EP.21 [ตีกรอบ]
1269 Words
‘เธอไม่ใช่สเป๊คฉัน เข้าใจไหม? ฉันชอบผู้หญิงน่ารักน่าทะนุถนอม ไม่ใช่ผู้หญิงห้าว ๆ ที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยคราบน้ำมันเครื่องแบบนี้ มันไม่อิน มันไม่ใช่ คนหล่อทำใจไม่ได้!’
ผู้หญิงน่ารักน่าทะนุถนอม… มันทำยังไงวะ!
ฉันยืนหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจกมาเกือบสิบนาทีด้วยความคิดไม่ตกว่าการจะเป็นผู้หญิงในสเป็คของพี่ฌอนนั้นต้องทำยังไง
ฉันเอียงคอมองสภาพตัวเองที่สวมเสื้อช็อปสีเลือดหมูกับกางเกงยีนขายาวสีดำตาปริบ ๆ
หรือต้องใส่กระโปรงกันนะ…
คิดดังนั้นก็หันไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า พยายามควานหากระโปรงในนั้น ซึ่งมันไม่มีเลยนอกจากกระโปรงนักศึกษาทรงพรีสยาวยันตาตุ่ม ถ้าฉันใส่มันเข้ากับเสื้อช็อปนี่คงจะสะเหล่อน่าดูเลย
ครืด ๆ
ตัดใจยัดกระโปรงใส่เข้าตู้ตามเดิมแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ ไคโรมันมารอหน้าบ้านแล้ว ฉันหันไปคว้ากระเป๋าเป้สะพายไหล่แล้ววิ่งลงบันไดมาด้วยความเร็วสูง
“เอ้า ๆ รีบวิ่งไปไหนน่ะสวย เดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก” ฉันเบรกตัวโก่งพลางหันมองเจ้าของเสียงทัก ขยับยิ้มกว้างเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาพร้อมรอยยิ้มเทวดาที่มีคนเดียวในบ้านหลังนี้
“พี่ธันย์กลับมาแล้วเหรอ”
“อื้อ พี่ว่าจะย้ายกลับมาอยู่บ้านแล้วน่ะ” พี่ชายคนโตเดินมายื่นขนมปังปิ้งให้ฉันด้วยท่าทางใจดี เขาอยู่ในชุดนักศึกษาที่มีผ้ากันเปื้อนสวมทับ มองแบบนี้แล้วให้ความรู้สึกเหมือนพวกคุณพ่อบ้านในอนิเมะเลยแฮะ
“เอ๊ะ… อำไออ่ะ” ฉันถามงึมงำขณะกัดขนมปังไปด้วย ปกติไม่เคยได้กินอะไรตอนเช้าหรอกถ้าพี่ธันย์ไม่อยู่ เพราะสมาชิกทุกคนในบ้านนี้นอกจากพี่ธันย์ก็ไม่มีใครทำอาหารเป็นสักคน รวมถึงฉันที่เป็นผู้หญิงแท้ ๆ ด้วย
“พี่เป็นห่วงทุกคนน่ะสิ ตอนพี่ไม่อยู่ก็ซื้อแต่อาหารจากนอกบ้านกันใช่ไหมล่ะ แถมบ้านช่องก็ไม่มีใครดูแลสักคน พี่กลับมาทีไรเหนื่อยตลอด เลยคิดว่าจะย้ายกลับมาอยู่นี่ล่ะ”
“อ้าว… แล้วหอพี่ล่ะ? ไหนปีนี้พี่ต้องขึ้นวอร์ดแล้วไม่ใช่เหรอ กลับมาอยู่บ้านแบบนี้พี่จะไม่เหนื่อยแย่เหรอพี่ธันย์”
ฉันบอกไปหรือยังว่าพี่ธันย์เรียนแพทย์อยู่ปี 4 และปีนี้เป็นปีที่พี่ธันย์จะต้องขึ้นวอร์ดรักษาคนไข้จริงในโรงพยาบาลแล้วด้วย แถมหอของพี่ธันย์ยังอยู่ใกล้โรงพยาบาลมากกว่าที่บ้านซะอีก
“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่สวยจะไปเรียนแล้วเหรอ”
“เฮ้ย! ตายแล้ว ๆ ป่านนี้ไคโรมันรอนานแล้วมั้ง สายแล้วด้วย งั้นสวยไปก่อนนะพี่ธันย์”
ฉันวิ่งออกมาตรงหน้าประตูบ้านแล้วทำท่าใส่รองเท้า เสียงพี่ธันย์เดินตามหลังกันมาติด ๆ พอหันมองก็เห็นว่าเขาถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้ว
“ขึ้นรถเลย เดี๋ยวพี่แวะไปส่ง”
เอ๊ะ… ว่าไงนะ?
“พี่จะไปส่งสวยที่คณะเหรอ?”
