EP.14 [ไหวอยู่]
1082 Words
“เฮ้ย ๆ มึงแดกเยอะไปเปล่าเนี่ยไอ้สวย นั่นเหล้านะเว้ยไม่ใช่น้ำ!”
แก้วเหล้าในมือฉันถูกแย่งออกไปด้วยมือของไอ้ไปป์ ฉันจิ๊ปากมองแรงใส่มันก่อนยื้อแย่งกลับมาแล้วกระดกรวดเดียวหมด ความขมปร่าแล่นผ่านลำคอ ร่างกายร้อนผ่าวเลือดลมสูบฉีดจนเนื้อตัวและใบหน้าแดงเรื่อไปหมด
“เอาอีก!”
“เฮ้ย พอก่อน มึงเป็นไรเนี่ย?!”
“กูจะเอาอีกอ๊า!! อย่ามาขัดใจได้ไหมว้าาา!!” ฉันโวยวายเสียงดังแข่งกับเสียงดนตรีภายในผับ รอบด้านเต็มไปด้วยนักท่องราตรีที่กำลังโยกย้ายกันอย่างเมามันส์ ฉันถูกเบียดถูกชนบ้างบางครั้ง เกือบจะเสียหลักก็มี แต่ยังดีที่ไคโรมันคอยคว้าตัวฉันไว้ตลอด บางทีก็โอบเอวพาฉันหลบคนเดินผ่าน เหมือนเช่นตอนนี้ที่มือหนายังคงวางทับบนเอวของฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้ปัดมันออกด้วยเพราะความเคยชิน แหม… ฉันกับมันเป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปีล่ะนี่
“ไม่เอา! หยุดแดกก่อนเว้ย! มึงอาการแปลก ๆ ไปล่ะไอ้สวย” ไปป์ยื้อแก้วไปซ่อนไม่ยอมผสมเหล้าให้ฉัน เห็นอย่างนั้นฉันเลยหันไปหยิบขวดเหล้ามากระดกแทน “เฮ้ย ๆ หยุดเลยเว้ย! มึงก็ช่วยกูห้ามบ้างสิไอ้ไค! ยืนเงียบทำห่าไรวะ!”
ไปป์แย่งขวดเหล้าไปจากมือฉัน มันออกแรงผลักไหล่ฉันเบา ๆ แต่ทำฉันเซเกือบหงายหลัง โชคดีที่ไคโรมันซ้อนตัวมารับไว้ทัน
ไอ้เวรนี่… แรงควายหรือไงวะ
“โอ๊ย… มึงจะผลักกูทำมายยย กูเป็นผู้หญิงนะโว้ยยย”
“เหอะ! มึงเนี่ยนะผู้หญิง? ถ้าแค่มีนมกับผมยาวแล้วเรียกว่าผู้หญิงงั้นมึงก็คงใช่อะนะ” มันมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนดึงสายตาขึ้นมามองหน้าอีกรอบแล้วส่ายหัว
“เอออออ กูเป็นผู้หญิงงงงง” ฉันย้ำ
“เอออออ” ไอ้ไปป์มันก็ตอบรับส่ง ๆ กลับมาอย่างไม่ใส่ใจจะฟังนัก ฉันเลยหันไปหาร่างสูงข้างกาย ไคโรยังคงยืนโอบเอวฉันอยู่ มันคอยระวังหลังให้ฉันไม่ให้ใครมาเบียดมาชน
“มึงงงงง กูเป็นผู้หญิงใช่มะ!” มือบางยกขึ้นดึงชายเสื้อช็อปเพื่อนรักแรง ๆ พลางเอียงคอมองอย่างรอคอยคำตอบ ไคโรก้มหน้าสบตากับฉัน แววตามันต่างไปจากเคย แต่ฉันไม่ได้ใส่ใจ ริมฝีปากขยับยิ้มหวานอย่างพยายามเป็นผู้หญิงที่สุด “ว่างายยย ไคจ๋าาา เค้าเป็นผู้หญิงใช่ป่ะ!”
“เอาแล้ววว องค์แบ๊วประทับแม่งแล้ว เมาเต็มที่แล้วสิมึงไอ้สวย” ยูเจขมวดคิ้วมองมา
“เออแม่ง เมาแล้วเพี้ยนตลอดอ่ะ อ้อนแม่งไปทั่วอย่างกับลูกแมว มีแต่ไอ้ไคนั่นแหละที่เอามันอยู่” ไอ้ไปป์บ่นพลางส่ายหัว มันกระดกเหล้าเข้าปาก นินทาระยะเผาขนเลยนะเว้ย! ใครเมาวะ? ฉันไม่ได้เมาสักหน่อย แม่งโคตรใส่ร้ายอ่ะ!
