ก๊อก ๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมที่กำลังเคลิ้มหลับขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะแปลกใจว่าทำไมพวกนั้นไปไวมาไวจัง นี่ยังไม่ถึงสิบนาทีด้วยมั้ง
เสียงเดินเข้ามาใกล้เตียงไม่ได้ทำให้ผมลืมตามอง รู้สึกได้ถึงสายตากำลังจับจ้องใบหน้าของผม ก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อสัมผัสเย็นเฉียบจากปลายนิ้วของใครคนหนึ่งแตะลงบนหน้าผากผมเบา ๆ
ใครวะ…
ผมกำลังจะลืมตามอง ทว่าเสียงคุ้นหูดังขึ้นแผ่ว ๆ ทำให้ผมนอนหลับตาฟังอย่างนิ่งงันต่อไป
“ตัวร้อนชะมัด…” เสียงนี้… ผมคิดว่าผมจำได้นะว่ามันเป็นเสียงของใคร ที่น่าประหลาดใจคือเหมือนผมจะจำได้ตั้งแต่สัมผัสจากฝ่ามือนั้นแล้ว “เพราะฉันแท้ ๆ รุ่นพี่ถึงต้องเปียกฝนจนป่วยแบบนี้”
“…”
“ฉันขอโทษ… ขอโทษจริง ๆ นะ”
ตึกตัก…
เฮ้ย… อะไรอีกวะ? ทำไมผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว นี่ผมป่วยจนเพ้อไปแล้วเหรอวะเนี่ย
“อย่าดีกับฉันนักสิ” ผมนิ่งฟังข้าวสวยพูดต่อ อยู่ ๆ ก็รู้สึกอยากเห็นสีหน้าของเธอ อย