“อืม” พี่ธันย์เดินผ่านหน้าฉันไป ฉันเลยวิ่งตามออกมาหน้าอู่ เจอไคโรกำลังคร่อมรถรออยู่พอดี “วันนี้พี่จะไปส่งสวยเอง ต่อไปไม่ต้องมารับแล้วนะ”
หะ… พี่ธันย์พูดอะไรกับไคโรแบบนั้นเนี่ย…
“ดะ เดี๋ยวสิพี่ธันย์ นี่มันอะไรกัน พี่จะไปส่งสวยทุกวันเลยเหรอ เวลาเรียนสวยคนละเวลากับพี่เลยนะ” ฉันเดินตามพี่ธันย์มาที่รถ หันมองไคโรก็เห็นว่ามันยังไม่ยอมไปไหน สีหน้าเคลือบแคลงใจไม่ต่างจากฉัน
“พวกพี่สามคนตกลงกันแล้วว่าจะสลับกันรับส่งสวย เพราะงั้นต่อไปนี้ไม่ต้องไปไหนมาไหนกับหมอนั่นแล้ว”
“ทำไม? อะไรกันเนี่ย… จู่ ๆ พวกพี่เป็นบ้าอะไรกัน ปกติไม่เห็นจะสนใจสวยขนาดนี้เลย แล้วนี่… นี่จะให้สวยเลิกไปไหนมาไหนกับไอ้ไคอีก ทำไมอ่ะ?!”
“จริง ๆ พี่ก็ไม่เห็นด้วยตั้งแต่แรกแล้วนะกับการที่สวยคบเพื่อนผู้ชาย ยังไงเราก็เป็นผู้หญิง วางตัวให้มันห่าง ๆ กับพวกนั้นบ้างก็ดี” น้ำเสียงพี่ธันย์เหมือนกำลังตำหนิฉันอยู่ในที ซึ่งปกติเขาไม่เคยทำ
“พูดอะไรของพี่ ปกติก็มีแต่พี่นั่นแหละที่เห็นสวยเป็นน้องสาว พวกพี่แฝดเคยคิดแบบนี้ที่ไหนล่ะ” ฉันทำหน้ามุ่ย “อีกอย่างพวกนั้นก็เพื่อนสวยนะ สวยคบกับไอ้ไคมาตั้งกี่ปีแล้ว จะให้มาเลิกคบกันตอนนี้ได้ยังไง”
“พี่ไม่ได้บอกให้เลิกคบ แค่ให้เว้นระยะห่างบ้าง หญิงชายสนิทกันมาก ๆ มันดีซะที่ไหนกันล่ะ”
“โอ๊ย… นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย! พวกพี่แฝดเอาเรื่องบ้า ๆ ไปเป่าหูพี่มาใช่ไหม เพราะงี้พี่ถึงจะกลับมาอยู่บ้านเหรอ จะมาคุมความประพฤติสวยหรือไง สวยโตแล้วนะ!”
เมื่อโดนตีกรอบมาก ๆ ฉันก็เริ่มหมดความอดทน ไม่เข้าใจว่าพวกพี่ชายฉันจู่ ๆ ก็เป็นบ้าอะไรกันขึ้นมา คิดจะมาห่วงมาหวงอะไรฉันตอนนี้กัน ในเมื่อที่ผ่านมาก็ปฏิบัติกับฉัน เลี้ยงฉันเหมือนน้องชายมาตลอดแท้ ๆ
“ไม่รู้ล่ะ! พวกพี่บังคับสวยไม่ได้หรอกนะ ยังไงซะสวยก็จะคบกับพวกไอ้ไคเหมือนเดิม สวยไม่ไปกับพี่แล้ว!”
และฉันก็วิ่งไปหาไคโรที่ยังคงคร่อมรถรออยู่ กระโดดขึ้นคร่อมซ้อนท้ายรถมันเสร็จก็สั่งให้ออกรถทันที
ไม่มีทางซะหรอก… ฉันไม่ยอมให้พวกพี่ ๆ มาบังคับอะไรฉันเด็ดขาด ชีวิตเป็นของฉันนะ ฉันจะคบกับใครมันก็เรื่องของฉัน!
.
.
.
“โอ้โห… ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“เออดิ พวกพี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ” ฉันคาบหลอดไว้ที่ปากแล้วปรายตามองไอ้ตัวต้นเหตุ “เพราะมึงไปพูดจากำกวมต่อหน้าพี่สิงห์อ่ะ ดูดิ๊! วุ่นวายไปหมดเลย”
“หืม… อะไร ๆ มึงไปพูดอะไรวะไอ้ไค ถึงขนาดทำให้บรรดาพี่ชายของไอ้สวยระแวงขนาดนี้อ่ะ” ไปป์หรี่ตามองไคโรอย่างคาดคั้น พอเห็นมันเอาแต่อมพะนำฉันเลยพูดแทน
“มันบอกว่าเห็นกูเป็นผู้หญิงน่ะสิ พูดแค่เนี่ยพวกพี่สิงห์ก็เป็นบ้ากันเลย”
“อ้อ… อย่างนี้นี่เอง” ไปป์พยักหน้างึมงำ ริมฝีปากมันผุดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยามมองมาที่ฉัน “เออ จะว่าไปนะไอ้สวย พวกกูคบกับมึงมาจะเป็นปีแล้วยังไม่เคยรู้สเป็คมึงเลยว่ะ สรุปมึงชอบผู้หญิงหรือผู้ชายวะ”
“ไอ้เวร! กูก็ต้องชอบผู้ชายสิวะ กูเป็นผู้หญิงนะไม่ใช่ทอม” ฉันตบหัวมันดังปั่กแถมด้วยลูกถีบใต้โต๊ะอีกที
“โอ๊ย ๆ กูเจ็บนะเว้ย ถามแค่นี้ทำดุไปได้” ไปป์ยกขาขึ้นมาลูบหน้าแข้งปรอย ๆ ก่อนจะมุ่ยหน้าใส่ฉัน “แล้วตกลงมึงชอบผู้ชายแบบไหนล่ะ”
“อะไรคือชอบแบบไหนวะ?” ฉันขมวดคิ้วถาม การชอบมันมีหลายแบบเหรอวะ…
- Writer