ฉันทำหน้าตึงแล้วหันไปเถียงใส่มัน
“กูไม่ได้ได้เมาเว้ยย”
“เอออออ ไม่เมาเลยยย เกาะแขนไอ้ไคเป็นปลิงขนาดนั้น กูเชื่อ!!”
“มึงนี่… อุบ!” ฉันกำลังจะอ้าปากด่ากลับต้องยกมือขึ้นปิดปากทันที
“เหอะ! ไหนว่าไม่เมาไง แล้วหมาที่ไหนวะเมาจนอ้วกจะแตก”
“อึง ๆ ๆ ๆ อากไอ๋อ่อนเออะ!!” ฉันชี้หน้ามันอย่างคาดโทษก่อนจะหมุนตัวเตรียมจะวิ่งไปทางห้องน้ำ
“เดี๋ยวกูพาไป คนเยอะแบบนี้ได้โดนเหยียบตายแน่” ไคโรคว้าข้อมือฉันแล้ววาดแขนมาโอบเอวอีกรอบ คราวนี้ฉันชะงักเล็กน้อยแต่พอเห็นสีหน้านิ่ง ๆ ของมัน ฉันก็เลิกคิดเยอะแล้วเดินตามแรงโอบนั้นไป
.
.
.
ค่อยโล่ง…
เสียงปิดก๊อกน้ำดังขึ้นพร้อมใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอางแต่งแต้มเงยหน้าขึ้นมองตัวเองผ่านกระจกเงาบานใหญ่ เคยมีคนชมฉันว่าสวยสมชื่อ ทั้งหน้าตาจิ้มลิ้มและผิวเนียนใส ถ้าลองได้แต่งหน้าแต่งตัวดี ๆ รับรองว่าฮอตเว่อร์แน่นอน ตอนนั้นฉันไม่ได้ใส่ใจ ออกจะตลกเสียด้วยซ้ำ ให้คนอย่างฉันมาแต่งหน้าแต่งตัวสวย ๆ เนี่ยนะ ไม่ไหวหรอก แค่คิดก็ขนลุก
ทว่าตอนนี้… ฉันกลับมีความรู้สึกแย่ ๆ กับความคิดนั้น สองสามวันที่ผ่านมาฉันเคยแอบคิดว่าถ้าหากฉันสวยและดูเป็นผู้หญิงกว่านี้ พี่ฌอนอาจจะชอบฉันบ้างก็ได้
แต่ฉันคิดผิด!
เพราะต่อให้ฉันเป็นผู้หญิงกว่านี้หรือสวยสักแค่ไหน พี่ฌอนก็คงไม่มีทางมองฉัน เพราะเขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว คนที่อยู่ในสายตาของเขาเสมอ…
ก๊อก ๆ ๆ
“ไหวไหมมึง?”
เสียงเคาะประตูตามมาพร้อมร่างสูงของไคโรเปิดประตูห้องน้ำหญิงเข้ามา ฉันทำหน้าเหลอหลาใส่มันพลางหันซ้ายหันขวามองหาผู้หญิงคนอื่นในห้องน้ำ
ฟู่… รอดตัวไปที่ไม่มีใครอยู่ในนี้ ไม่งั้นพ่อมันได้นอนสะดุ้งแน่
“เออ… ไหวอยู่” ฉันดันประตูกว้างขึ้นแล้วแทรกตัวออกมาจากห้องน้ำ ความรู้สึกมึนหัวแล่นวาบเข้ามาเป็นระยะ ๆ ปกติฉันไม่ค่อยดื่มหนัก นอกจากมีเรื่องให้ต้องดื่มอะนะ ไอ้พวกนี้ก็ไม่ค่อยสนับสนุนให้ฉันดื่มด้วยแหละ พวกมันบอกว่าเวลาฉันเมาแล้วน่ากลัว
เออ… ก็ไม่เข้าใจพวกมันเหมือนกัน
หมับ
…
สัมผัสอบอุ่นตรงฝ่ามือร้อนผ่าวขึ้นมาจนฉันต้องหันกลับไปมอง เจ้าของสัมผัสนั้นคือเพื่อนรักเพื่อนสนิทของฉันเอง ไคโรดึงมือฉันให้เดินตามมันไปทางด้านหลังของผับ จนมาถึงลานจอดรถมืด ๆ โซนวีไอพี ฉันกวาดตามองก็เห็นรถบิ๊กไบค์ลูกรักของมันจอดอยู่ไม่ไกล
“อะไรวะ จะกลับแล้วเหรอ?”
“มึงเมาแล้ว เดี๋ยวกูไปส่ง”
“เมาอะไร กูยังไม่เมาสัก… หน่อย” พูดยังไม่ทันจบร่างเล็ก ๆ ของฉันก็เซไปด้านหลังอย่างทรงตัวไม่อยู่จนไคโรต้องเอื้อมมาคว้าแขนเอาไว้
โอเค… ไม่เมาแต่ไม่เหมือนเดิม
- Writer
