EP.17 [รับผิดชอบ]
1180 Words
ฉันกำลังจะตาย… กำลังจะตัวระเบิดตายเพราะสัมผัสจาบจ้วงทว่าอบอุ่นของผู้ชายเหนือร่าง
ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้… จู่ ๆ ฉันก็ถูกใครบางคนจับข้อเท้าแล้วกระชากออกมาจากใต้ท้องรถ ด้วยอารามตกใจจึงถีบเขาไปสุดแรง แต่แทนที่เขาคนนั้นจะถอยห่างกลับโถมตัวล้มทับมาบนตัวฉันซะอย่างนั้น แถมสองมือเขายังตะปบลงบนหน้าอกหน้าใจฉันอย่างพอดิบพอดีราวกับจงใจ แล้วจับเฉย ๆ ไม่เท่าไหร่ ยังจะบีบ ๆ นวด ๆ จนเลือดในกายฉันสูบฉีดไปทั่วร่างเลย
ฉันเกือบจะล็อกตัวเขาทุ่มทิ้งไปแล้วถ้าไม่เห็นว่าเจ้าของการกระทำสุดห่ามนั้นคือใคร…
“ระ รุ่นพี่?”
ใช่แล้ว… เขาคือพี่ฌอน!
ให้ตายสิ นี่ฉันฝันอยู่หรือเปล่า… พอนึกถึงพี่ฌอน พี่ฌอนก็มา แถมยังโผล่มาแบบถึงเนื้อถึงตัวเลยด้วย
“อ่ะ…” ฉันเผลอร้องออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อหน้าอกถูกฝ่ามือหนาบีบขย้ำเบา ๆ ความร้อนแล่นวาบไปทั่วใบหน้า ก่อนลามไปทั่วทั้งตัว หากเป็นผู้ชายคนอื่น ป่านนี้คงถูกฉันจับทุ่มไปแล้ว แต่พอเป็นพี่ฌอน… ฉันกลับไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืนเขา ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ
“…” นานเกือบนาทีที่เราสบตากันนิ่ง พี่ฌอนกลืนน้ำลายดังอึกก่อนจะเป็นฝ่ายผละมือออกจากหน้าอกฉันแล้วถอยตัวลงไปนั่งบนพื้น
ฉันมองเพดานสูงของอู่รถอย่างพยายามเรียกสติตัวเองกลับมาแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่งบนกระดานเลื่อน สองตาจ้องมองไปทางใบหน้าหล่อเหลาเจ้าของเรือนผมสีโกเมนที่บัดนี้เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อพร่างพราย
“ฉะ ฉันขอโทษ เอ่อ… ฉันคิดว่าเธอเป็นไอ้ตุลย์ ก็เลย…”
“จับนม?” พอเห็นเขาอึกอักหน้าแดง ฉันเลยทวนคำให้ด้วยสายตาซื่อ ๆ แบบคนไม่คิดอะไร แต่มันทำพี่ฌอนหน้าเลิ่กลั่กเข้าไปใหญ่
“มะ ไม่ใช่ดิ! นั่นมันอุบัติเหตุ ก็… ก็เธอถีบฉันอ่ะ ฉันเลยเสียหลักล้มไง” เขาพยายามอธิบายตามประสาคนช่างแถ ซึ่งฉันทำเพียงมองหน้าเขาอย่างรับฟังนิ่ง ๆ “ฉันไม่ได้ตั้งใจ เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกัน”
“ไม่ยอมรับ”
“หะ… ว่าไงนะ” ใบหน้าหล่อเลิ่กลั่กกว่าเดิม เห็นแล้วมันน่าแกล้งสุด ๆ เลยล่ะ ไหน ๆ ก็ไหนแล้ว ขอเอาคืนสักหน่อยเหอะ อยากโกหกฉันเรื่องมีแฟนแล้วดีนัก
“รุ่นพี่จับนมฉันแล้ว รุ่นพี่ต้องรับผิดชอบ” ฉันเชิดหน้าตอบ
“เฮ้ย… แค่จับนมเอง”
“แค่จับที่ไหน ทั้งบีบทั้งขย้ำ”
“แค่ก ๆ! ธะ… เธอ?!”
ฉันลอบยิ้ม ขณะพี่ฌอนหันหน้าหนีอย่างพยายามปกปิดอาการหน้าแดงของตัวเอง ไม่รู้ว่าอายหรือโกรธ แต่ฟังจากน้ำเสียงที่เข้มขึ้นคงจะทั้งสองอย่างปะปนกันล่ะมั้ง
“เธอนี่มันเป็นคนแบบไหนกันแน่วะ เอะอะก็จะให้ฉันรับผิดชอบอย่างเดียว ก็บอกแล้วไงว่าฉันมีแฟนแล้วอ่ะ”
ฉันยิ้มกว้างขึ้น มองคนขี้โกหกที่ยังคงโกหกต่ออย่างลื่นไหล เชื่อแล้วว่าเขามันจอมกะล่อนจริง ๆ แต่ขอโทษทีเถอะ! หลอกข้าวสวยคนนี้ไม่ได้อีกแล้ว!
“อื้ม… มีแฟนแล้วสิเนอะ ว่าแต่… แฟนคนไหนล่ะ?”
