ก๊อก ๆ
ฉันเปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้ามาด้านใน สิ่งแรกที่เห็นคือรอยยิ้มกว้างของร่างสูงที่เปลี่ยนจากชุดผู้ป่วยเป็นชุดไปรเวทเรียบร้อยแล้ว เขาชะงักรอยยิ้มค้างเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาคือฉัน
เอ๊ะ… เขากำลังรอใครอยู่งั้นเหรอ?
“ฉันมารับรุ่นพี่กลับบ้าน”
“หะ…?”
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน ฉันโทรหาพี่โลกิเพื่อถามเขาว่าพี่ฌอนจะออกจากโรงพยาบาลได้ตอนกี่โมง แล้วมีใครมารับเขาไหม อาการห่วงใยเขาอย่างเปิดเผยนั้นคนฉลาดอย่างพี่โลกิคงเดาความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพี่ฌอนได้ไม่ยาก และฉันเองก็ไม่ได้อยากจะปิดบังอะไรเขาด้วย
[สุดที่รักของมันน่าจะไปรับนะ]
‘หืม? สุดที่รักงั้นเหรอ?’ หัวใจฉันเต้นแรงมากตอนได้ยินคำนี้ พี่ฌอนมีสุดที่รักด้วยเหรอ ใครกัน? คนรักของเขาเหรอ? คนไหนนะ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย…
[แต่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่จัดการเอง ฝากเธอพามันกลับบ้านโดยสวัสดิภาพด้วยแล้วกัน]
เรื่องก็เป็นแบบนี้ ฉันจึงมารับพี่
