส่ ฉันยกหมัดใส่พวกมันแล้วคุยสายต่อ
[สวยอยากกินเหรอ ได้สิ ตอนนี้ขาดเครื่องอีกนิดหน่อยกับเนื้อปู
