“ทำไมล่ะ พวกไอ้แฝดก็มีคนละคันนี่ พี่ชายเธอยังมีรถได้เลย ทำไมเธอถึงไม่มีอยู่คนเดียวล่ะ” พอฉันเข้ามานั่งหลังพวงมาลัยเขาก็หันมาถามทันที
“ทำไมน่ะเหรอ อืม… เพราะฉันเป็นผู้หญิงมั้ง” ฉันยิ้มตอบพลางกดสตาร์ทรถ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าพี่ฌอนยังไม่ได้คาดเบลล์ ฉันเอื้อมตัวไปดึงเบลล์ฝั่งเขาโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าแดง ๆ ของคนตัวสูงที่เอนหลังชิดจนแทบจะบี้ไปกับเบาะ กดล็อกเบลล์ให้เขาเสร็จฉันก็หันกลับมาจับพวงมาลัย
ลืมบอกไป... ฉันเป็นโรคแปลกประหลาดอยู่อย่าง… เวลาที่ฉันนั่งอยู่หลังพวงมาลัย คาแรคเตอร์ฉันจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย
บรื้นนนน!!
“เหวออออ!”
.
.
.
เอี๊ยดดดด!!
“ถึงแล้ว! บ้านของรุ่นพี่… เอ๊ะ รุ่นพี่เป็นอะไรหรือเปล่า? ไข้ขึ้นอีกแล้วเหรอ ทำไมหน้าซีดขนาดนั้นอ่ะ?” ฉันทำหน้าตกใจรีบจับหน้าผากพี่ฌอนด้วยความเป็นห่วง สัมผัสเย็น ๆ ของฉันเหมือนเรียกวิญญาณเขากลับเข้าร่าง พี่ฌอนสะดุ้งโหยงปัดมือฉันออกแล้วเปิดประตูลงจากร
