“Kaybettik.”
Bir kelime bu kadar mı soğuk, bu kadar mı sessiz bağırır?
Kulağıma çarptı.
Ama beynim duymadı.
Kalbim…
Kalbim o kelimeyi hemen inkar etti.
İlk defa mantığım ve kalbim aynı fikirdeydi.
Hayır. Olmaz. Olamaz.
Yanımdaki askerlerin bir anda selam durması…
Koridorda yankılanan “Vatan sağ olsun” sesi…
Bunlar bir törenin, bir vedanın, bir bitişin işaretiydi.
Ama ben…
Hala anlamamış gibi gözlerimi büyüttüm.
“Ne dediler?” dedim Aylin Abla’ ya. Sanki duymamışım gibi.
Sanki o kelime hiç söylenmemiş.
Sanki her şey yanlış anlaşılmış.
Sanki… Erdem hala içeride nefes alıyor.
Aylin Abla cevap vermedi.
Gözleri boşluğa bakıyordu.
Titriyordu ama ağlamıyordu.
Ben bir adım geri attım.
Sonra bir adım daha.
Boğazımda bir yumru büyüyordu.
Midemde bir sıcaklık...
Dünyanın denges