“อะไรของเธอ จู่ ๆ ก็…”
“น้องแพร น้องไนล์ พี่ไอซ์ เอ๊ะ… หรือว่าชีน่า?” ฉันยกนิ้วขึ้นมานับไล่รายชื่อบรรดา ‘อดีตแฟน’ หรือผู้หญิงที่พี่ฌอนเคยควงด้วยในช่วงนี้จากการหลอกถามพวกพี่แฝด ตอนแรกก็คิดว่าพวกพี่แฝดมั่วหรือเปล่า ผู้ชายอะไรทำไมเปลี่ยนแฟนเยอะในเวลาไม่ถึงเดือนขนาดนี้กัน แต่พอเห็นสีหน้าอึ้ง ๆ ของพี่ฌอน ฉันก็ได้แต่ยกยิ้มหยันบาง ๆ “แหม รุ่นพี่เนี่ย… แฟนเยอะจังเลยนะ”
“ชิ… ไอ้พวกแฝดนรกนั่น” เขาสบถออกมาเบา ๆ แต่ฉันได้ยิน
“ทำไมรุ่นพี่ต้องโกหกฉันด้วย” ฉันถามด้วยความไม่เข้าใจ พี่ฌอนมองฉันเหมือนกำลังใช้ความคิด เขาลุกขึ้นยืน ฉันจึงลุกบ้าง
“ก็เพราะเธอเอาแต่เรียกร้องความรับผิดชอบจากฉันไง”
“ก็ฉันเป็นของรุ่นพี่แล้ว รุ่นพี่ก็ต้องรับผิดชอบฉันสิ”
ฉันเข้าใจผิดตรงไหนเหรอ?
“เธอไม่ใช่ของฉัน ฉันก็ไม่ใช่ของเธอ เราก็แค่... แค่นอนด้วยกัน แค่เมาแล้วพลาดมีอะไรกัน ก็แค่นั้นเอง”
‘แค่’ งั้นเหรอ…
“แต่ว่าคืนนั้น…”
“คืนนั้นฉันเมา เรื่องของเราถือว่ามันแค่ one night stand ละกัน จะด่าว่าเลวก็ได้ แต่ฉันคงจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น” น้ำเสียงของพี่ฌอนเย็นชาตัดบทคำพูดของฉันขึ้นมาเสียดื้อ ๆ สายตาเขาดูจะหงุดหงิดและรำคาญฉันเต็มแก่
“งั้นรุ่นพี่ไม่ต้องรับผิดชอบฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันรับผิดชอบรุ่นพี่เอง”
เอางี้ก็ได้ แมน ๆ ดี
“เห้ย ไม่เอาดิ ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น เธอไม่ได้ชอบฉัน ฉันก็ไม่ได้ชอบเธอ เรื่องมันควรจบดิ!” แต่พี่ฌอนกลับไม่คิดแบบนั้น เขาพยายามหลีกเลี่ยงฉันทุกทาง แต่อย่าหวังว่าฉันจะยอมง่าย ๆ ก็ฉันชอบเขาไปแล้วนี่…
“ตอนแรกก็ใช่ แต่ตอนนี้... ฉันชอบรุ่นพี่แล้ว” ฉันยิ้มตอบอย่างซื่อตรง ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมมากมาย
“ไม่ ๆ ชอบไม่ได้โว้ยย เธอไม่ใช่สเป๊คฉัน เข้าใจไหม? ฉันชอบผู้หญิงน่ารักน่าทะนุถนอม ไม่ใช่ผู้หญิงห้าว ๆ ที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยคราบน้ำมันเครื่องแบบนี้ มันไม่อิน มันไม่ใช่ คนหล่อทำใจไม่ได้!” เขาพูดพลางเลื่อนตามองสภาพของฉัน ฉันจึงก้มมองตัวเอง ทำไมอ่ะ? ก็แค่ชุดหมีเขรอะ ๆ มันน่ารังเกียจตรงไหนเหรอ นี่มันก็ชุดช่างทั่วไปนี่นา
“ก็ฉันเรียนช่างยนต์ เป็นลูกช่างแถมบ้านยังเป็นอู่ซ่อมรถ รุ่นพี่จะให้ฉันใส่บิกินี่ซ่อมรถหรือไง?” คำตอบซื่อ ๆ ที่เหมือนจะกวนตีนขัดกับสายตาไร้เดียงสาช้อนมอง พี่ฌอนชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปส่ายหน้าสองสามทีแล้วตบแก้มตัวเองแรง ๆ เหมือนคนบ้า
“ถือว่าคนหล่อขอร้อง เรื่องคืนนั้นให้มันผ่านไปได้ไหมล่ะสวย ฉันไม่อยากได้ทอมเป็นเมีย!” เขาหันกลับมาทำหน้าขอร้อง ฉันขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกไม่สบอารมณ์กับคำว่าทอมจากปากเขาเลย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ใครจะพูดยังไงก็ไม่เคยใส่ใจเลยแท้ ๆ
“ฉันไม่ใช่ทอมสักหน่อย คืนนั้นรุ่นพี่พิสูจน์ไปแล้วไง”
“ม่ายยย ความเมาไม่นับสิเฟ้ย!”
ร่างสูงกระทืบเท้าเหมือนเด็กงอแง มันควรเป็นภาพปัญญาอ่อนแต่ฉันกลับมองว่ามันน่ารักซะได้
เฮ้อ… อานุภาพความรักนี่มันช่างน่ากลัวจริง ๆ
- Writer
